Heimilisblaðið - 01.01.1953, Blaðsíða 30

allt eftir. Viltu lofa því að vera
hérna í herberginu? Ef til vill trúa
þá einhverjir því, að ég komi aftur.
Þeir eru á hælum mér, Chet.
Það biðu mín fjórir menn í her-
berginu í nótt, þegar ég kom upp.
Mér komst að koma þeim burtu
mjög auðveldlega, en það er óvíst
að svo verði næst.
Vertu sæll, gamli vinur. Þú ert
bezti vinurinn minn.
Þinn
Harry.
Bréfi þessu ýtti hann undir hurð-
ina hjá Bent, um leið og hann
hraðaði sér burtu í grámu morg-
unsins.
Tuttugasti og fimmti kapítuli.
Tilfinningar Chester Bents voru
langt frá því að vera eins og
Destry hafði hugsað sér þær.
Því þegar Bent fór á fætur um
morguninn og fann bréf,- það, sem
ýtt hafði verið inn undir hurðina,
brá fyrir reiðiglampa í augum hans,
og hann kreppti ósjálfrátt hægri
hnefann.
Hann flýtti sér í fötin og fór
heim til Jimmy Cliftons. Jimmy
bjó í litlum skúr, er stóð næstum
því á götunni. Faðir hans hafði
byggt húsið, en nú bjó þar hinn
gáfaði sonur hans, sem var dug-
legur námuverkfræðingur, og þess
vegna „heppinn“ að áliti fólksins.
Chester Bent gekk hratt. Við
hvert skref óx sjálfstraust hans, en
óþolinmæðin að sama skapi.
Þótt snemma væri morguns, voru
menn komnir á stjá. Og hann
þekkti alla, sem hann mætti. Þeir
heilsuðu honum og virtust fúsir til
að hefja við hann samræður. En
Bent flýtti sér framhjá. Hann brosti
með sjálfum sér. Það leyndi sér
ekki, að hann var í miklu áliti
í bænum.
Bent fann Clifton í eldhúsinu.
Hann var að gæða sér á svína-
fleski. Jimmy Clifton horfði á gest
sinn gulu andliti eins og Kínverji.
Hann líktist einnig Kínverja að því
leyti, að líkami hans var mjósleg-
inn og grannur. Sagt var, að
Jimmy Clifton hefði lent í elds-
voða, þegar hann var barn að aldri,
og þá fengið þennan hörundslit, er
líktist helzt pergamenti.
Clifton heilsaði Bent glaðlega og
bauð honum að fá sér sæti og
borða með sér. Morgunverðurinn var
nægur fyrir tvo.
En Bent afþakkaði boðið. Clift-
on tók til matar sins, en Bent
sagði:
— Við skulum segja sem svo,
að faðir þinn hefði tekið þátt í
máli eins og þessu. Hvað heldurðu,
að hann hefði beðið lengi ? Hann
mundi áreiðanlega hafa dvalið í
herbergi Destrys alla nóttina. Hann
mundi jafnvel hafa beðið þar einn,
unz Destry var háttaður!
Bent benti á vegginn til sönn-
unar máli sínu, en þar héngu í
röðum gráar dýraklær. Clifton
gamli hafði drepið dýr þau, sem
klærnar voru af, en samkvæmt
venju Indíána geymdi hann þær
til minningar um veiðiskapinn. Sú
saga var sögð, að einhverju sinni
hefði hann ráðizt á stórt villidýr
í greni sínu og drepið það með
hnxfstungu. En Jimmy Clifton var
ekki gefið slíkt hugrekki, enda datt
engum í hug að líkja honum við
föður hans.
Það merkilegasta við Jimmy
Clifton var, að hann lét aldrei
koma sér á óvart, hvorki í sam-
ræðum né athöfnum.
Loks svaraði hann Bent:
— Ég veit ekki. Sá gamli var
seigur karl, en ég veit ekki, hvort
hann hefði kært sig um að vera
einn með Destry. En ég skal segja
þér eitt. Ég reyndi að fá þá til
að vera kyrra með mér!
— Uss! Vertu nú ærlegur, Jimmy!
Þið voruð allir dauðhræddir!
— Ég var hræddur, það er satt!
sagði Clifton hreinskilnislega. Ég
kærði mig ekki um að taka einn
þátt í aðförinni. Mig langaði ekki
til þess. Þú vissir ekki, hvað kom
fyrir. Bölvuð hurðin opnaðist af
vindgusti, jafnvel þótt ekki væri
hægt að greina neinn súg í hús-
inu. Hurðin opnaðist í hálfa gátt
og svo fór súgur um herbergið og
hurðin opnaðist alveg. Þetta var
mjög óhugnanlegt!
— Hvað gerðuð þið ? Hvenær
skeði þetta?
— Um klukkan tíu, held ég!
— Ég skal segja þér, hver þessi
andi var! Það var Destry! Hann
fór að hátta nákvæmlega klukkan
tíu!
.— Heldurðu því fram, að hann
hafi opnað hurðina og staðið
frammi í myrkrinu og beðið okkar ?
— Auðvitað stóð hann frammi
í ganginum og hló að hinum fjórum
hræddu hetjum, þegar þær laum-
uðust burtu. Ég sat niðri og beið
og beið eftir að heyra skot. Svo
datt mér í hug, að þið hefðuð farið
inn til hans og lagt hann í gegn
með hníf. En mér varð ljóst, að
það var enginn hugur í neinum
ykkar til slíks verks!
— Var þér það? spurði hinn
blíðlega.
— Já, það var mér! Og nú er
tækifærið glatað, og Destry á burt.
Hann skildi eftir bréf til mín.
Skrambinn sjálfur, Jimmy, þið
hafið glatað prýðilegu tækifæri!
Jimmy kinkaði kolli.
— Þetta var ágætt tækifæri,
sagði hann. Auðvitað datt mér ekki
í hug, að piltarnir yrðu svona
skelfdir á síðustu stundu. Þeir voru
reiðubúnir að berjast við menn
en ekki drauga, Chet! Þeir hlupu
út úr herberginu og það var ómögu-
legt að koma neinu tauti við þá.
Þannig var því háttað!
— En að hugsa sér, stundi Bent.
Þið fjórir — í myrkri — og Des-
try á valdi ykkar!
— Segðu mér, sagði Clifton.
Hvers vegna hatar þú Destry jafn-
mikið og þú gerir?
— Ég skal segja þér, Jimmy,
þú munt aldrei geta skilið, hvers
vegna ég hata hann. Við skulum
láta það liggja á milli hluta. Aðal-
atriðið er, að það verður aldrei
unnið á honum, hversu mörg tæki-
færi, sem ég gef ykkur. Ég verð
að taka málið algjörlega í mínar
hendur!
— Er það stúlkan? spurði Clift-
on. Er hún ennþá ástfangin af
honum? Þú álítur þig geta náð í
hana, ef Destry er vikið úr vegi?
— Jimmy, sagði Bent dimmum
rómi. Þetta er dæmalaus frekja,
[26]
HEIMILISBLAÐIÐ