Heimilisblaðið - 01.01.1949, Qupperneq 33

HEIMILISBLAÐIÐ
31
þér hefðuð ekki átt að láta yður sjást yfir það, hélt hún áfram.
Éfi ætla ekki að lialda því fram, að þér séuð grobbari, herra
de Barthe, en þér virðist hafa liagað yður þannig við þetta
tækifæri.
— Það liafði ég ekki liugsað um, frú, stamaði ég.
— Hugsunarleysi liefur margt illt í för með sér, svaraði hún
brosandi. En nú hef ég sagt yður mitt álit, og ég vona, að þér
verðið gætnari meðan þér dveljist lijá okkur. Annars vitum við
ekki, herra minn, hélt hún áfram með virðulegri röddu, og
lyfti hendinni, til að þagga niður í mér, hvernig á því stendur,
að þér eruð hér staddur, né heldur, hver áform yðar eru. Yið
kærum okkur lieldur ekki um að vita það. Okkur er nóg að
vita, að þér eruð okkar megin. Yður er velkomið að húa í liúsi
okkar eins lengi og yður þóknast, og ef við getum orðið vður
að liði í einliverju öðru, munum við fúslega gera það.
— Frú! lirópaði ég, en gat svo ekki sagt meira. Vanhirtur
rósagarðurinn, skugginn, sem liúsið varpaði þvert yfir hann,
limgerðið mikla, sem var að húsabaki og var lifandi eftirmynd
limgerðis þess, sem ég liafði leikið mér hjá í bernsku — í öllu
þessu var fólginn broddur, sem snart mig. Og svo góðsemi kvenn-
anna, forvitnislaust trúnaðartraust og göfugmannleg gestrisni
þeirra! Ég var alveg varnarlaus og berskjaldaður gagnvart þess-
um eiginleikum þeirra, og fegurð þeirra og áreitnisleysi. Ég
sneri mér undan, og lézt vera gagntekinn þakklæti.
— Ég á engin orð —- til að þakka yður! tautaði ég loksins.
Ég hef enn ekki náð fullu jafnvægi.^Ég — fyrirgefið mér.
— Við munum nú skiljast við yður um stund, sagði ungfrú
de Cocheforét í vingjarnlegum meðatnnkunartón. Þér munuð
jafna yður í útiloftinu. Louis kallar á yður, þegar komið er
að matmálstíma, herra de Bartlie. Komdu Elísa.
Ég hneigði mig, til að leyna svip mínum, og þær kinkuðu
vingjarnlega kolli. Síðan liéldu þær heim að húsinu, án þess
að gefa mér nánari gætur. Ég horfði á eftir þessum tveim
tiginmannlegu konurn, þangað til þær hurfu inn í anddyrið,
en síðan gekk ég út í það horn garðsins, sem þéttvaxnast var
ninnum og limgerðið skyggði mest á, og nam staðar til að liugsa.
Og kynlegar voru hugsanir mínar, mon Dieu. Geti eikurnar
liugsað, þegar vindurinn rífur þær upp með rótum, eða kvist-
ottur þyrnirunnurinn, þegar skriðan slítur hann upp úr lilíðar-
draginu, liljóta liugsanir þeirra að líkjast mínum á því augna-
hliki. Ég starði á laufin, á fölnandi blómin, inn í dimma afkima
limgerðisins; ég starði ósjálfrátt, utan við mig og undrandi. Til
livers var ég liingað kominn? Hvaða slarf liafði ég komið til að
uina af liendi? Og framar öllu öðru, livernig — Guð minn góður!
Hvernig átti ég að leysa það af hendi fyrir augliti þessara hjálp-
arvana kvenna, sem treystu mér, sem trúðu mér, sem luku upp
húsdyrum sínum fyrir mér? Clon liafði ekki skotið mér skelk
1 hringu, ekki heldur einmanalegt þorp samsærismannanna, ekki
vísindamennirnir höfðu gert
uppgötvun! Tetra-ætyl-tiuram-
disulfidið liafði greinilega or-
sakað ofnæmi, sem ef til vill
var hægt að notfæra.
Nú var um að gera að rann-
saka, hvort efnið hefði heppi-
legar eða skaðlegar aukaverk-
anir á þá, er neyttu þess með
áfengi eða notuðu það án þess.
1 skyndi var myndaður vís-
indalegur félagsskapur er þessir
vísindamenn tóku þátt í: dr.
pliil. Erling Asmussen, dr.
Gunnar Jörgensen, dr. pliarm.
Valdemar Larsen ásamt dr.
Hald og dr. Erik Jakobsen.
Frá þessari stundu liófst
keðja vísindalegra rannsókna.
Ennþá var mörgum spurning-
um ósvarað. T. d. livernig verk-
aði efnið á hjartað, nýrun, lifr-
ina, lungun eða blóðið? Hvað
skeði í raun og veru, þegar
„ormatöflurnar“ sameinuðust
áfenginu? Hvers vegna fann
maður ekki til óþæginda af
töflunum, ef maður nevtti ekki
áfengis?
1 desember 1947 hafði rann-
sóknum miðað svo vel áfram,
að hægt var að segja með góðri
samvizku: engar skaðlegar
aukaverkanir eiga sér stað!
Smátt og smátt kom í Ijós, að
ástæðan fyrir viðbjóði þeim,
er myndaðist við áfengisnautn,
var ekki af eiturefnum, heldur
af efni, sem lieitir acetaldehyd,
og finnst lítið eitt af því í líf-
færum manna. Áfengið brenn-
ur ekki „hreint“ í líffærunum,
þegar töflurnar hafa verið tekn-
ar, heldur myndar það „ó-
lireina“ brennslu, og það fram-
kallar viðbjóðinn. Efnið, sem
áður lilaut nafnið „Antabus“,
var nú aftur tilbtiið til reynslu