Heimilisblaðið - 01.01.1953, Qupperneq 34

Hólbúakerlingin stóS þarna steinhissa og virti mannabarnió jyrir sér.
barn, svo það er auðskilið, að
þeim var mikið í mun að ná
í það aftur.
Bóndakonan var nokkrum
hestlengdum á undan manni
sínum, og hún kom fyrr auga
á barnið, sem lá við götu-
brúnina. Það hrein eins og
kraftarnir leyfðu, til þess að
kalla á móður sína, og konan
hefði strax átt að skilja
af þessu hræðilega öskri, hvers
konar barn þetta var, en hún
hafði verið svo hrædd um, að
barnið hefði dáið af fallinu, að
hún hugsaði aðeins: — Guði
sé lof, að hann er lifandi!
— Hérna liggur barnið!
hrópaði hún til mannsins, og
í sömu svifum renndi hún sér
af baki og flýtti sér til hól-
búakrógans.
Þegar bóndinn kom á stað-
inn, sat kona hans á jörðinni,
og það leit út fyrir, að hún
tryði ekki sínum eigin skiln-
ingarvitum. — Ekki hafði
barnið mitt oddhvassar tenn-
ur, sagði hún um leið og hún
sneri barninu fram og aftur
fyrir sér. Ekki hafði barnið
mitt hár eins og svínsburst,
kveinaði hún, og skelfingin í
rödd hennar jókst jafnt og
þétt. Ekki hafði barnið mitt
kló á litlafingri.
Bóndinn gat ekki öðru trú-
að, en að kona hans væri
gengin af vitinu, og hann
stökk snarlega af baki. —
Líttu á barnið og segðu mér,
hvort þú skilur, hvers vegna
það er svona undarlegt ásýnd-
'um? sagði konan og fékk hon-
um barnið. Hann tók við því
af henni, en hann hafði varla
fyrr litið á það en hann spýtti
þrisvar sinnum og fleygði því
frá sér.
— Þetta er hólbúakrógi!
sagði hann. Þetta er ekki
barnið okkar. Konan sat enn
kyrr við götubrúnina. Hún
var ekki hröð í hugsun, • og
hún gat blátt áfram ekki gert
sér grein fyrir, hvað það var,
sem skeð hafði.
— En hvernig ferðu með
barnið? hrópaði hún.
— Sérðu ekki, að þetta er
umskiptingur? spurði maður-
inn. Hólbúarnir hafa fylgzt
með því, þegar hestarnir okk-
ar fóru að prjóna. Þeir hafa
stolið barninu okkar og skil-
ið eftir eitt af sínum börnum.
— En hvar er barnið mitt
þá núna? spurði konan.
— Það er langt í burtu, hjá
hólbúunum, sagði maðurinn.
Nú skildi konan, hvaða ólán
hefði hent þau. Hún fölnaði
upp eins og dauðvona mann-
eskja, og maðurinn hélt, að
hún mundi gefa upp öndina
þar sem hún var komin.
— Barnið okkar getur ekki
verið langt í burtu, sagði hann
og reyndi að stilla hana. Við
skulum fara inn í skóginn og
leita að því.
Hann batt síðan hest sinn
við tré og lagði af stað inn
í kjarrið. Konan stóð á fæt-
ur og ætlaði að fylgja honum
eftir, en þá tók hún eftir því,
að hólbúakróginn lá þar sem
hestarnir gátu sparkað í hann
hvenær sem var, því að þeir
voru ókyrrir vegna þess, að
þeir vissu af honum nærri sér.
[30]
HEIMILISBLAÐIÐ