Heimilisblaðið - 01.01.1953, Blaðsíða 31

sem ég get ekki einu sinni sætt
mig við af þér!
Jimmy vingsaði til annarri hend-
inni.
— Hugsaðu ekki um það. Fyrir-
gefðu mér. Við þekkjum hvor
annan svo vel, gamli vinur, að ég
hélt, að ég gæti rætt við þig, eins
og mér býr í brjósti!
Bent yppti öxlum og sagði:
— Mér þykir leitt, að ég skyldi
hlaupa á mig. Þú hlýtur að skilja,
að þetta er áfall fyrir mig. Nú er
fuglinn floginn, og guðirnir mega
vita, hvenær hann kemur í færi
aftur! Þetta hlýtur líka að vera
áfall fyrir ykkur! Hann hefur gert
upp við sex ykkar! Þið sex, sem
enn eruð eftir, finnið sjálfsagt lika
til vonbrigða, eins og ég!
— Já, ég er langt frá því að
vera ánægður, sagði Clifton.
— Þá verðum við að leggja höf-
uðið í bleyti og reyna á ný. Þegar
þú fékkst þá til að koma með þér
heim til mín, hefurðu víst neyðzt
til þess að segja þeim, að ég væri
þátttakandi í samsærinu?
— Alls ekki, sagði Clifton. Pilt-
arnir héldu, að þú værir þeim eins
hættulegur og Destry!
— Mér þykir vænt um, að þú
skyldir ekki minnast á mig! Gruni
Destry mig, á ég tæplega von á
góðu!
— Areiðanlega ekki! Þú þarft
ekki að óttast það. Ég hef þagað
þín vegna. Og Destry fær aldrei
neitt að vita! Fólk ber líka virð-
ingu fyrir þér, Chet! Það er hrætt
við þig og þorir ekki að forvitnast
um hagi þína!
’— Hrætt við mig? En það spaug!
— Er það? Ég veit ekki, svar-
aði Clifton. Sumir segja, að það
se járnhnefi á mjúkri hönd Bents.
er sjálfur dálítið hræddur við
Þig, vinur minn! Annars mundi ég
hafa minnzt á nokkuð við þig!
— Hvað er það?
'— Víxlarnir falla í dag, Chet.
— Ó! Víxlarnir. En gjaldfrestur-
mn, Jimmy!
Lika gjaldfresturinn! Tíminn
er útrunninn í dag.
Ég hafði steingleymt þessu,
segði Bent, um leið og hann reis
á fætur. En ég skal koma með
HEIMILISBLAÐIÐ
peningana til þín eftir einn eða
tvo daga.
— Ertu viss um það ?
— Auðvitað er ég viss!
— Ég þarfnast þeirra nauðsyn-
lega, sagði Clifton.
— Ertu í klípu?
— Já.
— Komdu heim til mín í kvöld,
og ég skal skrifa ávisun fyrir þig!
— Þökk fyrir, sagði Clifton. Ég
ætla að gera það.
Og Chester Bent þaut af stað.
Clifton gat ekki varizt að taka
eftir asanum á vini sínum.
Þegar Bent var kominn á skrif-
stofu sina, sat hann lengi við skrif-
borðið og íhugaði ráð sitt. Einka-
ritarinn leit á hann spyrjandi og
rannsakandi augum, en lét hann
síðan einan.
Það var ekki fvrr en seinni hluta
dagsins, að hann vogaði sér út á
götuna. Þá fór hann í bankann og
hitti bankastiórann að máli. Hann
spurði brosandi, hvað hann gæti
gert fyrir Bent.
— Ég þarf á tólf þúsund doll-
urum að halda vegna viðskipta. Get
ég fengið þá?
Það skein undrun út úr augum
bankastiórans þrátt fvrir bros
hans. Því næst sagði hann af hrein-
skilni vestursins, er iafnvel gerir
vart við sig í bankaviðskiptum.
— Bent. nú verð éir öldungis
forviða. Þú ert, maður, sem ert í
áliti hér í bænum. Þú átt hluta
í námum. Þú átt, fasteignir s —
vissulega margar. Þú ert það sem
fólk kallar rikur maður. Að minnsta
kosti er það almennt álit, í bænum.
Og það er einnig mitt álit á þér.
— Þökk fyrir. sagði Bent. —
En . . .
— Það er líka önnur hlið máls-
ins. Hún er þetta. Þú ert ungur.
Heppnin Lefur verið með þér og
þú hefur fengið skiótan frama. Ham-
ingjan hefur verið þér hliðholl,
en það er ómögulegt að segja,
hversu lengi hún verður það!
— Haltu áfram. sagði Bent. Mér
þvkir vænt um að talað sé hrein-
skilnislega við mig.
— Og það skal ég gera. Það er
persónuleg skoðun mín, að þú sért
heiðarlegur. En bankamaður má
[27]
ekki láta persónulegar skoðanir
hafa áhrif á gjörðir sínar.
— Ég skil það. En það hlýtur
að vera talsverð áhætta með öll
bankaviðskipti.
— Já, það er hverju orði sann-
ara. En manni ber að forðast mis-
tök, eins og framast er unnt. Ham-
ingjan hefur verið þér hliðholl,
Bent, eins og ég sagði áðan. Þú
hefur náð tindinum. Ég veit ekki
hvernig þú hófst gönguna. En fyr-
ir sex árum virtist þú allt í einu
eignast peninga. Áhrifa þinna gætti
alls staðar. Þú fékkst verðmæti
í hendurnar, rétt eins og þú hefðir
erft þau.
Bent horfði lítið eitt flöktandi
augnaráði út um gluggann.
— Þér hefur gengið mjög vel,
en segjum sem svo að eitthvað
kæmi fyrir. Þú átt ekki einn mik-
inn hluta af eignum þínum. Þær
eru meira og minna veðsettar.
Nauðsynlegt — það veitir frjálsari
hendur til athafna. En jafnframt
getur það orðið hættulegt. Hingað
ertu kominn af því að þig vantar
tólf þúsund dollara. Það er ekki
stór upphæð. En segjum sem svo,
að eitthvað kæmi fyrir hér í Wham.
Það hefur verið bær í örum vexti,
en hann gæti orðið gjaldþrota á
næsta ári. Það er nýr bær að
byggjast hinum megin Kristals-
fjalla. Að mínum dómi er hann
betur staðsettur en þessi. Ef til
vill vex hann okkur yfir höfuð.
Það gæti orðið þér dýr leikur. Ég
segi þér þetta ekki af því að ég
trúi ekki á framtíð Whams, held-
ur vildi ég útskýra fyrir þér, hvers
vegna ég lána þér ekki með glöðu
geði tólf þúsund dollara.
— Afleit pólitík!
— Það gæti verið prýðileg póli-
tik, Bent. Við gætum öðlazt tiltrú
þína, og við mundum græða eins
og þú græðir. En að öðru leyti eru
eins miklar líkur til þess, að þú
reistir þér hurðarás um öxl, og
færi svo, yrðum við fyrir tilfinn-
anlegu tjóni. Ég kæri mig ekki
um að hætta neinu!
Bent reis á fætur. Hann hafði
morð í huga. Og þó gat hann
brosað.
Framh.