Heimilisblaðið - 01.01.1942, Blaðsíða 6

4
IIE I M I L I S 15 L A Ð I Ð
I hinn sýrir meira að seg'ja sálir þeirra sein
sjálfir þykjast standa fjarstir.
Við skulum skoða þetta frá tveimur hlið-
uoi.
I.
.lesús lauk merkilegustu ra-ðunni, sem
haldin hefir verið, með þessari líkingu:
Hver, sem því heyrir þessi orð mín og
breytir eftir þeim ,honum má líkja við
hygginn nutnn. er hyggði hús siH á bjargi;
og steypiregn kom ofan og beljandi læk-
ir komu og stormar blésu og skullu á því
húsi, en það féll ekki, því að það var
grundvallað a bjargi. Og' hver.inm, sem
heyrir þessi orð mín og' breytir ekki eftir
þeim, honum má líkja viðheimskan manri,
er hyggði hús sitt á sandi; og steyiriregn
kom ofan og beljandi lækir komu og
stormar blésu, og buldu á því húsi. og það
féll og fall þess var mikið.
Það má heita ao allir, sem komnir eru
til \úts og ára, kunni þessa líkingu utan
að. En fæst okkar heimfæra hana í fullri
alvöru beint tii daglega lífsins, eins og'
Jesús ætlaðist til. Við gerum okkur ekki
n.ægilega grein fyrir því, að Jesús er und-
ir öllum kringumstæðum svo stórbrotinn
persónuleiki, að engum nranni, sem til
hans þekkir, hæfir annað en taka ákveðna
afstöðu til þess, hvort Jesús hafi hér haft
rétt fyrir sér, eða ekki. En þó við kannske
gerum það. eða réttara sagt göngum að
sjálfsögðu út frá því, að hann hafi á rétlu
að standa, þá er minnst fengið með því
einu. Þá er eftir að skilja að. Þetta eru
ekki einhverjar heimspekilegar tríiarsetn-
ingar í munni hans, heldur blátt áfram
hagnýt ummæli. A þennan hált er hann
að hoða mönnunum alveg ákveðinn lífs-
veg, alveg sérstaka lífsbreytni, sem lífs-
gæfa þeirra eða ógæfa dagsdaglega er
undir komin, hvort þeir taka upp eða ekki.
Það er vitanlega löngun allra að láta
sér ekki misheppnats lífið. Við viljum öll
vera gæfumanneskjur og sitja raunveru-
lega sólarmegin í lífinu. Eg held nú ann-
að og meira. Eg held, að við viljum öll
innst inni g'era það góða og rétta. —
En okluir finnst eins og við varla kunn-
um tökin á þessu, vitum naumast hvern
ig við eigum að fara að því, né höfum
máttinn til þess.
Hér er það, sem Kristur kemur inn í dag-
lega lífið, að minni skoðun. Þarna snert-
ir hann okkur öll svo mikið, að við get-
um raumerulega ekki sloppið hjá hon-
um, enda þótl \ ið vildum. Daglegau mein-
in, árekstrarnir, óhöppin, ógöngurnar
koma nefnilega af því, að Kristur er ekki
tekinn nógu alvarlega - eða má ég segja
hversdagslega, án þess að það valdi mis-
skilningi.
Hann hefir nefnilega stungið út kortio.
Hann hefir varpað Ijósi yfir veginn. En
það er eins og við áttum okkur ekki nógu
vel á því. Við skiljum það kannske, en við
tileinkum okkur það ekki nógsamlega, að
ef hann vill okkur nokkuð, þá vill hann
fyrst og' fremst kenna okkur að lifa dag-
lega lífinu, æfinlega og' alstaðar. Og ann-
að hvort getur hann það eða ekkert. —
Sjálft daglega lífið sannar, að það ei
hyggins háltur að fara að dæmi hans.
Hér þarf ekki að eyða mörgum orðum til
að sýna, að hinn vestræni heimui' er nú
í hinu mesta öngþveiti. Hann er nýslopp-
inn út úr því ægilegasta hernaðarháli, sem
srigur fara af, og þó óttast menn ekkert
meira þessa stundina, en að aðrir enn þá
voðalegri styrjaldareldar blossi upp á ný,
svo að öll Vesturálfan verði innan stund-
ar rjúkandi rústir. Stjórnmálamennirnir
og aðrir ráðamenn þjóðanna standa flest-
ir skelfdir og ráðalausir gegn þessum ógn-
um, og grípa það helzt til bjargar, að víg-
búast af brjálkenndu ofurkappi, án nokk-
urrar verulegrar trúar á árangurinn. Þ\ í
hin mesta hugspilling og þar af leiðandi
siðspilling hefir grafið þjóðlíf flestra
landa eftir heimsstyrjöldina einsog vatns-
agi í fjallhlíð, sem hætt er við að hleypt
skriðunni af stað, hvaða augnablik, sem
vera skal þeirri skriðu, sem svo að segja
ekkert kemst undan.