Heimilisblaðið - 01.01.1942, Blaðsíða 14

12
H E IM I L I S B L A Ð I Ð
þau l'eldu hugi saman, fátæki kennarinn
og heimasætan. Hún flýði ineð honum að
heiman og fylgdi honum síðan í svaði!-
förum hans.
En hún var kona göfug að geöslagi og
neytti oft góðra áhrifa sinna á Trífon og
ii.jargaði saklausum mönnum, sem hann
ætlaði að sýna grimmcl.
Segir sagan svo, að þeirra samvistum
hafi iokið með skelfilegu atviki. Konan
hafði ætlað að hjarga ungum manni, sem
verið hafði um liríð með Trífon. Var hann
ákærður af féiögum sínum fyrir svikráð
við Trífon og þá félaga. Petta var dauða-
sök. En jx'gai' Trífon ætlaði að höggva
manninn banahögg, hljóp Elín fram fyr-
ir hann og hugðist að bera af honum högg-
ið. Varð Trífon þá óður af afbrýðissemi,
enda hafði hann þá verið undir áhrifum
víns, að liann hjó til konu sinnar og klauf
bjart og fagúrt enni hennar, en hún hné
fram, í faðm honum og með útbreiddan
faðm, alblóðug, og var örend um leið.
Trífon varð yfirkominn af skelfingu og
iiörfaði undan. Hann starði á iík konunn-
ar og mátti ekki ma-la, en félagar hans
stóðu umhverfis þau óttaslegnir. Peytti
Trífon þá blóði drifnu sverðinu frá sér,
langar leiðir, tók höndum fyrir andiit sér,
rak upp tryliingslegt ógnar-öskur og
fleygði sér ofan á líkið.
Að nokkurri stundu liðinni, stóð hann
upp aftur. Félagar hans voru horfnir.
Sjálfur var hann gerbreyttur maður. Harin
skildi við útilegumennina, félaga sína, og
fór lengi einförum og huldu höfði. Elín
stóð honum fyrir hugskotssjónum. jafnt
í vöku og svefni, með, ennið alhlóðugt.
Hann hafði elskað þessa konu og hún
hafði öllu fórnað hans vegna. Hann tærð-
ist upp og varð líkari vofu en mennsk-
um manni. En því meiri, sem þrenging-
ar hans urðu, því ásæknari urðu draum-
órarnir.
Eina nóttina dreymdi hann Elínu, sem
oftar. Fannst honum hún þá vera iífs og
eins og hún hafði átt að sér, að öðru ieyti
en því, að sárið var ílakandi á enni henn-
ar og draup úr því blóð. Pótti honum hún
yrða á sig og tala skýrt:
»Trífon! Trífon! Engan frið færð þú,
hvorki hér né annars heims, nema þú ger-
ir yfirbót. Yfirbót! Heyrir þú það?«
»Hvað vilt þú, að ég geri?« þóttist Tríf-
on segja.
»PÚ skalt fara xit á hjara veraldar. Par
er hrjóstrugt land og þar eru miklir erf-
iðieikar. Par skalt þú boða fátæklingum
fagnaðarerindi Drottins«.
Pessi draumur varð tii þess, að nú ágerd-
ist enn að miklum mun vandfýsni Tríf-
ons. Hann sór það við himininn, að láta
sér aldrei koma inn fyrir varir »drykk
þann, sem af humlum er gerður«, að neyta
ekki kjöts, heldur nærast eingöngu at'
fiski og villtum ávöxtum. Hann girti sig
svarðreipi í stað hins skrautbúna sverð-
beltis og klæddist grófri úlpu, en lín kom
aldrei nálægt hans líkama.
Lagði hann nú af stað fótgangandi tii
hins ókunna, hrjóstruga heimskautalands.
Hann hélt áfram æ lengra, þangað til hann
kom til strandar. Taldi hann þá för sinni
iokið. Þar bjó þjóð, sem dýrkaði hjáguöi
og tilbað myndir, skriðdýr og orma.
Hann liyggði sér kofa á öðrum bakka
Petsjenga-árinnar, árið 1524. Reist-i hann
kofa þcnnan um mílu vegar frá botni
Munkafjarðar. Þar hafðist hann við í
nokkur ár og átti ekki samneyti við aðra
menn. Sér til iífsviðurværis veiddi hann
fisk, en nærðist annars á rótum og berj-
um, sem hann tíndi í skóginum.
Fóru nú að berast til suðlægari sveila
fregnir af einbúa þessum, sem dvaldi einn
þarna iangar leiðir norður við fshaf við
lélegt viðurværi og lifði þar heilögu líf-
erni í strangri sjálfsafneitun. Og píla-
grímar tóku að streyma þangað norður til
að sjá hinn heilaga mann.
Hann byggði sér nú ofurlítið bænhús.
Sjálfur feildi iiann efniviðinn í það, í skóg-
inum, og bar trén á bakinu heim að grunn-
inum. I þessu Iiænhúsi kom hann í.vrir