Heimilisblaðið - 01.03.1936, Síða 24

54
HEIMILISBLA.ÐIÐ
og meira en skemtiganga í velhirtum lysti-
garði eitt tunglsskinskvöld.
Á þriðja degi um hádeg'isbilið, frá því
þau, voru komin gegnum f jallaskarðið. áðu
þau á grösugum áshrygg og hvíldu sig þaj'
vel og lengi. Pau voru svo þreytt, að þau
ásettu sér að hafa þarna. náttstað, og enn
einu sinni hvelfdist himininn dásemdar-
fagur og stjörnuleiftrandi yfir höfði þeirra.
Bó vaknaði fyrst um morguninn snemma.
Hún settist upp og leit á úlfaldana, sem
lágu þar skamt frá og' jórtruðu í makind-
um. Síðan sneri hún andlitinu gegn rauð-
gullinni morgunsólinni og leit svo á Caver-
ley.
Er hún hafði horft á hann dálitla stund,
flutti hún sig um set yfrum til hans og
snerti léttilega við andlit hans.
»Ég var einmitt að hugsa um, að ég get
í rauninni alls ekki liðið svona skeg*g,«
sagði h,ún. »Pað er and,stygg'ilegt.«
Caverley opnaði annað augað og leit á
hana hugsi. Búningur hennar var fram-
vegis ekki annað en það, sem eftir var
af skrautbúningi Nckhlu, og það var, satt
að segja, ekki sérlega mikið.
»Jæja,« sagði Caverley. »Og ég lá og
var einmitt að hugsa um, að það væruð
nú eiginlega ekki þér, sem ættuð að gagn-
rýna náungann alt of hart. En samt sem
áður —.«
Hann stóð upp, fálmaði í fellingun-
um á skikkju. sinni og dró þar upp lítinn
g-ylltan rakhníf, sem einu sinni hafði veriö
eign Sassí Kreddaché. Svo labbaði Caver-
ley með rakþnífinn í hendinni þvert yfir
hæðina og' ofan hinu megin, þar sem var
ofurlítil uppspretta. Fáeinum mínútum síð-
ar kom hann aftur og bar sig' frjálsmann-
lega; hann hallaði höfðinu lítið eitt, og
glettnin blikaði í bláum augum hans,
»Eruð þcr nú ánægðar? Finst yður þetta
ekki eins andstyggileg't?«
Petta var í fyrsta sinn, sem hún hafði
séð hann skegglausan. Og hana hafð aldrei
grunað, að hann hefði svo fallega höku.
Hann settist við hliðina á henni, lagði
handlegg sinn utan um hana, eins eðlilega,
og það væri hver annar sjálfsagður hlutur,
og lag'ði kinn sína upp að kinn þennar.
»Haldið þér nú, að þér gætuð þolað að
líta á þetta andlit svona öðru. hvoru í fram-
tíðinni?« spurði hann.
Bó brosti.
»Það hefir verið höfðingjaandlit,« mælti
Caverley, »og það hefir líka verið þræls-
andlit.«
»0g hvað verður það nú?« spurði hún.
»Ég á við, hverjum á andlit þetta að til-
heyra framvegis?«
»Vesling's forvitnum moldarþræl, sígraf-
andi og leitandi fornfræðingi,« svaraði
hann. »Friðsamlegum náunga og skikkan-
legasta greyi, sem snuðrar í g'ömlum rúst-
um og' fornleifum og hefir algerlega. mist
allan áhuga fyrir blóðsúthellingum og þsss
háttar dægradvöl. Starf mitt er í því fólg-
ið að leita í fornminjum á sérkennilegum
og afskektum stöðum víðsvegar um heim.
Og nú sný ég aftur til þessa starfs.«
»Pér hefðuð getað orðið höfðing'i Mið-
eyðimerkurinnar,« mælti Bó. Hún þagnaði
snöggvast og' greip andann á lofti. Og þér
hefðuð getað fengið drotningu fyrir eigin-
konu.«
»Nökhlu,« Hann hló glaðu.j- í bragði.
»Nei, þakka yður fyrir, helzt ekki hana.
Pað vitið þér ósköp vel.«
»Það vissi ég ekki,« andæfði hún.
»Jæja, þá vitið þér það núna. Ætti
Nakhla, að vera gjaldið fyrir höfðing'ja-
tignina, þá vildi ég heldur kjósa. a.ð vera
nakni þrællinn.«
Bó varpaði öndinni þung't. »Það er alls
ekki svo vitlaust að vera þræll,« sagði húr.
eftir stutta þögn.
Hann brosti hugsi út yfir höfuðið á
henni. »Prælahald er bannað hérna megin
fjajlanna, Þér eruð frjáls, vina litla. Eins
og ég' hef heitið yður. Pér eruð nú aftur
yðar eigin herra.«
»Haldið þér það?« Hún hristi höfuðið há-
tíðlega. »Þá skjátlast yður illilega, góði
vinur. Frá l>eim degi, eða .réttara nóttu
uppi á milli sandhryggjanna, er ég hitti
mann með mikið skegg, en mjög taklædd-
an, hefi ég ekki verið minn eigin herra..
Ég vildi endilega hata hann, og ég reyndi
líka til þess. Ég gerði mér alt far um að
ráða, yfir mér sjálf — en —.«
Hún hreyfði sig' ofurlítið í armi hans
og' þrýsti sér betur upp að hpnu.m, og arm-
tak hans utan urn hana varð fastara. Enni
hennar snerti öxl han,s. En hann gat ekki
séð framan í hana.