Heimilisblaðið - 01.01.1939, Blaðsíða 18
16
HEIMILISBLAÐIÐ
»Já, éi>' hefi sofið ágætlega«, sagði ég,
og teygði mig ánægjulega.
»Hafið sofiö!« sagði presturinn; »ég helci
að yður væri alveg óhætt að nota nútíðar-
myndina. -- Nu, hvaðla skammarstrik ætl-
ið þér nú að gera í dag?«
»Mig langar eiginlega mest til að fá mér
í píp.u«, svaraði ég, því að ég var var orð-
inn hræddur um, að allt myndi komast upp,
og þess vegna vildi ég helzt, að presturinn
færi sem fyrst yfir í lestrarherbergið sitt,
svo ég gæti þá í einrúmi sagt, honum upp
alla söguna.
»Tóbak? Jú, það er mjög nytsamlegt.
Komið þá, með mér«. Um leið og hann sagði
þetta, gekk hann til dyranna, og ég stökk
á fætur t'l að verða honum samferða. En
um l,eið og hann lagði hönd á hurðarsner-
ilinn, varð honum litið út um gluggann,
og stanzaði hann þá skyndilega.
»Er það ekki merkilegt, með hanann okk-
ar? Mér sýnist- hann hafa minnkað síðan
í gær«.
»Það er af því að hann er svo langt í
burtu«, sagði Andrea Margrét í snatri,
sérðu ekki, að hann er afveg suður í garðs
enda; og þess vegna sýnist hann svona lít-
ill. En ég sá, að hún átti íullt í fangi með
að verjast hlátri.
»Hvaða vitl,eysa«, sagði presturinn;
»komdu hérna, mamma, og líttu á; hefir
hann ekki minnkað síðan í gær? Heyrið
þér, Nikolaj! Ekki vænti ég, að þér hafið
fengið yður bita af honum, þegar þér vor-
uð í hænsnahúsinu í gærkvöldi?«
Nú gat Andrea Margrét, ekki staðist mát-
ið lengur. Hún skelti upp úr.
»Hvað er nú á seyði?« spurði presturinn.
— Og upp úr þessu var ekki um annað
að gera, en játa á sig glæpinn.
»Þér eruð voðamaður, Nikol,aj«, sagði
presturinn, þegar ég liafði lokið sögu minni.
Þér hættið ekki fyrr við, en, þér eruð bú-
inn að lóga bæði mönnum og skepnum
hérna á prestsetrinu. Það er bezt, að þér
komið strax og fáið tóbakið; ég er líka
nokkurn veginn viss um, að þér vinnið eng-
um ógagn, á meðan þér eruð að reykja, að
mér á,sjáanda«.
Ég varð ákaflega giaður yfir því, að
presturinn varð ekki verri en þetta. En
verstu eftirköstin, voru þó eftir. Eins og
ég bjóst við, hélt Gamlj yfir mér þrumandi
áminningarræðu, og lagði út af illri með-
ferð á skepnum. Ég vissi auðvitað allt, sem
Gamli bar fram í ræðu sinni — og þar að
auki var þetta engin ásetningssynd; en ég
sá minn kost vænstan að þegja, því að, að
öðrum kosti hefði ræðan orðið helmingi
lengri. En Korpus Júris var helmingi verri.
Hann striddi mér svo mikið, að það tók
engu tali. Var að skensa mig fyrir það,
að ég vildi ekki unna öðrum þess að sofa
— ég vildi bara sofa sjálfur; ég ætti að
setja á stofn hanasláturhús, eftir nýja lag-
inu o. s. frv. Og ekki mátti ég koma ná-
lægt Andreu Margréti, svo að hann ekki
tæki strax að senda mér glósur. Loks varð
ég leiður á öllu þessu drasli, tók húfu rnína,
fór í vetrarkápuna og fór út. á engi. Þeg-
ar ég var búinn að spígspora þar aftur á
bak og áfram um stund, hugkvæmdist mér
ný aðfero til að hefna mín á Korpus Júris.
Ég hélt heim aftur, læddist upp í herberg-
ið hans, tók flestar botnfjalirnar úr rúm-
inu han,s og lét, þær inn í skáp; svo bjó ég
aftur um rúmið, svo ekki bar neitt á neinu.
Þegar Korpus Júris færi svo upp í rúmio
um kvöldið, myndi hann hlunkast niður á
g'ólf. Að þessu loknu fór ég inn til fólks-
ins og kærði mig nú kollóttan um það, þótt
Korpus Júris stríddi mér. Ég huggaði mig
við það, að í kvöld skyldi ég hlæja og —
»,sá hlær bezt, sem seinast hlær«.
En þrátt fyrir allt, þetta, var ég alls ekki
í góðu skapi um daginm Næturhugsanir
mínar vöknuðu aftur, og mig brast áræði
til að framkvæma áætlanir þær, sem ég
þá hafði ásett mér að koma fram. Ég var
utan við mig, og svaraði út í hött, þegar
á mig var yrt og varð allt þetta til þess
aðeins, að Korpus Júris stríddi mér enn
þá meira. Svo fór ég út í kirkjugarð til að
leita friðar og fróunar; þar gat ég- hugsað