Heimilisblaðið - 01.03.1936, Blaðsíða 30

60
HEIMILISBLAÐIÐ
ist hún með fram lágri trjáröð öðru megin
við það, því að þar gat hún látið myrkrið
skýla sér.
Það var komið miðnætti, og nú var hún
á leiðinni til þess að uppfylla loforð sitt.
Iljarta hennar barðist af kvíðvænlegri eft-
irvæntingu. Hún átti að sjá hwnn! Hvað
mundi hann segja við hana, og hverju átti
hún að svara honum? Hún fann sig svo
einkennilega heillaða af þessum einmana-
lega manni, sem lifði eins og- útlagi, en
jafnframt var rödd í sálu hennar, sem
varaði hana við honum. Hann treysti henni,
og hann þarfnaðist þeirrar stoðar og upp-
örvunar, sem traust hennar ga.t veitt hon-
um. —
Iiún komst til skógarins, þar sem hún
þekti hvern einasta troðning, og hún flýtti
förinni að auða svæðinu. Fyrst núna datt
henni í hug, í hve mikla hættu hann lagði
sig með því að áræða svona nálægt bústöc)-
um ofsækjenda sinna. Við og við nam hún
staðar til þess að hlusta. en ekkert ann-
arlegt hljóð barst henni til eyrna-, aðeins
þetta lágværa smáskrjáf nær og fjær, sem
gefur til kynna líf skóg'arins að naturlagi.
Sylvía nam staðar í jaðrin.um á rjóðr-
inu og gægðist yfir í skógarþykknið hinum
megin. Þar sá hún mann koma út úr
myrkrinu. Það var karlmaður, sem teymdi
.hest á eftir sér.
Áður en hún ])ekti manninn, þekti hún
hestinn. Glætan, sem var yfir rjóðrinu, var
nægjanlega mikil til þess, að hún gæti
greint hinar svartdröfnóttu rákir á brún-
um feldi dýrsins. Hún veifaði og hljóp
nokkur ski'ef áfrafh á móti honum,
Alt í einu, áður en hún var komin nema
fáein skref inn í rjóðrið, kvað við riffi!-
skot, og rétt á eftir því kváðu við tvö
önnur. Hún stóð sem steini lostin. Hún sá
■manninn lijá hestinum hníga til jarðar,
hæfðan af hinum banvænu kúlum, og nú
kom hún auga á þrjá aðra menn, sem hver
frá sínum stað þaut yfir rjóðrið í áttina
til hins fallna.
Sylvía skynjaði þetta alt á fáeinum sek-
úndum, en áður en hún gæti ákveðið, hvaö
til bragðs skyldi taka, gerðist dálítið nýtt
í málinu.
Skammbyssuskot kvað við og rétt á eftir
annað. Liggjandi endilangur á jörðunni
hóf Skugginn skothríðina. Sá næsti af á-
rásarmönnunum greip um öxl sér, riðaði
og féll, svo að segja í sama vetfangi hneig
sá maður til jarðar, sem kom úr gagnstæðn
átt, en sá þriðji þaut á stað og flúði í dauð-
ans ofboði inn í hið skýlandi myrkur skóg-
arins.
Sylvía rak upp óp og hljóp áfram. En
hróp, sem hljómaði eins og* öskur í kvöldu
og særðu villidýri, stöðvaði hana. Hún sá
Skuggann dragast til hestsins, grípa daúða-
haldi í fætur hans og á þann hátt klifra
upp í söðulinn. Hún sá hann snúa sér við í
áttina til hennar og hrópa formælingu, sem
hljómaði eins og þruma í eyrum hennar.
Formælingar yfir öllum konum og yfir
henni, sem hafði svikið hann í trygðum.
Svo laut hann fram í söðlinum, og augna-
bliki síðar var hann horfinn í myrkrinu
milli trjánna.
Mánuði seinna, áður en Chuck Parker
var orðinn jafn-góður eftir sárið í öxlinni,
og áður en sárið á fæti Jess Shermans var
gróið, og áður en Harry Lang hafði náð
sér eftir hræðsluna, fengu þessir þrír ungu
menn bréf með þeirri ógnun, að einn góðan
veðurdag' mundj Skugginn koma aftur og
hefna sín á I>eim, af því að þeir hefðu
verið nóg-u ragir til að skríða á bak við
konu,
Til Sylvíu kom hvorki bréf né skilaboö.
Fyrir hana. voru lagðar spurningar hundr-
uðum sama.n um það, hvemig maðurinn
liti út, sem enginn annar en hún hafði séð
ógrímuklæddan. En hún svaraði ]>eim öll-
um með því að hrista höfuðið. Varir henn-
ar voru lokaðar með sjö innsiglum, leynd-
armálið var eign þess manns, sem áleit
hana hafa svikið sig í trygðum.