Heimilisblaðið - 01.01.1942, Blaðsíða 20

18
HEIMIHSBLAÐIÐ
aga. Það eru menn, sem hafa flúið heiminn, með
freistingum hans og lystisemdum. Þeir kalla heim-
kynni sitt: Einstæðingseyjuna«.
Helen horfði aftur til eyjarinnar, sem var hjúpuð
hinni perlukenndu þoku milli hafs og himins. Söng-
urinn var hljóðnaður, og' ekkert heyrðist nema báru-
gjálfrið við kinnunga »Stormflugunnar«.
»Það voru kvöldklukkurnar, sem hringdu«, sagði
Louis Salvatore. Nú getið þér verið hreykin yfir
að hafa heyrt í kvöldklunkunum á Einstæðingseyj-
unni«. Það var skerandi háð í rödd hans.
»Eru þeir aleinir á eyjunni?« spurði Helen. »Það
hljóta að koma þangað skip stöku sinnum, og auð-
vitað getur einhver bræðranna veikzt«.
»Meðal bræðranna eru einnig duglegir læknar. Auð-
vitað ber það við að skip kemur til eyjarinnar, en
þó ekki árlega. Skipið kemur einung'is til þess að
flytja þangað nýjan bróður, einhvern, sem hefir
ákveðið að segja skilið við freistingar heimsins. En
þeir, sem einu sinni eru komnir til eyjarinnar yfir-
gefa hana aldrei. Bræðurnir talast ekki við. Þeir
nota aðeins röddina til bæna«. Það var háð í rómi
Salvatores. »Annars tala þeir einungis í brýnni nauð-
syn. Á Einstæðingseyjunni eru menn, sem gengið
hafa í klaustur, þegar þeir voru ungir. Þeir eru orðn-
ir eldgamlir nú, en frá þeirri stundu, sem þeir klædd-
ust í kufl klaustursins hafa þeir aldrei séð konu«.
Allt í einu hló hann stríðnislegum hæðnishlátri:
»Að hugsa sér, ef ung og lagleg stúlka eins og þér
væri sett þar á land. Það yrði, svei mér, hneyksli.
Gaman væri að sjá hvernig þeim atburði lyki«.
»En hve þér eruð vondur og ruddalegur«. Helen
sneri sér gremjulega frá honum.
Salvatore yppti öxíum, en hætti að hlæja, og stðð
grafkyrr nokkur augnablik. Einstæðingseyjan hafði
raunar veitt honum ýmislegt til umhugsunar.
»Einvera og sjálfsafneitun eru þeirra hamingja«,
sagði hann að síðustu. »Hver hefir sinn smekk. Ekki
skal ég afneita heiminum, meðan hafið á auðæfi af
perlum, og þúsundir eru til af fögrum konum, ’nanda
þeim mönnum, sem geta unnið ástir þeirra«.
Hann hló aftur, og Helen virti hann fyrir sér á
hlið. Drættir í kringum þykku varirnar og glamp-
ar í svörtum augum hans gerðu hana hrædda. Hann
hélt áfram, og nú var eins og hann talaði við sjálf-
an sig:
»Þér fyrirlítið mig, Helen, en samt skal ég vinna
yður. Þér verðið í faðmi mínum áður en ferðinni
lýkur. Ég hef tekið mína ákvörðun. Þér skuluð verða
konan mín«.
Helen sneri við honum baki og gekk burt reið.
er svo himinlifandi glaður, að
hann hefir heitið að greiða mér
100 dali (dollars) aukrcitis. Á
ég aðitaka við peningunum, eða
á ég að reyna að koma hon-
um í skilning um, að þetta hafi
verið tilviljun ein og neita að
taka við dölunum? Ég held, ég
taki við þeim.
*
Þá er það velefnaður, 68 ára
gamall maður, og á þrjú börn.
Hún var 24 ára. Þau komu til
mín til að spyrja, hvort það
gæti komið til mála, að þau
giftu sig. Þau virtust vera bál-
skotin hvort í öðru.
»Nei«, sagði ég við hann, »það
ættuð þér ekki að gera. Þér
gangið með hjartabilun og get-
ið dottið niður dauður, þegar
minnst varir«.
Tveimur vikum síðar voru
þau gift. Jæja, hugsaði ég með
mér; litli gullgrafarinn hefir
laglega veitt upp úr!
Hann er nú dáinn fyrir
nokkrum dögum. Ég las í blöð-
unum, að hann hefði verið bezti
vinur föður hennar. Ég las þar
líka, að hann hefði gert erfða-
skrá sína, rétt áður en hann dó,
og arfleitt börn sín að öllum
eigum sínum, en brúði sína að
engu. Hún hafði sjálf komið
þessu svona^ fyrir, að því er þar
segir. Það er óskiljanlegt, eða
það er, ef til vill, skiljanlegt.
•f*
Ekkja nokkur, frú Veroniea
Rushmore heimsótti mig; hún
var 68 ára.
»Liðagigtin í yður og tauga-
verkurinn kemur af blýeitrun,
og blýeitrunin kemur aftur úr
hárlitunarefnum. Þér eruð farn-
ar að gerast gamlaðar. Þér verð-