Heimilisblaðið - 01.01.1953, Síða 35

Það fór um hana hrollur, er
hún aðeins hugsaði til þess
að hreyfa við umskiptingnum,
en samt færði hún hann spöl-
korn frá, svo að hestarnir
næðu ekki til hans.
— Hérna liggur hringlan,
sem drengurinn okkar hélt á,
þegar þú misstir hann, hróp-
aði bóndinn inni í skóginum.
Nú veit ég, að ég er á réttri
leið. Konan flýtti sér á eftir
honum, og síðan gengu þau
lengi um í skóginum og leit-
uðu. En þau fundu hvorki
barnið né hólbúann, og þeg-
ar tók að rökkva, urðu þau
að snúa aftur til hestanna.
Konan grét og neri hendur
sínar. Maðurinn nísti tönn-
um og sagði ekki aukatekið
orð henni til huggunar. Hann
var kominn af gamalli og
góðri ætt, sem hefði dáið út,
ef hann hefði ekki eignazt son.
Nú var' hann reiður konunni
vegna þess, að hún hafði
sleppt barninu svo að það
hafði dottið. — Hún hefði átt
að gæta barnsins öllu öðru
fremur, hugsaði hann. En þeg-
ar hann sá, hversu hrygg hún
var, hafði hann ekki brjóst
i sér til að ásaka hana.
Þegar hann hafði hjálpað
henni á bak, varð henni hugs-
að til umskiptingsins. — Hvað
eigum við að gera við hólbúa-
krógann? sagði hún.
— Já, hvert er hann far-
inn? spurði maðurinn.
— Hann liggur þarna, undir
runnanum.
— Það fer ágætlega um
hann þar, sagði maðurinn og
hló beisklega.
•— Við verðum, hvað sem
öðru líður, að taka hann með
okkur. Við getum ekki skilið
hann eftir úti á víðavangi.
"— Jú, það hljótum við að
geta, sagði bóndinn og hóf
fótinn upp í ístaðið.
heimilisblaðið
Konunni fannst, að eigin-
lega hefði maður hennar á
réttu að standa. Þau þurftu
ekki að taka hólbúabarnið að
sér. Hún lét hest sinn einnig
halda af stað nokkur skref,
en þá gat hún allt í einu með
engu móti haldið lengra. —
Þetta er þó barn, hvað sem
um annað er, sagði hún. Ég
get ekki skilið það hér eftir
og látið úlfana rífa það í sig.
Þú verður að rétta mér króg-
ann.
— Það geri ég alls ekki,
svaraði maðurinn. Það fer
ágætlega um hann, þar sem
hann liggur.
— Ef þú réttir mér hann
ekki núna, þá veit ég, að ég
verð að fara hingað aftur í
kvöld, til að sækja hann, sagði
konan.
— Ég fer að halda, að það
sé ekki nóg með það, að hól-
búarnir hafi stolið barni mínu.
Það lítur út fyrir, að þeir hafi
líka gert konuna mína örvita,
tautaði bóndinn. En samt tók
hann upp barnið og fékk kon-
unni það, því að hann unni
henni heitt og var vanur að
gera henni til geðs í öllu.
Daginn eftir bárust fréttirn-
ar af slysinu um alla sóknina,
og allir, sem reyndir voru og
ráðsnjallir, flýttu sér heim á
búgarðinn, til þess að gefa
viturleg ráð og áminningar.
— Sá, sem fengið hefur um-
skipting á heimilið, á að berja
hann með hrjúfum lurki, sagði
kerling nokkur.
— Hvers vegna á að fara
svo illa með hann? spurði
bóndakonan. Hann er að vísu
ljótur, en þrátt fyrir það hef-
ur hann ekki gert neitt af sér.
— Jú, ef einhver lemur hól-
búabarn, þangað til blóðið
lagar úr því, kemur hólbúa-
kerlingin hlaupandi, fleygir í
hann barninu hans og tekur
[31]
sitt barn með sér. Ég veit um
marga, sem hafa náð böm-
unum sínum aftur með því.
— Já, en þau börn hafa
ekki orðið langlíf, skaut önn-
ur gömul kona inn í, og kon-
an hugsaði með sjálfri sér, að
þeirri aðferð gæti hún ekki
beitt.
Um kvöldið, þegar hún sat
ein nokkra stund í bænum
með umskiptinginn hjá sér,
vaknaði hjá henni svo sterk
þrá eftir barninu sínu, að hún
vissi ekki, hvað hún átti til
bragðs að taka. — Kannske
ég ætti, þrátt fyrir allt, að
gera það sem mér var ráð-
lagt, hugsaði hún, en samt
gat hún ekki fengið sig til að
gera það.
f sömu svifum gekk bónd-
inn inn í bæinn. Hann hélt á
lurki í hendinni og spurði,
hvar umskiptingurinn væri.
Konan skildi, að hann ætlaði
að fara eftir ráðleggingu
kvennanna ráðsnjöllu og berja
hólbúabarnið, til þess að ná
barninu sínu aftur. — Það er
sjálfsagt gott, að hann skuli
gera það, hugsaði hún. Ég er
svo heimsk. Ég gæti aldrei
barið saklaust barn.
En maðurinn hafði naumast
slegið hólbúakrógann fyrsta
höggið, er konan hljóp til og
þreif i handlegg hans. — Nei,
berðu hann ekki, berðu hann
hann ekki! bað hún.
— Það lítur ekki út fyrir,
að þú viljir fá barnið þitt aft-
ur, sagði maðurinn og reyndi
að losa sig.
— Víst vil ég fá það aftur,
sagði konan, en ekki á þenn-
an hátt. Bóndinn hóf upp
höndina og ætlaði að slá aft-
ur, en áður en honum tækist
það, hafði konan varpað sér
yfir barnið, svo höggið lenti á
henni.
Framh.