Heimilisblaðið - 01.01.1942, Blaðsíða 34

Í2
H EI M I L I S B L A Ð I Ð
hluta«, sagði hann alvörugefinn, »og það
er Jósöa, seni ætlaði að gera mér grikk
við dyr skarðsins. Bið þú ekki fyrir hon-
um, því að það er til einskis, það s\rer ég
við höfuð Harmacs!«
Og þegar ég skynjaði að það kæmi að
cngu haldi, að ég liæði fyrir Jósúa, þá
eyddi ég engum orðum að því framar.
Ég reið nú af stað með aftureldingu og
fimm Fungaherforingjar fylgdu mér. Þeg-
ar ég reið yfir torgið, rnæíti ég þeim Aba-
tíum, sem enn voru á lífi. Þeir voru rekn-
ir áfram cnis og hjarðir dýra og komu
nú til að hlýða á sinn dóm upp kveðinn.
I þeim hóp var Jósúa frændi minn og' var
dreginn á eftir hinum í reipi. er var bund-
ið um hálsinn á honum, en annar gekk á
eftir honum og hratt honum áfram. Jósúa
vissi nefnilega, að nú træði hann sína
banaslóð og gekk þá göngu tregur. Þegar
hann kom auga á nrig varpaði hann sér
til jarðar og' sárbeiddi mig að bjarga lífi
sínu. Ég sagði að það stæði nú ekki í mínu
valdi. En ef ég hefði getað það, þá sver
ég það fyrir Guði, að ég hefði viljað frelsa
hann, þrátt fyrir allt það, sem hann hafði
gert á móti mér og móti Oliver, herra
mínum, og móti félögum hans. En ég gat
það ekki, enda þðtt ég gerði tilraun til
þess einu sinni enn. En Barung vildi ekki
heyra heiðni mína, svo að ég varð að svara
Jósua á þessa leið:
»Sárhið þú hann, tigni Jósúa, sem nú hef-
ir völdin í Múr, því að sjálf hefi ég engin
völd lengur. Sjálfur hefir þú skapað þér
forlög' þín, svo að þú verður að ganga þá
götu, sem þú hefir húið þér sjálfur«.
»En hvert ert þú nú að fara ríðandi út
yfir slétturnar? Göfuga Maqueda, þarf ég
annars að spyrja? Þú ert á leiðinni til hins
bölvaða heiðingja, sem ég óska að ég hefði
saxað í stykki, og jafnframt því óska ég
líka, að ég gæti drepið þig!«
Síðan kallaði hann mig hryllilegum ó-
nöfnum og þaut að rhér, eins og hann ætl-
aði að slá mig af hestinum. En þá kippti
sá í reipið um háls honum, sem hélt í það,
hratt honum aftur á bak, svo að hann
datt og' ég' sá hann ekki framar.
Það var hörmulegt að ríða yfir hið opna
torg í horginni, því að þá leiðina komu
hinir bundnu Abatíar, hundruð karla,
kvenna og' barna og hrópuðu með tárum
og heiskum kveinstöfum, að ég' yrði að
hjarga þeim frá dauða og þrældómi hjá
Fungum. En ég svaraði:
»Syndir yðar gegn mér og hinum
hraustu, ókunnu mönnum er börðust fyr-
ir yður, gef ég yður upp. En gangið í yð-
ur sjálfa, Abatíar og segið, hvort þið getið
fyrirgefið yður? Ef þið hefðuð hlýtt á það,
sem ég sagði og þeir, sem ég kallaði yðuv
til hjálpar, þá hefðuð þið getað hrakiö
Funga yður af höndum og verið lausir
við þá um aldur og æfi. En þér voruð hug-
leysingjar. Þér vilduð ekki læra að bera
vo])n og beita þeim, eins og aðrir menn;
þér vilduð ekki einu sinni verja bergkast-
ala yðar. Og fyrr eða seinna verður það
fólk, sem neitar að verja sig, að falla og'
gerasl þrælar þeirra, sem kunna að berj-
ast«.
Og nú, Oliver minn, hefi ég ekki meira
að skrifa, nema það, að það gleður mig
að ég hefi mátt þola svona mikið, gegn-
um þrautirnar hefi ég öðlast þá g'leði, sem
nú er gleði mín í dag. Og enn hefi ég',
Maqueda, ekki óskað mér til baka til aö
ráða ríki í Múr, ég, sem hefi fundið hjarta
þitt lil að drottna yfir. —
E n d i r.
Hann: »ó, elskulega Anna! LSf mitt hefir hing-
að til verið eins og eyðimörk. LAtið nú ást gera
það að grænum gróðurreit«.
Hún: »Látið þér nú ekki svona, maður. Pó að
þér hafið verið á eyðimöirk, þá þurfið þér ekki
að láta eins og úlfaldi«.
A: »Hvernig stendur á því, að þú heíir gefið
h,on,um Guðmundi hana dóttur þína? Ég hélt þó,
að þið hefðuð verið óvinir«.
B: »Já, og við erum það enn þá. En þá verður
konan mín tengdamóðir hans, og það er hon-
um mátulegt«. .
J