Heimilisblaðið - 01.05.1952, Blaðsíða 27

Heimilisblaðið
99
^ Framhaldssaga barnanna
JjVERS VEGNA ætti hann
ekki að segja allt eins og
Var þá þegar? Nei, hann vildi
6kki „kjafta frá“. Þó að hann
Vlssi, að Tómas hefði unnið til
refsingar, þá ætlaði hann að
k°ma fram eins og hetju
s^mdi og ekki segja frá neinu.
— Hvernig datztu ofan í
skurðinn, Albert? spurði skóg-
arvörðurinn aftur. Segðu mér
bað.
Albert anzaði því ekki, enda
^Pé höfuð hans magnvana nið-
1111 á öxl mannsins, svo að
L
‘°Uum gleymdist, að hann
^efði ekkert svar fengið við
sPUrningu sinni.
~~ Ógnar mæða er þetta,
Sagði skógarvörðurinn eins og
Vlð sjálfan sig, og það er að
vissu leyti ég, sem á sök á
þessu böli. En ég hugs-
aði ekki um neitt nema veika
dr
eUgmn minn og var næstum
J1''! örvita, svo að ég gleymdi
P^ssari vandræða byssu; og að
Pgsa sér að vesalings dreng-
Uriun skuli verða örkumla alla
lítið betur farinn en hvít-
v°ðungur. Það hefði næstum
Pví verið betra að hann hefði
feilgið að deyja.
^ann tautaði þetta í hálf-
11111 Hljóðum, en Albert heyrði
Saint allt sem hann sagði. Hann
hafði engan heyrt tala þannig
um ólán sitt fyrr, og hann
kenndi sárt til í hjarta. Hann
hugsaði með sjálfum sér, að
Bom hefði alveg rétt fyrir sér.
Það hefði verið miklu betra
að hann hefði fengið að deyja,
heldur en að lifa þannig, öðr-
um til mæðu og meðaumkunar,
— ósjálfbjarga eins og hvít-
voðungur. — Æ, hvers vegna
hafði hann orðið fyrir þessu
óláni ?
Þeir voru nú komnir heim
til Alberts. Skógarvörðurinn
hringdi ekki dyrabjöllunni,
heldur opnaði dyrnar sjálfur
og bar drenginn rakleitt inn
í stofuna, þar sem gleði og
glaumur ríkti.
— Ég er hræddur um að
dagar hans hefðu verið taldir
ef mig hefði ekki borið þarna
að, sagði skógarvörðurinn, sem
kunni illa glaðværðinni, sem
ríkti þarna á meðan drengur-
inn var að bana kominn niðri
í skurðinum.
— Ó, elsku drengurinn minn!
Hvað er að þér? varð frú Will-
én að orði og leit til hans ást-
úðaraugum, og með óttabland-
inni ástúðar-umhyggju, sem
sýndi sig í orðum hennar og
athöfnum.
En athygli Alberts beindist
í aðra átt, er hann heyrði Le-
onhard segja: — Hvað er
þetta, Albert! Ekki gat mér
komið til hugar að þú gætir
ekki gengið þenna spöl einn!
Albert leit til hans ásökun-
araugum, en kom ekki upp
einu orði, því að hann hafði
nú fengið ákafan skjálfta, bæði
vegna kulda og geðshræring-
arinnar út af þessu öllu saman.
Þegar hann var kominn í
hlýja rúmið sitt, seinna um
kvöldið, og búinn að fá heitt
að drekka, sagði hann allt í
einu:
— Er það ekki rétt, mamma,
að það hefði verið betra, að ég
hefði dáið?
— Nei, nei, Albert! Hvernig
hefur þér getað dottið það í
hug, elsku drengurinn minn?
— Hann Bom sagði það,
svaraði Albert og hraus hug-
ur við umhugsuninni um þann
sársauka, er þessi orð skógar-
varðarins höfðu valdið hon-
um. Hann sagði, að ég mundi
verða ósjálfbjarga eins og hvít-
voðungur alla ævi.
— Það var ljótt af Bom að
segja þetta, sagði móðir hans
með áherzlu. Hann hefur eng-
an skilning á því, að það er
hægt að eiga annan styrk en
líkamlegan, og hann getur þér
hlotnazt. Það er líka hægt að
verða mikill maður með öðru
móti en því, að vera langur
og limastór, eins og Bom.
Albert greip hendi móður
sinnar með báðum höndum og
kyssti hana. Orð hennar höfðu
verkað eins og græðilyf á sorg-
bitið hjarta hans.
— Mamma, — ég ætla að
reyna — ég reyni — ég hef
reynt —, sagði hann hæglát-