Heimilisblaðið - 01.05.1952, Blaðsíða 14

86
HEIMILISBLAÐlp
sögu hans sjálfur, ef þú hefð-
ir ekki fengið sönnun á henni
með hvarfi skrifstofumanns-
ins þíns. Alveg eins og Mac-
beth mundi aldrei hafa trúað
því, að hann yrði konungur,
ef hann hefði ekki fengið
sönnun fyrir því að hann
fengi aðalsnafnbót, kennda
við Cawdor.
— Það getur verið rétt,
sagði prófessorinn og kinkaði
hóglátlega kolli. En þegar
sönnunin kom, þá vissi ég að
það var satt. Þú segir, að ég
hafi ekkert séð sjálfur. En
það gerði ég, ég sá skrifstofu-
manninn minn hverfa, Berr-
idge hvarf.
— Berrid^e hvarf ekki,
svaraði Faðir Brown. Þvert
á móti.
— Hvað áttu við með
,,þvert á móti“?
— Ég á við, að hann hafi
ekki horfið, sagði Faðir
Brown. Hann kom í ljós.
Openshaw horfði þvert yfir
borðið á vin sinn, en augun
höfðu þegar breytt um svip,
eins og þau voru vön að gera,
þegar hann einbeitti hugan-
um að nýju viðhorfi einhvers
viðfangsefnis. Presturinn hélt
áfram:
— Hann kom í ljós í skrif-
stofunni þinni, dulbúinn, með
rautt og úfið skegg, vafinn
luralegri kápu og kynnti sig
sem séra Luke Pringle. Og þú
hafðir aldrei tekið það vel
eftir skrifstofumanninum þín-
um, að þú þekktir hann aftur,
'og það þó að hann væri ekki
betur dulbúinn en þetta.
— En, hóf prófessorinn
máls.
— Mundir þú geta lýst
honum fyr'ir lögreglunni?
spurði Faðir Brown. Nei, það
gætir þú ekki. Þú mundir
kannske vita, að hann var
sléttrakaður og notaði lituð
gleraugu, og það eitt, að taka
þau gleraugu af sér, var betri
dulbúningur en að sitja á sig
önnur. Þú hafðir aldrei tekið
eftir augum hans frekar en
þú hafðir tekið eftir sál hans,
en þau augu eru glaðsinna og
hláturmild. Hann hafði þegar
orðið sér úti um bókardoðr-
antinn og hin einkennin, síð-
an braut hann kaldur og ró-
legur rúðuna, festi á sig
skeggið, fór í kápuna og
þrammaði inn í herbergið þitt
í þeirri fullvissu, að þú hefðir
aldrei séð hann á ævinni.
— En hvers vegna hefði
hann átt að leika svona djöf-
ullega á mig?
— Einmitt þess vegna, að
þú hafðir aldrei á ævinni lit-
ið á hann, sagði Faðir Brown,
og hann beygði til höndina og
kreppti hana lauslega, eins og
hann mundi hafa barið í
borðið, ef honum hefði verið
það eiginlegt að beita handa-
tilburðum. Þú kallaðir hann
Reiknivélina vegna þess, að
bað var eina gagnið, sem þú
hafðir af honum. Þú tókst
aldrei eftir því, sem ókunn-
um manni, er leið átti inn í
skrifstofuna þína, varð ljóst
eftir fimm mínútna samræð-
ur, sem sé það, að skrifstofu-
maðurinn þinn var maður
með fastmótaða skapgerð, að
hann var maður mjög glað-
sinna og hafði alls konar
skoðanir á þér og kenningum
bínum og orði því, sem af þér
fór fyrir að geta ,,flett ofan
af“ fólki. Skilur þú ekki,
hversu mjög hann kitlaði í
fingurgómana eftir að reyna
að sanna, að þú gætir ekki
einu sinni flett ofan af þín-
um eigin skrifstofumanni?
Svona gamansamar hugmynd-
ir hefur hann af öllu tagi.
Til dæmis að safna gagnS,
lausum hlutum. Þekkir Þu
ekki söguna af konunn1'
sem keypti tvo af ga®nSj
lausustu hlutunum, sem
voru, sem sé látúnsskilti SalT1,
als læknis og tréfót?
þessum tveim hlutum skaP
aði hugmyndaríki skrifstofu
maðurinn þinn hinn frsega
doktor Hankey jafn auðvel
lega og hann skapaði sögu
persónuna kaptein WaleS'
Slóðina bjó hann til fyí'ir
an húsið sitt ...
— Áttu við, að húsið
Hampstead, þar sem við kolU
um, hafi verið hús BerridgeS
sjálfs? spurði Openshaw.
— Kannaðist þú nokku
við húsið hans — eða ®in_u
sinni við heimilisfangið?
presturinn. Hlustaðu nU
mig, en haltu ekki, að eg
fara óvirðulegum orðum uU
þig né starf þitt. Þú ert u1*
ilvægur þjónn sannleikanS' .
þú veizt, að ég mundi ald,e
geta farið óvirðulegum orðul1
um slíkan mann. Þú ne
f sagðl
á
vilí'
séð í gegnum fjölmarga
lyg'
:tt
ara, þegar þú hefur einS6[;
þér það, en beindu athyP
þinni ekki aðeins að lygurUl‘_
beindu henni einstöku sinI1
.einS
um að heiðarlegu fólki
og til dæmis þjóninum. 7
— Hvar er Berridge núna
spurði prófessorinn eftir
þögn.
—— Ég er ekki í minn ^
vafa um, að hann er nu
stí>
oí
skrifstofunni þinni. I raim ^
veru kom hann aftur á skr1^
stofuna þína á sömu stun ^
sem séra Pringle tók að .
í bókinni voðalegu og h'*
út í bláinn.
síð'
Enn varð löng þögn, en
an hló prófessor Opensn^.jg
og það var hlátur 1,11
manns, sem er nogu
stor