Heimilisblaðið - 01.01.1942, Blaðsíða 28

26
11 E IM I L I S B L A Ð I Ð
Hringur drottningarinnar af Saba
Skáldsaga eftir H. Rider Haggard
[Frh.] Vér riðum nú gegnum skarðið
og er vér þurftum að fara gegnum ýms
hlið á víggirðingunni, þá voru þau opnuð
fyrir oss, og síðan óðara lokað á eftir oss.
Vér urðum jafnfegnir að losna við varð-
mennina, sem þeir við oss, svo þegar vér
vorum komnir út fyrir síðasta hliðið, flýttu
hermennirnir sér að hverfa til baka. Hvort
það var af ótta við Fungana, eða af ásókn
j það að taka þátt í brúðkaupshátíðar-
höldunum, er óvist að vita; en þeir hurfu
skyndilega, og kvöddu oss með fínustu
forrnælingum. Þegar vér svo vorum bún-
ir að binda úlfalda vora í eina hálarófu.
héldum vér áfram eimr okkar liðs, hjart-
anlega þakklátir fyrir að losna við þetta
ógeðfellda föruneyti. Og' allir báðum vér
þess samhuga, að vér sæjuin aldrei Abatía
framar né heyrðum rödd hans, hvorki í
þessum heimi né í hinum tilkomanda.
Þegar vér vorum komnir niður a slétt-
una, námum vér snöggvast staðar, til að
hagræða lest vorri á sem beztan hátt.
Vopnaðir urðum vér auðvitað að vera, og
vopn höfðum vér ekki mátt bera allt til
þessa. Þar sem vér vorum ekki ncma fjór-
ir til að stýra hinni löngu úlfaldalest, þá
vorum vér neyddir til að skipta oss. Higgs
og ég riðum í fararbroddi, af því ég var
kunnugaslur eyðimerkurveginum. Olivcr
var í miðri lestinni, en Hróðrekur aftast-
ur. Hann hafði glöggva heyrn og sjón og
var þaulkunnugur úlföldum; hann vissi
hvernig hann átti að knýja þá áfram, ef
þeir gerðust óþægir eða vildu snúa til baka.
Stórborgin Harmac var nú á hægri hlið
við oss, og sýndist oss hún vera næsta
eyðileg að sjá, og þó að kornið væri ineira
en fullsprottið, þá var uppskeran ekki
byrjuð. Var því auðsætt að Fungarnir
höfðu yfirgefið landið. Nú vorum vér
staddir beint fram undan Harmacdalnum,
og sáum hina stóru hamravættir sitja þar
sem hún hafði setið þúsundir ára. En höf-
uðið var af henni; það hafði flutzt til Múr,
og á hálsinum og herðunum sáust stórar
sprungur eftir óg'urlega sprengingu. Ekki
heyrðist heldur nokkurt hljóð þar inni
fyrir, þar sem hin helgu ijón höfðu hafs!
við, svo að þau voru vísl dauð öll saman.
Higgs var enn að hugsa um það mark,
sem hann liafði sett fornfræðirannsókn-
um sínum, — stakk hann nú upp á því,
að vér skyldum eyða hálftíma til að ganga
fram í dalinn til að sjá, hvernig' vætturin
mikla liti úr frá þeirri hlið.
»Auðvitað þekkjum við Hróðrekur og
ég allt svo hið hið innra í henni, ljóna-
hellinn og allt annað þar: en ég vildi gefa
mikið tii að geta rannsakað hana líka frá
hinni hliðinni og gera uppdrátt af henni«.
»Ertu alveg frá þér?« spurði ég og lét
Higgs þá óðara undan. En ég held, að
hann hafi ekki fyrirgefið mér þetta svar,
allt til þessa dags. Vér rendum auga í síð-
asta sinni til Harmac-guðsins, sem vér
höfðum leyft oss að eyðileggja og héld-
um ferð vorri hraðan áfram, þangað til
myrkur datt á. Vér vorum þá komnir að
eyddu borginni, þar sem Shadrach hafði
leitast við að byrla Faraó eitur. Þar tók-
um vér ofan af úlföldunum og slóum upp
tjöldum; þar var sem sé vatn í grennd
og maísakur handa úlföldunum að bíta.
Áður en komið var svartamyrkur, reið
Hróðrekur spölkorn fram á við til að
njósna, en kom brátt aftur og kvaðst ekki
hafa orðið var við nokkurn mann. Át-
um vér þá af þeim vistum, sem Abatíarn-
ir höfðu fengið oss, en vorum þó hálf-
smeykir við eitur í þeim. Síðast ráðguð-
umst vér uin hvaða leið vér skyldum taka,
hvort heldur gamla Egiptalandsveginn,
eða norðurleiðina, sem Shadrach hafði