Heimilisblaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 7

Ó, send mér, Guð minn, geislabrot í nótt,
er glóir stjarnan þín í bláu heiði,
sem gefur barni veiku viljaþrótt
vinna þér á hverju æviskeiði.
gef mér kraft að græða fáein sár
°g gerðu bjart og hreint í sálu minni,
svo verði hún kristallstær sem barnsins tár
°g tindri í henni ljómi af hátign þinni.
Jakob Jóh. Smári:
Við jötuna ég nem staðar,
því jólin minna hvert ár
á hina eilífu bernsku
og æskunnar gleði og tár.
Fögnuður yfir öllu,
hver áhyggja verður sem ryk, —
allt lífið sveipast þá saman
í sólfagurt augnablik.
Og jól yfir jötunni ljóma,
og jól eru fyrirheit
um sigur hins fáa, fátæka, smáa
í framtíð, sem enginn veit.
tr.
er verður að ljúka þessu máli.
. hn eru hátíð helgra minninga, þau eru
Vlgð
^dd:
^inningunni um hið helgasta líf, sem
j . Ist á jörð. En þau eru fyrst og fremst
Það er hin dýpsta undirrót þeirra
s- a’ sern þau eiga. Hvort sem menn gera
á > ?rein ^yrir bví eða ekki, þá minna þau
vj^a staðreynd, sem Stefán frá Hvítadal
Vann mér tízkan tjón,
rauf hinn æðsta eið,
glapti sálarsjón,
bar mig langt af leið.
Hvílík fingraför,
allt með spotti spillt.
Ég er syndug sál.
Herra, minnstu mín.
T
vjg n> jólaboðskapurinn, er svar frá Guði
1 b 6Ssari staðreynd, þessu ákalli, sem dylst
rmi hvers manns. Og svarið er:
Drottins nægð og náð
boðin alþjóð er.
Sigurbjöm Einarsson.
Aðeins draumur.
Mér finnst það dásamlegt, að okkur skuli
geta dreymt — að við skulum geta lagzt til
hvílu og legið þar kyr á sama tíma og við
erum borin á dularfullan hátt inn í annan
heim. Flestir neita að viðurkenna draum-
inn sem þátt í lífi þeirra, þeir líta nánast á
hann sem leiðinlegan vana — eitthvað ekki
óskylt því að hnerra eða geispa. Það hef ég
aldrei getað skilið. Það líf, sem ég lifi í
draumi, er ef til vill ekki eins mikilvægt og
það sem ég lifi i vöku, en mikilvægt er
það samt. Draumurinn gerir heim okkar
margfalt stærri — hann gerir okkur kleift
að fara í skyndiheimsóknir til kynlegra,
ókannaðra slóða á tímabilinu frá miðnætti
til morguns. í draumheiminum er það
ómögulega mögulegt — þar mætum við
þeim, sem dánir eru, sjáum þá brosa og
heyrum þá tala til okkar. Og fortíðin lifir
í drauminum, oft ruglingsleg, en líka stund-
um fersk eins og döggvot rós. Hver veit,
kannske fáum við lika stundum að bregða
okkur inn í framtíðina ....
I draumalífinu ásækir okkur oft mótlæti,
sem getur tekið á sig sorglegustu myndir og
orðið loks óþolandi. Það eru ferðatöskur,
sem við getum ekki lokað, lest, sem við
getum ekki náð, þéttir, ógreiðfærir skógar
rísa upp fyrir framan dyrnar á húsi okkar,
og borðstofan er á undursamlegan hátt orð-
in hluti af stúku í leikhúsi. f draumi upplif-
um við hræðslu og örvæntingu, sem er
hræðilegri en nokkuð sem getur hent okk-
ur að degi til. En draumalíf okkar er líka
tilbreytingaríkt, færir okkur oft mikla gleði
og mikla ánægju — einstaka sinnum getum
við fundið sálarfrið eða skyndilega vaxandi
hrifningu, sem á einu vetfangi opinberar
okkur æðri tilveru — sælutilfinning, sem við
getum aldrei upplifað með opnum augum.
Og hvort sem draumurinn er heimskulegur
eða skynsamlegur, óhugnanlegur eða fagur,
leggur hann alltaf sinn skerf við reynslu
okkar — hann er gjöf, sem okkur er færð
eftir að myrlcrið er skollið á, skífa af lífinu,
skorin af öfugum enda, og við getum ekki
— finnst mér — verið nógu þakklát.
Aðeins draumur? Hvers vegna aðeins?
Hann var þarna og hann var þinn.
— J. B. Priestley.
HEIMILISBLAÐIÐ — 227