Heimilisblaðið - 01.01.1942, Blaðsíða 26

24
HEIMILISBLAÐIÐ
skeð á þess4.i augnabliki. Eða eigum við heldur að
segja, að brúðkaup okkar verði á morgun«.
»Nei, ég vil ekki — ég get ekki, þér megið ekki
snerta mig«.
En Salvatore gekk alveg til hennar. Hann greip
um háls hennar með báðum höndum:
»Það er synd að fara þannig með þennan hvíta.
fagra háls?« sagði hann, »en snara böðulsins mun
snúast um hann, vegna þess að þér eruð svo heimsk,
svo hræðilega heimsk«. Hann klemmdi að hálsi henn-
ar, svo að henni lá við köfnun. Svo sleppti hann
henni og ýtti henni frá sér. Hann horfði á hana
brosandi:
»Þú ert of inndæl til hengingar, þess vegna ákveð-
um við að halda brúðkaup á morgun«.
Helen svaraði engu. Hún óskaði frelsis, til þess
að geta haldið áfram leitinni að Carson konungi.
En hún neyddist til að beygja sig fyrir vilja Salva-
tores. Nú var öllu lokið.
Blærinn hafði orðið að hvassviðri og hvassviðrið
að stormi og stormurinn að fárviðri. Helen sat niðri
í klefa, með andlitið milli handa sér og starði fram
fyrir sig í örvæntingu. Nú voru sex tímar síðan
hún var gift Louis Salvatore greifa. Hún bjóst við
honum á hverri stundu. Fárviðrið hafði hrakiö
»Stormfluguna« af leið. Himininn var þakinn bik-
svörtum skýjum. Sólin hafði ekki sést allan dag-
inn. Skonnortan lét eltki að stjórn, heldur barst um
hafið upp á von og óvon.
»Salvatore kemur bráðlega«, sagði Helen upphátt.
»en ég vil ekki tala við hann. Heldur dauðann en
slíka smán. Ég kasta mér útbyrðis«.
1 sama bili var klefahurðin opnuð og inn kom
Salvatore. Hann lokaði á eftir sér og kom hægt til
Helen. Hann brosti, en Helen vék til hliðar. Hún
gekk aftur á bak unz hún nam staðar, með bakið
við skápinn.
Lengi stóð hann kyrr og starði á Helen. Hún sá
hvernig slagæðin barðist á hálsi hans. Svo gekk hann
eitt skref áfram, tók hana í fang sér. Hann þrýsti
henni að sér um leið og hann talaði. Orðastraumur
barst að eyrum hennar, hún skildi ekki hvað hann
sagði. Hann ýtti höfði hennar aftur og kyssti haria
á lcinnar og háls. Köld og hreýfingarlaus lá hún
í faðmi hans.
»Þú skalt lifa«, livæsti hann í eyra hennar. »Eg
hata þennan kulda þinn. Blóðið skal þjóta af æsingi
eftir æðum þínum. Kysstu mig, Helen. Ég er mað-
urinn þinn, þú átt að elska mig. Það sem Guð hefir
samtengt má ekki maður sundur skilja. Þú skalt
heiðra mig, hlýða mér«.
frá Skotlandi til Ameríku með
31 manna áhöfn og Zeppelin-
skipið ZR-3, sem flaug 1924 frá
Friederiehshafen til Lakehurst,
New Jersey, með 33 manna
áhöfn. Það var því enginn vafi
á, að Lindbergh var 67. mað-
urinn, sem flaug í einni lotu
vfir hafið.
Ripley varð brátt að fá sér
aðstoðarmann, til að rannsaka,
hvort hinar merkilegu stað-
reyndir væru réttar, sem hann
vakti með undrun heimsins: en
smám saman óx starf þetta svo,
að hann hafði 13 fasta menn
í starfinu með sér, og í þeirra
flokki voru margir. málfræð-
ingar.
Einn þeirra er allan sinn
starfstíma á bókasafninu í New
York; hinir eru framkvæmdar-
stjórar í þessu geysilega fyrir-
tæki.
Ripley hefir nú í fjölda mörg
ár teiknar sínar daglegu mynd-
ir undir yfirskriftinni: »ötrú-
legt, en satt«, en hann hefir
ávallt efni fyrirliggjandi til
tveggja ára (1934). En þrátt
fyrir það er hann allt af á ferð
og flugi til að leita að nýung-
um og hefir komið til flestra
landa. Hann hefir sett sér það
mark og mið að sækja heim öli
lönd í heimi, og er nú þegar
búinn að koma við 1 67 þjóð-
löndum. Hann fær daglega
milli 1500—4000 bréf, og er þaö
meira, en margar verzlanir
heimsins fá. Þó að þetta heimti
mikið starf þá. er það þó þýð-
ingarmikið, þar sem margir
bréfritaranna senda honum góð-
ar uþplýsingar.
Enn mun Ripley vera ókom-
inn til Tslands til að leita frétta?