Heimilisblaðið - 01.05.1952, Blaðsíða 9

81
^eimilisblaðið
j’Jalfsagt hafði hirt vegna þess,
Versu sjaldgæfir slíkir hlutir
Hann sagði, að bókina
efði átt maður einn, sem
aHn hefði hitt á skipinu, sem
atin ferðaðist með, og að
jaaðurinn hefði harðbannað
í'Verjum manni að opna bók-
'^a eða líta í hana. Ef ein-
Ver gerði það, mundi djöf-
JjU'nn nema hann á brott,
aHn mundi hverfa eða að
eitthvað annað þvílíkt mundi
°lrta fyrir hann. Wales sagði
j^ðvitað, að þetta væri bara
rein og klár vitleysa, þeir
1 *tust um það og því rifrildi
vhðist hafa lokið á þann hátt,
tnaðurinn, sem um var
[etið, hafði, er honum var
ragðið um hugleysi eða hjá-
i raun og veru litið í
trú,
ehuia. Strax er hann hafði
það, missti hann bókina,
^ nokkur skref í áttina út
borðstokknum . . .
Augnablik, sagði prófess-
J11111, sem hafði skrifað sitt-
Vað af þessu hjá sér. Áður
11 tér haldið lengra, vildi ég
sÞyr
aiað
aáð
átt
ia að einu. Sagði þessi
Ur Wales, hvar hann hefði
1 bókina eða hver hefði
aú
1 b:
Utn:
hana í fyrstu?
Já, svaraði Pringle, sem
var orðinn grafalvarlegur
*agði. Það lítur út fyrir, að
raaddur maður hafi ætlað
ÍQ f* , ,
u a bókina í hendur doktor
s ^y, austurlandafaranum,
nú dvelst í Englandi.
f^ey hafði átt bókina í
^ og hann hafði varað
ej nillnn við hinum undarlegu
K^'Hleikum hennar. Nú er
^ank
], maður vel að sér, en
tyrir utan er hann all-
arnunalegur og tortrygginn,
,°e bað
■Vnle
gerir söguna ennþá
*ð*ri en ella. En þunga-
n, 1 sögu Wales er þeim
a einfaldari. Þegar maður-
inn hafði litið í bókina, gekk
hann beint fyrir borð og sást
aldrei eftir það.
— Trúið þér þessu sjálfur?
spurði Openshaw eftir stund-
arþögn.
— Já, ég geri það, svaraði
Pringle. Ég trúi því af tvenn-
um ástæðum. í fyrsta lagi, þá
var Wales alveg gersneyddur
öllu hugmyndaflugi og þó
bætti hann við smáatriði, sem
aðeins maður með hugmynda-
flugi hefði getað látið sér
detta í hug. Hann sagði, að
það hefði verið stillt og kyrrt
veður, daginn sem maðurinn
gekk fyrir borð, en þó hafði
ekkert skvamp heyrzt.
Prófessorinn starði nokkur
augnablik þegjandi á það, sem
hann hafði skrifað sér til
minnis, og sagði að svo búnu:
r— Og hver er hin ástæðan
til þess, að þér trúið sögunni?
— önnur ástæðan er það,
sem ég sá með mínum eigin
augum, svaraði séra Luke
Pringle.
Nú varð þögn enn um
stund, þar til hann hélt aftur
áfram máli sínu og hélt sér
fast við efnið enn sem fyrr.
Hvað sem annars mátti eigna
honum, þá varð hvergi vart
hjá honum ákafans, sem svik-
aranum og ofstækismannin-
um er svo tamt að beita, er
þeir reyna að sannfæra aðra.
— Ég sagði, að Wales hefði
lagt bókina á borðið hjá
sverðinu. Það voru aðeins ein-
ar dyr á tjaldinu, og það
vildi svo til, að ég stóð í
þeim og horfði út í frumskóg-
inn, en sneri baki við félaga
mínum. Hann stóð við borð-
ið og tautaði og muldraði fyr-
ir munni sér, ég heyrði hann
segja, að það væri hreinn og
beinn fíflaháttur, núna á tutt-
ugustu öldinni, að þora ekki
að opna bók, og svo hreytti
hann því út úr sér, hvað í
herrans nafni gæti verið því
til fyrirstöðu, að hann opn-
aði hana sjálfur. Þá var eins
og varúðartilfinning vaknaði
ósjálfrátt hjá mér og ég sagði,,
að bezt mundi vera, að hann
léti það ógert, og það væri
bezt að koma henni aftur í
hendur doktor Hankeys.
,,Hvað ætti það svo sem að
gera til?“ sagði hann ergi-
lega. „Hvað hefur það leitt af
sér“, svaraði ég þrákelknis-
lega. „Hvernig fór fyrir ferða-
félaga yðar á skipinu?" Hann
svaraði því engu, og ég gat
ekki séð, hverju hann gæti
svarað, en ég hélt enn fram
hinu rökrétta sjónarmiði mínu
af þrákelkni einni saman. „En
svo vikið sé nú að öðru“,
sagði ég, „hver er yðar skoð-
un á því, sem raunverulega
gerðist á skipinu?“ Hann
svaraði þessu ekki frekar en
hinu, og þá sneri ég mér við
og sá, að hann var horfinn.
Tjaldið var mannlaust. Bók-
in lá á borðinu, opin, en kjöl-
urinn sneri upp eins og hann
hefði lagt hana á grúfu. En
sverðið lá á jörðinni fyrir ut-
an tjaldið, og á tjaldið hafði
verið rist stórt op, eins og
einhver hefði farið þar út með
því að skera dyr handa sér.
Rifan á tjaldinu gapti á móti
mér, en hið eina, sem ég sá,
var pottþétt skógarmyrkrið,
sem tók við strax er út fyrir
kom. Og þótt ég gengi yfir
gólfið og liti út í gegnum op-
ið, þá gat ég ekki gengið úr
skugga um, hvort nokkur
hefði brotið sér braut út í
gegnum vafningsjurtirnar og
lággróðurinn, nema ef vera
skyldi um það bil hálfan
metra. Upp frá þeim degi hef
ég hvorki heyrt né séð nokk-