Heimilisblaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 17

Vai>ru nýkomnir til landsins, og ef til vill
^Vndu dómstólamir komast að þeirri niður-
að fólk hefði heimild til að setja upp
°Sskreytt tré í kirkjunum á jólunum. Hins
gar voru engin lög, sem neyddu kristna
etin til að hafa heiðingjá í þjónustu sinni
»a eiga nokkur skipti við þá, var sagt. Söfn-
r Zíonskirkju samanstóð af iðnaðar-
fif f1111111 °S rninni háttar atvinnurekendum.
Peim væri fyllilega komið í skilning um,
h . keídri borgarar bæjarins þyldu ekki
j Ul í neinni mynd, myndu þeir áreiðan-
tr-a sjó.lfii- sjá til þess, að þetta kjánalega
e kasmi ekki til með að standa framar í
^111 kirkju í Cleveland.
utti sunnudag prédikaði séra Schwan
jj,. kfóðurkærleikann. Áheyrendur voru fá-
iáti ^ U kirkjunni. Sólargeislarnir streymdu
Urn gluggana og gerðu það að verkum,
f. 11 i°Jatréð varð rytjulegt. Presturinn átti
^ 1 fangi með að einbeita huganum að
bfASSðuefninu’ kann reikaði stöðugt milli
j . Urkaerleikans, trésins, sem hafði nú allt
aue'Uu verið ásakað fyrir heiðni, og þess
J)gr^araðs, sem sóknarbörn hans, sem sátu
a 1 kirkjunni, sendu hvert öðru.
aflokinni guðsþjónustunni kom slátr-
g^.11 til hans. „Viðskiptavinir mínir vilja
,! kaupa kjöt hjá mér lengur, af því að
1 kað þetta heiðna tré.“
Pré' efatreð er hreint ekki heiðið,“ sagði
>>0g ,Urinn °g reyndi að tala af sannfæringu,
i l . u kemur ekki til greina nein tilbeiðsla
Vl Sambandi.“
a® 'sk' einmii;t þab, sem ég var að reyna
Sláíð 'Vra fyrir meistara mínum,“ sagði tré-
Up anemi. „Hann sagðist skyldi segja mér
(,^rir að hafa aðstoðað yður við að fella
vift ^-að skal ég líka gera,“ gall meistarinn
g°gnandi.
jólaera Schwan tók vemdarhöndum um
Og °g bar það hægt fram kirkjugólfið
kirk' 1 S1Un eigln garð, sem var á bak við
staðJUlla- Æstur söfnuðurinn fylgdi á eftir,
að;„, ^^dist fyrir utan kirkjuna og skamm-
f °g reifst.
Þfes^eljandi efi reis upp hið innra með
Urn, er þessu kærleiksverki hans
hafði verið tekið svo illa. Hann heimsótti
vin sinn, séra Edwin Canfield, en kirkja hans
var álíka lítil og Zíonskirkjan. Allir í söfnuði
hans voru fæddir og uppaldir í Ameríku, en
enginn þeirra hafði tekið þátt í þessum hat-
römu deilum um jólatréð.
Séra Canfield kærði sig hvorki um að taka
afstöðu með né móti jólatrénu. Presturinn
frá Zíonskirkjunni talaði sínu máli fullur
áhuga. I konungsríkinu Hannover, þar sem
hann hafði fyrst séð dagsins ljós fyrir þrjá-
tíu og tveimur árum, voru engin jól ef ekki
var jólatré. I þeim evrópsku háskólum, sem
hann hafði numið við, héldu jafnvel heittrú-
uðustu andans menn aldrei jólin hátíðleg án
þess að hafa jólatré. „Það er hefð,“ lauk
séra Schwan máli sínu.
Séra Canfield brosti. „Sumar hefðir eru
góðar, aðrar slæmar. Auðvitað eigum við að
sýna umburðarlyndi, en skynsamlegt er að
fara varlega í sakirnar, þegar verið er að
innleiða nýtízkulegar hugmyndir, jafnvel
þótt þær séu fagrar.“
„Þetta er engin nýtízkuhugmynd,“ greip
séra Schwan móðgaður fram í fyrir honum.
„Þetta er gamall, kristinn siður, og það er
með öllu ómögulegt, að hann sé óþekktur í
Ameríku.“
„Vinur minn,“ sagði séra Canfield,
„komdu með sönnun fyrir fullyrðingu þinni,
þá heiti ég þér því, að ég skal sjálfur kveikja
á jólatré i kirkju minni á næstu jólum.“
★
Um leið og presturinn var kominn heim í
vinnuherbergi sitt, tók hann sig til og skrif-
aði bréf til allra amerískra presta, sem hann
hafði nafn og heimilisfang á, og spurðist
fyrir um, hvort jólatréð væri með öllu
óþekkt í Ameríku. Það komu svarbréf frá
prestum víðs vegar að af landinu, en niður-
staðan varð sú sama, enginn þeirra þekkti
jólatréð. Fólk, sem kom frá Evrópu, þekkti
siðinn, en Amerikanar í heild höfðu ekki
minnstu hugmynd um, að til væri nokkuð í
heiminum, sem héti jólatré.
En drungalegan nóvemberdag drap eldri
maður á dyr hjá séra Schwan. Hann hafði
verið prófessor við háskólann í Worms, var
nýkominn til Ameríku og hafði heyrt um
fyrirspurnir Clevelands-prestsins um svo-
HEIMILISBLAÐIÐ — 237