Heimilisblaðið - 01.01.1953, Qupperneq 17

Magnús Jóhannsson
LOFTVOGIN
að var heldur en ekki völl-
ur á Salómon gamla, loks
þegar loftvogin tók að lyfta
sér.
Við höfðum setið þrjá daga
í landi, og í hvert skipti, sem
aðrir ýttu úr vör, færðum við
bátinn lengra upp.
Við vorum hættir að skilja
í þessu háttalagi, héldum satt
að segja, að karlinn væri bú-
inn að tapa sér. Það var ekki
honúm líkt að vera með nein-
ar vomur, ef útlit var fyrir
útskot.
En síðan hann kom með
þetta barómet úr kaupstaðn-
um, rótaði hann sér hvergi ef
nálin hrapaði, þótt logn væri
og ládeyða. Og svo voru mikil
brögð að þessu, að við, pilt-
ungarnir, báðir hálfdrætting-
ar, vorum farnir að hafa orð
á því, að ef þessu héldi áfram,
væri óhætt að draga á bark-
ann á sér.
Það var septembermorgun,
frostrósir á glugga og dauft
mánaskin.
Við klæddum okkur með
hangandi höndum, syfjaðir og
áhugalitlir. Það var ekkert
notalegt að vera rifinn upp úr
glóðvolgu rúminu, vera vak-
mn af ljúfum draumi og
skynja frostbitran veruleik-
ann. En það var nú einu sinni
svo, að þegar mann dreymdi
éitthvað fallegt, var maður
ræstur á sjóinn.
Frammi í eldhúskytrunni
bjástraði karlinn við prímus-
inn, tók í nefið og snýtti sér,
svo undir tók í panelþilinu,
sem skildi sundur svefnhýsið
og matarskálann. Gegnum gis-
inn vegginn lagði megna olíu-
brækju, súra soðningarlykt og
daun af úldnu þangi neðan úr
fjörunni.
Prímussuðið og soghljóð
sjávarins í vörinni var svæf-
andi. Augnalokin verða blý-
þung, og máttleysið í hnján-
um eykst.
Ég halla mér upp að rök-
um veggnum, loka augunum
og blunda. Mér finnst ég hafa
sofið í marga klukkutíma,
þegar ég vakna.
Salómon gamli stendur í
gættinni. — Reyndu að haska
þér, drengur, við erum að fara,
segir hann yggldur á svipinn.
Ég sprett upp, blóta hraust-
lega, káfa eftir öðrum sokkn-
um mínum, skríð undir rúmið,
grufla og róta. Eftir æðitíma
uppgötva ég báða sokkana á
sama fæti.
Þegar ég kem fram, eru þeir
farnir og prímusinn þagnað-
ur. Lifrauður hringurinn
kringum hausinn segir mér,
að þeir séu fyrir skömmu
gengnir út. Ég heyri fótatak
þeirra á mölinni, þunglama-
legt þramm, sem dvínar út í
morgunkyrrðinni. Ég svolgra í
mig kaffið, hálfvolgan uppá-
helling, og gadda í mig grjót-
hart beinakex.
Ég er ekki almennilega
vaknaður, fyrr en úrsvalur
morgunninn strýkur af mér
storku næturinnar. Það djarf-
ar fyrir degi í austri, stjörn-
umar slokkna og máninn
hverfur bak við fjallseggina,
handan fjarðarins. Út fjörð-
inn leggur norðanhrím, og það
er kuldasúgur í vörinni. Fyrir
dalnum í norðvestri er grá
misturmóða og éljagangur út
með fjallinu.
Þeir hafa sett á flot, bíða
mín og eru tilbúnir að leggja
i hann. Framundan er lang-
ræði, en það er jómfrúarleiði,
og aldrei er svo lítið kul, að
seglin séu ekki notuð. Við
dömlum fyrir nesið, en þar
er siglan reist og seglum hag-
rætt. Báturinn tekur mjúkan
skrið, ristir kvikan sæinn og
kjölrákin glitrar af maurildi.
Ég er glaðvaknaður, enda
orðið bjart af degi.
Við setjumst undir árar,
kreppum kaldar greipar um
hlunnana, spyrnum fótum og
tökum bakföll.
Báturinn hnykkist áfram
við hvert áratog.
Við strákarnir róum sinn
hvorum megin við sigluna.
Með okkur er heitur meting-
ur, hvor sé meiri ræðari, og
við tökum á því sem til er.
Karlinn rær í austurrúminu,
stingur við tveim árum, japl-
ar á skroinu og spýr mórauðu
í allar áttir. Hann er í kónga-
skapi, raular fyrir munni sér
og hnykkir á árunum.
[13]
heimilisblaðið