Heimilisblaðið - 01.09.1947, Síða 10

166
IlEIMILISBLAÐlP
Ráðvendnin er ætíð affarasælust
JOHN COULIN, yfirdómari í hæstarétti,
vafði ferðateppi sínu fast um fætur sér
og liagræddi sér í horni í klefa sínum á fyrsta
farrýminu í járnbrautarlest; svo snýtti liann
sér gossalega og sagði:
— Þú getur farið heim með mér. Svo
tekur þú saman pjönkur þínar og það, sem
þér tillieyrir. Því næst ferð þú burt af heim-
ili mínu. Ég ætla alls ekki að rökræða það
meira. Ég óska hvorki að sjá þig framar né
frétta af þér. Dómarinn hallaði sér aftur á
bak á svæflana og lét aftur augun. Sonur hans,
Róbert, sem sat gegnt honum, yppti öxlum
og leil út um gluggann. Það var koinið að
því, að lestin færi af stað. Hnausþykk hvít
þoka grúfði yfir Waterloojárnhrautarstöðinni.
Ut úr þokumekkinum komu allt í einu þjót-
andi burðarkarl og ung lieldri stúlka. Járn-
brautarlestin blés livellt til burtfarar. Burð-
arkarlinn hratl upp huröinni og ýtti stúlk-
unni inn í klefann umsvifalaust.
Dómarinn leit upp með gremjusvip, fnæsti
og lét svo aftur augun. Unga stúlkan fálm-
aði ofan í tösku sína, tók upp litla gyllta
peningapyngju og fleygði peningi til burðar-
karlsins. Lestin hreyfðist og rann út af stöð-
inni.
Róbert leit á stúlkuna, um leið og bún
settist við hliðina á lionum. Hún var fríð,
ef til vill þrjátíu ára að aldri, vel búin og í
mjög glæsilegri loðkápu úr skinni. Svo sá
hann, að liún tók farmiða sinn upp úr lít-
illi gylltri peningabuddu. Því næst fór bann
að dæmi föður síns og lét aftur augun.
Þegar járnbrautarlestin var komin til Forn-
eombe stóð hún upp. Hnausþykk hvít gufa
þyrlaðist kring um lestina. Róbert opnaði
hurðina fyrir liana. Hún fór út úr lestarklef-
anum; en því nær samstundis kom bann
auga á litlu peningabudduna bennar. Hún lá
á bekknum við liliðina á honum, nálægt því
þar sem stúlkan bafði setið. Hann var á báð-
um áttum. Járnbrautarlestin rykktist til og
fór af stað. Hann rétti út hendina, lagði hana
yfir peningabudduna — og stakk lienni í
Þegar eimlestin var koniin til Godolniiní?’
opnaði dómarinn augun, alveg eins og hau'1
hefði látið yekjaraklukku inir'n í höfuðið
til að vekja sig á réttum tíma. Það var aef'
ing, sem liann svo oft hafði leikið við réttar'
höld, að liann var orðinn snillingur í Þvl-
Hann geispaði og fór út í þokuna.
— Þú vilt ef til vill lieldur, að ég far*'
spurði Róbert og hló hörkulega.
— Þú ert sjálfráour um það, drafaði 1
dómaranum, um leið og bann fór út að bif"
reiðinni, sem beið. Hann nam staðar við fal
miðasölubúðina og spurði einn af buðar
sveinunum: — Fer járnbrautarlest ætíð uu1
fimmleytið?
— Já, sir John!
Þú getur einmitt komist til baka uie
eimlestinni. Farðu inn í bifreiðina.
— Þú ætlar þá ekki að hjálpa mér, fað’r
minn?
Heyrðirðu ekki livað ég sagði?
Vagninn rann meö jöfnurn hraða áfra111’
þegar Róbert kom með spurninguna. DoU’
arinn var með uppsperrtar augabrýr.
— Ég lieyrði það að vísu, en —
— Það er ekki liægt að hrinda dóniU*1
mínum. Ég hef komizt að fastri niðurstó 1
Þú ert ekki lengur sonur minn.
— Já, en — faðir —
— Ég get ekki hlustað á það, sem þér ba 1
frekar að segja, herra Coulin, sagði doU
arinn ákveðið.
Fimm klukkustundum seinna hvarf Róbe
Coidin í þokunni í Lundúnaborg, þegar h
hraðaði sér burt frá Waterloo-slöðinn1-
I fyrstu gekk hann hratt, en seinna, Þ®e
ar sulturinn fór að gera hann magnÞr ^
hægði hann gönguna, en hélt áfram nieð el ^
beittri þrautseigju; liann fór yfir bru»a
meðfram fljótinu til Clielsea, inn í Ful u^
borgarhverfið, gekk um fátæklegar götur ^
svo um ennþá fátæklegri, og loks fór b®1
inn í lítið óþverralegt hús í allra fátæ
ustu götunni. *j
Var heppnin með þér, Bob? 8Plir

vasann.