Heimilisblaðið - 01.01.1942, Blaðsíða 19

H E I M I L I S B L A Ð I Ð
17
há og' á el'sta t.indi hennar gnæfði sterkleg bygging
t urnuni skreytt. I-Ius þetta minnti bæði á kirkju og
kastala. Það var alveg umgirt háum múr.
»Þarna inni er bústaður friðarins«, hvíslaði Helen.
Þau fóru svo nærri eyjunni, að Helen g'at séð
þungu hurðina í múrnum og hvítu tröppurnar, sem
voru'höggnar í bergið, frá þessari liurð niður að
hafinu.
Allt í einu rauf klukknahringing þögnina. Þrisvar
var klukkunni hringt. Hvert sinn dóu tónarnir al-
veg út unz síðasti ðmurinn var horfinn. Svo var
aftur algjör þögn. En það voru aðeins nokkur augna-
blik, svo hljómuðu aðrir tónar. Nú var sungið. Það
voru fagrar velæfðai’ karlmannaraddir, seni sungu.
Helen \dssi, að þessum atburði mundi hún aldrei
gleyma. Ömar klukknanna og söngurinn boðaöt
hjarta hennar hinn mikla frið. Hún'varð svo hröerð,
að tárin læddust 1‘ram í augu hennar.
Svo niðursokkin var hún í hugsanir sínar, að
margar mínútur liðu, áh þess að hún tæki eftir
manni, sem stóð við hlið hennar. Hann stöð næst-
um hreyfingarlaus og virti Helen fyrir sér svört-
um augúm sínum undan þungum augnalokum. Hann
hafði stóran munn með þykkum vörum. Þaö var
ruddalegur munnur, sem var í skerandi ósamræmi
við hina fíngerðu andlitsdrætti hans. Hann iagði aðra
höndina, með löngum grönnum fingrum, sem voru
bronzgylltir af sólarhitanum eins og andlil hans,
á handlegg Helen.
»Þér starið á þessa eyju, eins og þér haldið, að
.þar séu forlög yðar«, sagði hann og brosti.
»Salvatore greifi«, sagði Helen nærri óttaslégin
og kippti að sér handleggnum.
»Greifi og greifi, má ég nú vera laus r ið þessa
ógeðslegu titla?« muldraði hann. »Hvers-vegna hald-
ið þér áfram að tala svo ókunnuglega til mín, eft-
ir að við höfum fylgzt á þessari löngu ferð? Þéi
vitið líka, að hjarta mitt tilheýrir yður. Hvers yegna
viljið þér halda áfram að kalla mig greila, ég er
Louis fyrir yður. Þér eruð eins miskunnarlaus og
þér eruð fögur«.
Það fór hraður roði um andlit hans, meðan hann
talaði. Helen néri ósjálfrátt handlegginn, þar sem
hann hafði snert hana eins og bún áliti, að hahn
hefði óhreinkað hana. Salvatore greifi sá það, lygndi
augunum og brosti aftur.
»Þér eruð hrifin af legurð eyjarinnar«, sagði hann,
»en má ég þá hafa leyfi til að segja yður, að þessi
eyja er ekki fyrir yður, unga og saklausa. Stóri
kastalinn, sem gnæfir þarna uppi er klaustur. Þar
býr munkaregla, sem lifir eftir ákaflega ströngum
»Af hvaða mat fá menn netlu-
sótt?« spurði hún.
»Það er nú alveg sérstakíegt«,
sagði ég', »sumir eru alveg ó-
næmir fyrir hvers konar mat
sem er, en aðrir íá netlusótt af
því að borða ostrur, krábba og'
humra; aðrir þar á móti af því
að eta agúrkur, bjúgu eða jarö-
arber. Hvers vegna?«
»Ruby Mitchell hefir gengið
með netlusótt«, sagði hún. »Ég
vildi líka gjarna fá hana. Ruby
er svo prýðisvel útlítandi: hún
hefir iétzt um 9 kílógrömm á
10 dögumk
Þeg'ar ég sagði Adam Pluk-
ham þau gleðitíðindi. að ég
hefði með rannsókn minni á
konu hans heyrt tvö hjörtu slá
innan í henni, og að hún mundi
gleðja hann með tvíbtii’um að
fám vikum liðnum, þá sag'ði
hann:
»Ég vildi það yrðu tveir
drengir«.
»Betra væri, að það v;eri
drengur og stúlka«, sag'ði ég við
hann. »Tvíburar, sinn af hvöru
kyni eru vænlegri lil að lifa,
en ef þeir eru báðir af sama
kyni«.
»Tveir drengir«, sag'ði bann.
fastur við sinn keij).
»En, herra Plukham«, and-
æfði ég, »ég get svei mér engu
um það ráðið«.
»Tveir drengii’«, sagði hann,
»annað kemur ekki til mála«.
Stundu síðai hringdi hann til
mín og sagði, að hann liefði tai-
að við konu sína uni þetta. »Þú
skalt þá láta það vera dreng og
stúlku«.
f dag' ól l'rú Plukham dreng
og stúlku. Og herra Plukham