Heimilisblaðið - 01.09.1947, Page 30

186
heimilisblaðið
óhappaatvik höfðuð þér lífsstöSu og mögu-
leika á því að gifta vður, en nú — þér þekkið
sjálf erfiðleikana. Væri það nema eðlilegt,
að yður væri veitt fjárhagsleg hjálp fyrir
skaða þann, er hagsmunir yðar liafa beðið?
-— Meta hneykslið til fjár? Nei, yðar náð,
það kemur ekki til mála, sagði Raissa með
niðurbældum ofsa. Því liöfum við þegar
neitað.
— Þér verðið að leyfa mér að gera atliuga-
semd, sagði greifynjan. Það er geysilegur
munur á því að þiggja peningaupphæð, sem
leynilega er fram boðin til þess að kaupa
þögn yðar, og á skaðabótafé fyrir glataða
efnalega liagsmuni. Þetta verður dæmt af
dómstóli, með öðrum orðum, af æðstu yfir-
völdum ríkisins.
Raissa hristi höfuðið. — Ég krefst eigi pen-
inga, frú, heldur refsingar fyrir þann, sem
evðilagt hefur líf mitt.
Greifynjan þagði enn um stund. — Nú,
jæja þá, sagði liún loks. Úr því að þér krefj-
ist eigi annars en þér eigið skilið, þá skul-
um við reyna að fá því framgengt.
Augu Porofs fylltust tárum, og í þakklæt-
isgeðshræringunni þaut liann til og kyssti
á liönd verndargyðju þeirra, en hrökk svo
gersamlega ruglaður til sætis síns.
— En hafið þér gert yður í hugarlund,
í hverju refsingin ef til vill verður fólgin?
hélt greifynjan áfram. Fyrir almennum dóm-
stóli myndi hún liafa orðið ljlutfallslega lítil.
1 höndum einvaldans, en fram fyrir liann
mun ég færa kæru yðar, getur hún orðið
geysialvarleg. Enginn getur fyrirfram séð,
hvern dóm hinir seku munu fá. Hann get-
ur svipt þá metorðum, eignum, lífsstöðu og
frelsi. Hafið þér hugleitt það?
— En ég, greifafrú! hrópaði Raissa, sem
var risin upp, föl af gremju og skjálfandi
af reiði. Hafið þér hugsað um, livað ég hef
misst? Ég, sem fram til þessa dags hef lifað
með foreldrum mínum í kyrrð og næði og
aðeins sinnt námi mínu og skyldum, þá liafa
þeir nú í lniga mér skilið eftir minningu
um þessa ógnarstundu, um smán, er enginn
inannlegur máttur megnar að afmá. Ég, sem
hingað til hef ekki þekkt neitt illt, er stimpl-
uð smánarbletti, sem blandast saklausustu
hugsunum mínum. Þeir hafa eyðilagt mig
með því að syipta mig mínu góða nafui og
almenningsorði, og þeir hafa dæmt föður
minn, sem ég átti að hjálpa með vinnu minnii
til þess að lifa síðustu æviár sín við sult og
seyru. Þeir hafa eyðilagt líf mitt. Ég niun
aldrei verða eiginkona, aldrei móðir, ég mUU
deyja einmana og yfirgefin. Þeir vesaling6
ræflar! Þeir hafa drepið móður mína, sen>
dó af sorg út af smán minni, og svo tali^
þér um ineðaumkun þeim til handa. Neh
greifafrú, ef þér ekki skiljið, að ég ber tij
þeirra dauðlegt hatur, ofsafengið liatur, l,rt
væri það ekki ómaksins vert að taka vel
málaleitun okkar.
Raissa hafði staðnæmzt andspænis gre*^
ynjunni. Með hinum fölu kinnum, skjálfaiui*
vörunum og logandi augnaráðinu líktist húu»
í sorgarbúningnum, sjálfri gyðju hefndarinU'
ar. Faðir hennar, sem tekið hafði sér stöðu
við Iilið hennar, virti liana fyrir sér full'it
lotningar. Aldrei áður luifði Raissa látið 1
ljós tilfinningar sínar á þennan liátt. SíðnU
daginn, sem glæpurinn var framinn, hafði
hún ei"i látið uppskátt, liverjar þjáningrtr
hún leið ,og látið föður sinn liafa framkvseuiu'
irnar. Þessi orð stúlkunnar opinberuðu bíeði
lionum og greifynjunni heilan heim in»rl
þjáninga.
Greifynjan dró hlýlega til sín hönd Rais9»'
þrýsti henni að sér og kyssti móðurlega rt
enni hins unga fórnarlambs.
— Þetta er sýnishom af meðaumkun bei
virðar konu, sagði hún. Sérhver móðir ver
ur að tala máli yðar, því að verði heið»r
hinna ungu stúlkna ekki á einhvern báh
verndaður eða lians hefnt, þá niunu bar
mennirnir engin takmörk setja sínu vitfirr
ingslega villidýrsæði. Reiðið yður á mig, nrrt *
yðar skal verða talað, svo að það heyrist Þ
íiæstu stöðva, og ég efast eigi um, að þer
munuð ná rétti yðar.
Faðir og dóttir hneigðu sig fyrir verndrtr
vætt sinni, sem nú stóð á fætur. ,
— Leitið til mín, sagði hún ústúðlega,
þér þarfnist einhvers. Gæti ég ekki !rtt,<
yður fá svolítið af peningum? ..
Porof bandaði hendinni liafnandi. — ’
lifum af því, sem við höfum, sagði baO®'
Peningar myndu aðeins eyðileggja allt l)rtt’
sem okkur hefur farið á milli.
Hann ætlaði að leiða dóttur sína burt, eI1
greifynjan stöðvaði þau.