Heimilisblaðið - 01.01.1953, Blaðsíða 14

— Komdu, elskan, við er-
um orðin allt of sein.
Hann lagði þann litla aftur
í vagninn, og þau komu og
hringdu dyrabjöllunni. Stofu-
stúlkan vísaði þeim inn. Þau
heilsuðu ungfrú Gray með
handabandi. Þar sem ég stóð
nær, þá byrjaði hún á að
kynna mig fyrir þeim. Svo
sneri hún sér að dómaranum.
— Og þarna er hr. Landon
— hr. og frú Craig.
Það var hægt að búast við,
að dómarinn stæði á fætur og
gengi til þeirra til að heilsa
þeim, en hann stóð aðeins á
fætur og hreyfði sig ekki úr
sporunum. Hann lyfti einglyrn-
inu upp að auganu og beindi
því að þeim. Þetta einglyrni
hafði ég oft séð hann nota í
réttinum og áhrif þess voru
hræðileg. Hann starði á þau
gegnum einglyrnið.
Guð minn góður, hvílíkur
dóni! hugsaði ég ósjálfrátt.
— Góðan daginn, sagði
hann. Skiátlast mér? — Höf-
um við ekki hitzt áður?
Opurningin kom mér til að
^ líta á Craigshjónin. Þau
stóðu hlið við hlið, eins og
hau væru að leita verndar
hvort hiá öðru. Þau stein-
þögðu. Frú Craig var angist-
arfull á svipinn, en andlit
Craigs var purpurarautt, og
það var eins og augun ætluðu
að springa út úr höfðinu á
. honum. En bað stóð ekki
nema augnablik.
— Ég minnist þess ekki,
sagði hann með hægri og
diúpri röddu. En ég hef auð-
vitað heyrt getið um yður, Sir
Edward.
Meðan þessu fór fram stóð
ungfrú Gray og blandaði cock-
tail. og nú rétti -hún gestum
sínum glösin. Hún hafði ekki
tekið eftir neinu. Ég gat
ómögulega gert mér í hugar-
lund, hvernig stóð á þessu.
Atvikið, ef í rauninni er
hægt að nefna það atvik, skeði
svo snöggt, að ég hafði hálft
í hvoru tilhneigingu til að
álíta, að ég hefði að ástæðu-
lausu skapað mér rangar skoð-
anir um augnabliks vandræði
þeirra yfir því að vera að
óvörum kynnt fyrir svo fræg-
um manni. Eg byrjaði strax
að reyna að koma af stað
einhverjum skemmtilegum
samræðum. Ég spurði þau að
því, hvort þau væru ekki
hrifin af Rivieraströndinni.
Og ungfrú Gray lagði strax
orð í belg, og við töluðum um
alla heima og geima eins og
venjulega, þegar ókunnugir
eiga í hlut. Þau voru frjáls-
leg og óþvinguð, en ég veitti
því eftirtekt, að dómarinn tók
engan þátt í samræðunum.
Hann starði niður á tærnar á
sér og virtist ekki hafa
minnstu hugmynd um, hvað
fram fór í kringum hann.
Hádegisverðurinn var tilbú-
inn. og við gengum inn í borð-
salinn. Undir borðum var
dómarinn alltaf iafn þögull,
en hann var það svo oft, að
hað hafði engin áhrif á mig.
rVaÍp-qVuónm voru dálítið
feimin. en þegar kom að öðr-
um nét.tinum, urðu þau strax
friálsleori — en þau virtust
hafa lítinn áhuga fvrir öðru
en barninu sínu og útsláttar-
semi ítölsku þjónustustúlkn-
anna sinna.
Allt í einu kom dálítið
óvænt fvrir: Hr. Craig reis á
fætur og féll endilaneur á
vólfið. Við butum á fætur.
Frú Craig kastaði sér á kné
hiá manni sínum o" t.ók höf-
uð hans milli handanna.
— Verið óhræddur, George.
hrónaði hún angistarfull. Það
er allt í lagi!
[10]
— Láttu höfuðið á honum
liggja á gólfinu, hann hefur
aðeins fengið svima!
Landon sat hinn rólegasti
á stólnum. — Ef hann hefur
fengið svima, þá hjálpið þið
honum ekki með því að standa
yfir honum og hrúgast í kring-
um hann, sagði hann fúll.
Frú Craig sneri sér að hon-
um með hatursfullu augnaráði.
— Ég hringi í lækni, til-
kynnti ungfrú Gray.
— Nei, ég held að þess þurfi
ekki. Hann er að koma til
meðvitundar aftur, lýsti ég
yfir.
Craig opnaði augun og
glápti á okkur. Þegar honum
varð lióst, hvað komið hafði
fyrir, reyndi hann að komast
á fæturna aftur. Við vildum
að hann leggðist í sófa
og jafnaði sig eftir þetta, en
hann vildi æstur fara heim.
Hann slangraði út um dyrnar,
og kona hans studdi hann og
við sáum þau ekki meir.
— Ég veit, hvers vegna
hann fékk svima, sagði ung-
frú Gray. Glugginn er opinn,
og bað er langt frá því að vera
hlýtt í dag.
— Ég líka, sagði dómarinn.
egar við höfðum fengið
kaffið, kvöddum við Land-
on húsmóðurina og fórum út
að leika golf. Á leiðinni töluð-
um við um ungfrú Gray, og
þegar ég minntist á söguna,
sem hún hafði búið til um
Craigshiónin, sagði hann.
— Vinur minn, ég er
hræddur um að vinkona yðar
sé móðursiúkur kiáni. Það er
eins oer ég sagði: Konur eiga
að gifta sig.
— Hvað þekkið hér til
Craigshiónanna? spurði ég.
Hann leit kuldalega á mig.
— Ég? Hvers vegna ætti ég
HEIMILISBLAÐIÐ