Heimilisblaðið - 01.05.1952, Blaðsíða 16

88
HEIMILISBLAÐIÖ

Gerald Kersh
FRAKKINN,
KONURNAR
17'ONAN með banangula hár-
iv ið hreykti sér og dró að
sér athygli manna með fyrir-
gangi miklum, eins og hún
væri á einhverskonar sýningu.
Strax er hætta virtist á, að
athygli samkvæmisgestanna á
henni sljóvgaðist, hækkaði
hún röddina. Ef þeir reyndu
að laumast burtu, dró hún þá
aftur til baka.
Salurinn kliðaði af rabbi
hundrað smáhópa masandi
fólks. I salnum fyrir innan
dönsuðu fimmtíu pör eftir
tónum 15 manna hljómsveit-
ar, og negrastúlka söng Basin
Street Blues með rödd, sem
var eins og volgt hunang.
En-það get ég lagt við heið-
ur minn og samvizku, að
skrækirnir í þessari glymj-
andi konu heyrðust glöggt og
greinilega þangað sem ég sat,
að minnsta kosti tíu metra í
burtu: Kvak-ak-ak-aak! Hvell-
ir og nístandi eins og í ofsa-
hræddri önd í þrumuveðri.
Hún sveiflaði höndunum
SEM ÞEKKTI
óstjórnlega í kringum sig,
hnippti í fólk og sló glettnis-
lega í það. Einu sinni elti hún
ungan undrandi mann hring-
inn i kringum sófa með held-
ur ótiginmannlegu látbragði.
Hún bægslaðist áfram eins
og sækýr — þessar ólögulegu
sævarskepnur, sem dýragarðs-
eigendur hafa í sæbúrum og
sýna sem „ekta hafmeyjar“.
Mig langaði til að kyrkja hana
eða að minnsta kosti binda
hana einhvers staðar. Hún
kom mér í illt skap, þessi ljós-
hærða kona, sem minnti helzt
á drynjandi lúðrasveit. Það
var ekki einu sinni hægt að
ásaka hana fyrir að hún væri
lagleg. Grísaaugu, hrosstenn-
ur. Andlitið á henni var gljá-
andi, og röddin vældi eins og
75 aura skrækiblaðra.
— Burr! sagði ég við rosk-
inn mann, sem stóð hægra
megin við mig.
— Afsakið . . .
— Ég sagði Burr! og átti
við þennan hræðilega kven-
mann. Hlustið þér á, hafið
þér nokkurn tíma heyrt a^ra
eins rödd?
— Það er alveg rétt, sagði
hann. Röddin í . henni el
skelfileg. Það er eins og Hou
elle orðaði það svo fagurleg3'
Til eru fögur blóm, sem ekk1
hafa ilm og fagrar konur, sea1
ekki hafa yndisþokka. Enda
þótt fegursta kona í heim111
um væri, hefur hún fráhrind'
andi áhrif á mig, ef
hennar er ekki hljómfögul
Ættum við að labba selT1
snöggvast út í trjágarðinn-
— Því ekki það?
Við gengum út. Honu11'1
fylgdi einskonar ýktur
settur glæsileiki, þessum fe
leita og skemmtilega gamH
manni. I fari hans var eiH
hvað, sem minnti mig á lel^
arann Conrad Veidt, sem 1111
er látinn. Hin skerandi, e
gula rödd fylgdi okkur eftjr’
ljóshærða konan sló glettnij
lega utan í feitlaginn ka1-
mann með nellíku.
— Kerlingarskrukka! urI"
aði ég.
— Það var Pigault-Leb1"11
sem sagði: Sá, sem alltaf
ar vel um konur, hefur e ,
kynnzt þeim nógu vel; s3’
sem alltaf talar illa um Þ^ ’
hefur alls ekki kynnzt Þel11^
Ég er Frakki, ungi maður, ^
hef kynnt mér konurnar.
hef alltaf haft til að ber
a ye1
greind að vissu marki og
þjálfaða dómgreind, auk ÞeS^
allmikla peninga og —■ Þ ,^_
ég var ungur — aðlaðand1
lit, og því hefur mig ekki sk°
tækifæri til þess að kyu
ine
mér þær. — Eruð þér kv^
ur? spurði hann allt í el°U