Heimilisblaðið - 01.05.1952, Blaðsíða 22

94
ir öll einkenni sjúkdómsins og veit,
að hann er ólæknandi. Það voru
ennþá timm menn eftir í stofunni.
Þeir fóru frá barnum, ekki allir
í einu, en tveir og tveir i senn,
rétt eins og þeir þyrftu að ræða
mikilvæg viðskiptamál í einrúmi.
Eftir komu Ogden-bræðranna var
hljótt í stofunni, eins og á undan
hnefaleikakeppni, þegar þaggað er
niður í áhorfendum smátt og smátt
og kyrrðin verður svo algjör að
heyra má saumnál detta.
Þannig var það í barnum eftir
að Ogden-bræðurnir komu. Þeir
voru háir, vel vaxnir og herða-
breiðir, í alla staði myndarlegir
menn. Þeir höfðu þann sið að vera
síhlæjandi, og þeir, sem ekki
þekktu þennan hlátur vissu ekki,
hvernig bæri að taka hann, því
hlátur getur verið tvíeggjað sverð.
Núna brostu þeir íbyggnir hvor
til annars, um leið og þeir lyftu
glösunum. Þeir skáluðu ekki við
gestgjafann eins og venjulega. Þeir
vörpuðu ekki fram góðlátlegu gamni
til annarra við barinn eins og þeir
voru vanir. I þetta skipti voru
þeir fljótir að drekka. Svo settu
þeir glösin all harkalega frá sér
á borðið. Þeir tóku að íhuga ráð
sitt.
Þeir voru komnir til þess að
drepa Harrison Destry. Það var
þeim ljóst og öðrum, er inni í
veitingastofunni voru. En þeir
þurftu einhverja tylliástæðu til
þess. Þeir kærðu sig ekki um að
ganga beint til verks og skjóta
dónann niður eins og hund!
Þeir skiptust á nokkrum kjarn-
yrtum setningum og ræddu um,
hvernig heppilegast mundi vera að
snúa sér í málinu.
En Destry gaf þeim enga ástæðu
til að ráðast gegn sér. Hann horfði
alltaf með sama sljóa svipnum út
í loftið án þess að mæla orð, bað
ekki um neinar skýringar, spurði
ekki um álit neins. Að lokum sagði
hann hæglátlega.
— Láttu mig fá einn til!
Gestgjafinn varð undrandi, er
hann sá að glas Destrys var tómt.
Hann rétti fram- flöskuna, og þeg-
ar Destry hafði hellt í glas sitt
á ný, fyllti gestgjafinn sitt glas.
því hann þarfnaðist hressingar.
Allir þögðu í stofunni. Einn
mannanna hafði farið svo lítið bar
á út, hinir ætluðu að vera vitni
að dauða Harry Destrys. Ekki
vegna þess að hann væri þess virði
núna, en hann hafði einu sinni
verið karl í krapinu.
Allt í einu sagði Jud Ogden:
— Destry?
Destry lyfti höfðinu og brosti
dauflega.
Andlit hans sá enginn á þessari
stundu nema gestgjafinn. en um
hann fóru furðulegir krampadrætt-
ir og svelgdist honum svo á vín-
inu, að það skvettist út um allt
gólf. Hann setti glasið á borðið,
svo breytti hann um ákvörðun og
hvolfdi því í sig í einum teyg,
sem eftir var.
Hann ræskti sig ákaft, en hellti
svo á ný í glasið. Hann greip með
báðum höndum utan um borðrönd-
ina og horfði eins og dáleiddur,
ekki á Ogden-bræðurna, heldur á
Destry, rétt eins og mikilla tíð-
inda væri að vænta frá honum.
— Destry, sagði Clarence Ogden
og tók upp þráðinn frá bróður sín-
um. Þú sýndir okkur einu sinni
rangsleitni, Destry!
— Hef ég sýnt ykkur rang-
sleitni ? sagði Destry og virtist
hugsa sig um. Hef ég gert ykkur
óleik ?
— Já, þú gerðir okkur óleik,
skaut Jud Ogden inn i ruddalega.
Aftur varð hljótt í veitingastof-
unni, og áhorfendurnir, sem fund-
ust þeir vera öruggastir í skugg-
anum, horfðu hver á annan. Þeir
vissu, að stundin var í nánd.
— Jæja, sagði Destry. Mér þykir
það ákaflega leiðinlegt, ef ég hef
gert einhverjum hér í bænum
óleik! Ég get ekki afborið þá
hugsun!
Hann sneri sér frá barnum og
hló annarlegum hlátri.
Það fór hrollur um gestina.
Bræðurnir litu út undan sér hvor
á annan, eins og þeir hefðu búizt
við þessu. Svo sneri Clarence Ogd-
en sér að Destry.
— Viðbjóðslega rottan þín! sagði
hann.
En Destry hreyfði sig ekki.
HEIMILISBLAÐIÐ
— Þetta eru harkaleg umm®'1'
sagði hann.
En um leið og hann talaði, varð
öllum ljóst, er heyrðu til hans, a®
hann var ekki hræddur! Hann.
lítilmennið, heigullinn, vék sér f>'a
barnum, svo að hann sæi andW
bræðranna, og þegar hann talað1
var hann blíðróma.
— Þetta eru harkaleg umm®*1'
sagði Destry.
Og það var enginn hræðslu-
hreimur í rödd hans.
Sælleg andlit Ogden-bræðranna
urðu litverp. Áhorfendurnir þrýstu
sér ósjálfrátt þéttar hver að öðr-
um. Þeir voru við öllu búnir.
Og Destry hélt áfram: — HverS
vegna kallið þið mig þetta'
drengir ?
Ogden-bræðurnir þögðu.
Þeir voru komnir hingað í þelin
tilgangi að finna villikött, er hafð1
misst bæði klær og tennur.
það sýndi sig, að þeim hafði skjátl
azt hrapallega!
— Ég heyrði ótrúlega ljótt °r
frá ykkur, sagði Destry. Það sæ111
tilfinningar mínar. Ég kem hinga
inn og bið um hressingu, og s'°
komið þið, Ogden-bræðurn11 ■
Hraustir menn. Stórir menn. ViH'1
lega vel þekktir. Þið kallið wtó
viðbjóðslegt nagdýr, hvers vegna •
Hann brosti til þeirra, en Þel1
brostu ekki á móti.
— Það getur þó ómögulega ver
ið, sagði Destry jafnrólega og a
ur, að þið séuð hingað komnir 11
að leita að vesælum hundi, sel1
hefur verið barinn og kúgaður, e11
finnið svo reglulegan hund í st9
inn!
Bros hans varð stærra, og Pa
var hans og hann stækkaði allul’
brjóst hans þandist út og augurl
urðu stærri.
— Það er ómögulegt, sagði hann-
að þið Ogden-bræðurnir séuð hug
lausar rottur, sem renna af hólm1
Hann færði sig hratt að þeim'
og þeir hörfuðu ósjálfrátt undan.
— Það getur ekki verið, að PK
séuð lúsugir flysjungar, sagði DeS
try. — Það getur ekki verið, bm11,
hann við og hækkaði röddina, a
þið gangið um bæinn með mei l;lS
svip, eins og þið væruð md'