Heimilisblaðið - 01.01.1942, Blaðsíða 25

23
H EIMILISBLAÐIÐ
»Hann féll útbyrðis, Salvatore greifi. Louis, hann
féll útbyrðis«, æpti Helen í örvita skelfingu. Hún
bjó sig til að hrópa, en aftur lagði Salvatore hönd-
ina á munn hennar.
»Helen, ég hefi séð allt«, sagði hann rólega, »það
er of seint að reyna að hjarga honum. Ég' skal koma
þessu i lag. Það er bara verra fyrir yður að hrópa«.
»Sleppið mér, sleppið mér«, kveinaði Helen. »IIann
drukknar. Við verðum að ná í hjálp«.
»Þegið þér«. Salvatore greip um axlir Tiennar og
bristi liana. »Hann er þegar horfinn. Við erum meira
en sjómílu frá honum. Þér verðið að sætta yður vio
þá hugsun, að hafa drepið mann. Ég sá, þegar þér
' hrunduð honum útbryðis«.
Helen opnaði munninn. Hún ætlaði að segja eitt-
hvað, en allt hringsnerist fyrir augum hennar. Hljóð-
laust hné hún niður á þilfarið að fótuin Salvatores.
Hann stóð yfir henni augnablik og litaðisl um. Svo
er hann hafði gengið úr skugga um að enginn bafði
séð þau, tok hann stidkuna upp og har hana inn
í k'lefa hennar.
Þegar Helen \raknaði til meðvitundar lá hún í
rúmi sínu. Um enni hennar var bindi. Louis Salva-
tore stóð við rúmið og virti hana fyrir sér, með
kynlegum glampa í dökkum augunum. Ilelen hélt
höndunum fyrir andlitinu og snökkti.
»Crome?« stundi hún. »Hvernig fór um hann?
Hvað hafið þér gert?«
»Hvað átti ég að gera?« sagði hann og yppti öxl-
um. »Ég sagði yður það strax út á þilfari áðan, að
allt væri árangurslaust. Hans verður ekki saknað
fyrr en einhverntíma á morgun. Croine var allt af
fíillur. Þá ei ekkert auðveldara, en falla f.vrir horö.
Sannleikurinn þarf ekki að koma í ljós«.
»Hvað eigið þér við?« spurði Helen og settist upp,
»haldið þér í rauninni að ég hafi hrundið 'nonum
út með vilja?«
»Ég held ekkert«. Salvatore yppti öxlum og virti
hana fyrir sér með hálflokuðum augum. »Ég veit
bara að ég sá yður slá hann, svo datt hann útbyrð-
is, og síðast drukknaði hann. Það verður sama sem,
þegar málið kemur fyrir dómstólana«.
»Fyrir dómstólana«, hvíslaði Helen óttaslegin.
»Já, þér heyrðuð rétt«. Það var illskulegt glott
um andlit hans. »En málið þarf ekki að koma fyr-
ii dómstólana. Þér getið gifzt mér, þá skal ég þegja.
Skipstjórinr. hérna hefir konsúlsréttindi. Það er hægt
■að gifta okkur í fyrramálið, hvað segið þér um það?«
»Nei«. Helen æpti orðið framan í hann.
»Annars fer ég til skipstjórans og segi honum, að
þér hafið hrundið honum út viljandi, og það hali
upp á því að teikna myndir af
nokkrum merkum mönnum,
sem met höfðu gert eða setl,
svo sem J. M. Barnett, í Áslr-
alíu, sem sippaði (hoppaði yfir
taug, er hann hélt milli handa
sér) 11810 sinnum á 1 klukku-
tímum og af manninum, sem
spásseraði aftur á bak yfiv
þvera Ameríku, horfandi í speg-
il, og M. Pauliquen, sem hélt
sér 6 mínútur 294|fi sekúndur
niðri í vatni í París 1912. Eftir
nokkur heilabrot valdi hann
sér þessa yfirskrift yfir mynd-
um sínum: »ötrúlegt, en satt.«.
Myndirnar og þó einkum yfir-
skriftin vakti forvitni manna
og svo hélt hann áfram. Þegar
lesendur fóru að skrifa honum,
og heimta of honum sannanir
íyrir fullyrðingum hans og nán-
ari greinargerð, þá sá hann, að
hann var kominn á réttan rek-
spöl, og hætti við íþróttateikn-
ingarnar.
Fyrsta höfuðbaráttan hans
\ ið aðdrðttanir um vísvitandi
ósannindi háði hann þó árið
1926, er Lindberg flaug frá New
York til París. Ripley teiknaði
mynd af flugvélinni og ritaði
fyrir neðan hana: »Lindbergh
var 67. maðurinn sem flaug í
einni lotu yfir Atlantshafið«.
Afleiðingin varð afskapleg. Tal-
símar hringdu, skeyti og bréf
komu þúsundum saman. Menn
voru almennt svo hrifnir af
hinu eindæma flugi Lindberghs,
að flestir voru húnir að gleyma
því, að Englendingarnir Alcoek
og Brown flugu frá Irlandi til
Ameríku árið 1919, og sömu-
leiðis voru þeir búnir að gleyma
loftskipupum 2: enska skipinu
R-34, sem flaug á því sama ári