Heimilisblaðið - 01.03.1936, Page 16

46
HEIMILISBLAÐIÐ
Hann var blindaður af tárum og mátt-
vana. Hann ætlaði að taka upp tómu
flöskuna, en gat ekki valdið henni. Hann
misti hana og- hún dansaði frá honum, eft-
ir borðinu. Og upp úr stútnum kom grá-
klæddur risi, nákvæmlega eins útlits og
hinir fyrri. Hann nam staðar á miðju
gólfi, hneigði sig og beygði og baðaði út
höndunum.
»Herra,« mælti hann, — »ég kem til
þess að létta þér lífið.«
Maðurinn hallaði sér aftur á bak í stóln-
um og hvesti augu,n á risann. I þetta sinn
var hann hvergi smeykur.
»Eruð þér kominn aftur, herra minn,«
sagði hann rólega. »Komið nær mér. Hér
sjáið þér fyrir yður ógæfusaman mann,
sem allar vonir hafa brugðist. Ég þakka
yður fyrir það, sem þér eruð búinn að gera
fyrir mig, — en mér verður ekki hjálpað.
Ég bið yður að fara leiðar yðar og lofa
mér að vera hér í næði.«
Risinn hneigði sig enn, og virtist bera
mikla lotningu fyrir manninum á stóln-
um, en hann mælti ekki orð. Hann gekk
þegjandi til mannsins, snerti öxl hans og
stritaði síðan við einhverja ósýnilega,
þunga byrði, eins og hinir risarnir höfðu
gert. Síðan hneigði hann sig þrisvar og
þvarf síðan út um vegginn.
En maðurinn stóð á fætur og bar sig
borginmannlega, og honum fanst hann
hafa stækkað að vexti og manndómi. Hann
stakk annari hendinni í buxnavasann, en
benti með hinni hendinni á vegginn, sem
risinn hafði horfið út um.
»Ég veit ekki, hver þessi gráklæddi mao-
ur var, eða hvað hann vildi méi*,« mælti
hann. »Hann getur fundið mig þar, sem
mig er að hitta, ef hann vill mér eitthvað,
— á skrifstofu minni eða heima hjá mér.«
Hann fór að ganga fram og aftur um
gólfið og bar sig ákaflega fyrirmannlega.
»Hver maður hefir sína sérstöku tign
... og sérstakt verðmæti — sérstakt stari'
í þágu, konungsins og fósturjarðarinnar.
------Hér,« sagði hann og barði á brjóst
sér, svo að glumdi í, — »er aðalsskírteini
mitt. Og hér,« — hiann studdi vísifingr-
inum á enni sér, »er tign mín.«
»Hver veit, nema að konungurinn hengi
heiðursmerki á brjóst mér, einn góðan
veðurdag. Guð varðveiti hans hátign,
hann á engan trúrri þegn í öllu ríki sínu.
Og vel gæti ég enn átt það eftir, að verða,
til dæmis, einkaskrifari hans.«
Síðan hnepti hann að sér yfirhöfninni,
setti á sig hattinn og barði bylmings högg
í borðið, með stafnum sínum.
»Þarna liggux dalur, fyrir vínið,« sagði
hann við þjóninn, þegar hann kom inn.
»Og hérna,« — hann fór að leita í öllum
vösum sínum, — »hérna, — hérna er ann-
ar dalur handa. yður.«
Hann fleygði öðrum dal á borðið og gekk
út, hnakkakertur. Þegar flónin sjö sáu
hann, þyrptust þau að honum og vildu öll
taka, í hen.djna á honum. Hann drakk með
þeim og hélt ræðu fyrir minm þeirra, og
svo dönsuðu þeir allir umhverfis borðio.
Síðan yfirgaf hann þessa félaga og sett-
ist hjá manninnm, sem orðið hafði fyrir
hinni miklu sorg, og hlbstaði með athygli
á upphaf sögu hans, en fór svo frá hon-
um og tók undir með mönnunum fjórum,
sem voru að hallmæla kvenfólkinu, og
bölvaði stjórninni með manninum, sem beð-
ið hafði ósigur í stjórnmálum. Síðast rétti
hann hendina gilda manninum, sem stóð
fyrir innan veitingaborðið, sló á öxlina á
honum og ætlaði að segja eitthvað við
hann, en mundi ekki hvað það var, þegai1
til kom.
Svo fór hann út.
Það var komið kvöld og búið að kveikja
á götuljóskerunum. Honum fanst strætið
miklu breiðara en það hafði verið, og hann
gekk eftir því miðju, og skeytti ekkert um
vagnana, sem þutu um það, fram og aft-
ur. ökumennirnir hreyttu. í hann ónotum,
en hann hafði spaugsyrði á takteinum, —
og alt gekk vel.