Heimilisblaðið - 01.01.1953, Qupperneq 16

mér minnsti efi um að
kviðdómendurnir myndu sak-
fella þau. En kviðdómur er
eitt af því óútreikanlegasta.
Þeir voru í þrjá tíma, og þeg-
ar þeir komu inn aftur, var
dómur þeirra: Saklaus! Rétta
nafn hr. og frú Craigs er hr.
og frú Brandon. Ég er alveg
jafnöruggur um það, eins og ég
sit hérna, að þau frömdu
þarna hryllilegt morð, og
verðskulduðu ekkert annað en
hengingu.
— Hvað álítið þér að hafi
komið kviðdómendunum til að
dæma þau saklaus?
— Ég hef oft spurt sjálfan
mig að því, og getið þér gizk-
að á, hver sú einasta' skýr-
ing er, sem mér hefur komið
til hugar? Staðreyndin, að
þau höfðu aldrei verið saman
eins og elskendur, var óvé-
fengjanleg. Þegar hugsað er
um það, þá virðist það vera
sérkennilegasta hlið málsins.
Konan hikaði ekki við að
fremja morð til að vinna ást
þess manns, sem hún élskaði
— en hún vildi ekki láta líta
svo út í augum fjöldans, að
hún lifði ótilhlýðilegu ástalífi
með honum.
— Finnst yður ekki mann-
legt eðli mjög flókið viðfangs-
efni?
— Mjör einkennilegt, end-
urtók Landon og hellti í glös-
in að nýju.
--------------------------------
Maður kom á lögreglustöðina og
sagði: — Ég varð fyrir því óhappi
í morgun að týna flösku af úrvals
viskíi. Það hefur líklega enginn
fundið hana og skilað henni hing-
að?
— Nei, sagði lögregluþjónninn, en
bíðið þér andartak. Það mœtti segja
mér, að maðurinn, sem fann hana,
væri staddur hjá okkur núna.
Ekkert uppeldi jafnast á viS mót-
lœtiS. Disraeli.
ÚR BÚNAÐAR BÁLKI
EGGERTS ÓLAFSSONAR
Upphaf fyrsta kvæðis, sem nefn-
ist Eymdar-Óður eður Óvætta-Dvöi
og Ógeðs Æfi, um það, hvörnig
dagfar og bæarbragur á íslandi sé
orðið leiðindasamt og ónáttúrligt.
(Prentað í Ármanni á Alþingi 1829).
A.
1. Þér sudda drúnga daufir andar,
sem dragist gégnum myrkva lopt!
Þér jökul-bygða vofur vandar,
sem veikar þjóðir kveljið opt!
Hvað lengi Garðarshólma þið,
hyggist að trylla fáráðt lið?
2. Yðar skýgérðar fánga fjaðrir,
fjöll og dali með vöggu-brag:
Þér valdið því, en engir aðrir,
Islendskir sýta nótt og dag!
ellegar svefninn endalaus,
umgirðir þeirra dofinn haus.
3. Þeir nema fæst til yndis auka,
enn þó náttúran hafi til:
fyrir ilmgresi fýlu-lauka,
fyrir skémtanir hrygðar-spil,
fyrir heilbrygði fánga pín,
fyrir sætindi Brennuvín.
4. Fyrir mannvit þeir flónsku velja,
fyrir hreinlæti skörnugt gróm,
fyrir alúð þeir fúlur selja,
fyrir kurteysi rustadóm:
fyrir saunglystar sætan eym,
svartagallsraul er helst í þeim.
B.
5. Enga nýta þeir afgángs mola,
er kallast vilja nockrir menn,
húngur kjósandi í hvilu að þola,
[12]
heldur enn veiða smádyrin:
golþorskar fylla gráðgann búk,
þó gjörist við það yðrin sjúk.
6. Sama’ er um allt er ómaks krefur,
ecki vilja þeir skeyta því;
hitt sem tilbúið Guð þeim géfur.
géti það komist magann í,
beint úr náttúru fýsir fá,
fyrirhafnarlaust eta þá.
7. Matvæli þegar þverra fara,
þeir kénna Guði sultar stúr,
í góðum árum aldrei spara,
enn síður hafa nægtabúr;
heldur farga til fánýtis,
fyrir óþarfa snap og glis.
8. Og þó þeir fái nægtir nógar,
nockuð þykir þeim vanta samt:
árið leiðist til lands og sjóar,
likar þeim ei við Herrans skamt,
gjöra lítið úr gáfum, hans,
gremja svo mildi Skaparans.
9. Missiraskipti minnst þá gleðja;
murra þeir jafnt og dunda sér;
hafi þeir nockuð húngrið seðja,
hvört sumar eða vetur er,
nauðugir sumir, nockrir frí,
náttúru straumi rekast í.
10. Þegar flugurnar lifa ei lengur,
leggjast þeir upp í vetrar hams;
en nær fiskur að fjöru gengur,
fara til róðurs innan skams:
áður enn grasið blóma brá,
bóndinn skal fyrir kúna slá.
I 11. Svo rekur nauðin ætíð eptir,
ef að lífinu bjarga skal,
en yndis vegir verða tepptir:
Við þetta leit eg margann hal;
sem að andlitis sveita með,
sífeld leiðindi þola réð.
HEIMILISBLAÐIÐ