Heimilisblaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 32

sig, eins og það væri ekki hann sjálfur,
heldur aðrir, sem hefðu skemmt sér við að
hlusta á hann.
Að lokum gat Tómas ekki þolað hann
lengur og gaf Marteini merki. Þeir stóðu á
fætur; þá stóð náunginn líka á fætur og
fylgdist með þeim út eins og hann væri í
þeirra félagsskap.
Tómas og Marteinn gengu rösklega, en
þeir gátu ekki losnað við manninn. I hvert
skipti sem þeir hertu á göngu sinni, tók
hann að skokka á eftir þeim. Tómasi varð
smám saman ljóst, að þeir yrðu að ganga
til atlögu til að losna við hann, því að ekki
gátu þeir farið inn í fleiri veitingastaði með
hann í eftirdragi. Þeir þorðu ekki að stinga
af, því að maðurinn myndi vafalaust hlaupa
á eftir þeim, og það myndi vekja of mikla
athygli. Tómas hafði einnig ákveðið að nú
skyldi þetta gerast, þegar maðurinn allt í
einu til mikillar undrunar, ávarpaði þá á
ósvikinni ensku.
„Verið ekki alltaf að líta við. Þegar þið
komið að næsta horni, beygið þá til vinstri
og haldið beint áfram, þangað til þið sjáið
dómkirkjuna framundan. Ég hitti ykkur svo
við kirkjuna eftir fimm mínútur. Á þann
hátt fáið þið tíma til að hverfa, ef þið óskið
ekki eftir minni návist, en ég hef grun um,
að við þrír gætum hjálpað hver öðrum, þó
ekki væri nema af þeirri ástæðu, að við
skiljum sama tungumál."
Að svo mæltu dróst hann aftur úr, og
þegar vinirnir tveir komu að horninu, beygði
hann til hægri, en þeir héldu til vinstri og
héldu áfram göngu sinni, þangað til að þeir
sáu dómkirkjuna framundan.
„Hvaða álit hefur þú á honum, Tómas?‘f
spurði Marteinn.
„Við skulum halda kyrru fyrir hér,“ sagði
Tómas. „Við skulum bíða og tala nánar við
þennan náunga, sem hefur séð i gegnum dul-
búnað okkar. Ómögulegt er að vita, hvað
hann hefur í hyggju eða hver hann er, en
hann leit ekki út fyrir að vera í lögregl-
unni, hann talaði fágað mál, svo að tæplega
er hann venjulegur þorpari. Ef hann getur
leyst vandamál með sömu leikni og hann
leikur hlutverk sitt, þá . . .
„Já, fjandinn hafi það,“ sagði Marteinn.
„Eg hefði getað svarið fyrir, að þessi náungi
væri úr hafnarhverfum Marseilles . . . .“
„Það er annaðhvort að duga eða drepas*’
andvarpaði Tómas. „En ég er hræddur urn'
að hann sé bara forvitinn, og þegar haö11
hefur heyrt sögu okkar, gefur hann okkur
bara nokkur góð ráð, það er allt og sUIllt'
En það getur auðvitað líka verið, að hau11
sé reiðubúinn til að hjálpa okkur.“
„Hvað eigum við að segja honum?“ spur
Marteinn.
„Ég veit það ekki ennþá. Við verðum hek
að kynnast honum betur, áður en við seg!
um honum of mikið.“
í þessum svifum komu þeir að ku'kiu
torginu — stóru og skuggalegu opnu sv@
þar sem auðvelt var að hverfa, ef svo har
undir. .
„Hann er ekki illa innrættur,“ svara
Marteinn, „hann gaf okkur tækifæri til
stinga af. Ef hann ætlar á annað borð *
finna okkur, ættum við heldur að stau
undir ljóskerinu þarna.“
Torgið var algjörlega mannlaust. Þai^‘
var ekkert, sem bar vott um líf, nema
frá tveimur veitingahúsum í útjaðri borgar
innar. Andrúmsloftið, sem hvíldi yfir þessU
stóra torgi var vægast sagt óhugnankS .
Tunglið var komið upp og var að hálfu
í hvarfi bak við þessa voldugu dómkirhl11'
þannig að vinirnir tveir stóðu í myrkrn
umhverfið var baðað í ljósi. Þeir
nokkur skref og námu staðar undir 1Í°U
kerinu, en urðu ekki mikið sýnilegri við ^
Mínúturnar ætluðu aldrei að líða, og
as var farinn að halda, að þessi dulart
vinur þeirra hefði villzt eða fengið a'
ði'a
grillu i hausinn. Þá slangraði allt í einu ve’
út úr myrkrinu og kom í áttina til þeh'^j,
Þá heyrðu þeir sömu rólegu og þýðu ro
ina: „Gott og vel. En við skulum koma _
frá ljósastaurnum.“ Hann gekk að ,
kirkjunni og hinir tveir fylgdu á eftir. n ^
getum við vel staðið til bráðabirgða, Þ°.
ég kæri mig ekki um að vera hér of re.
En við skulum koma að kjarna ma‘s
Nafn mitt er Mansel, og ég get alveg e ^
sagt það núna eins og seinna, að eí
áhuga á ykkur. Ég þekki ekki neitt til >' ^
ar, herrar mínir, en mig grunar, að þið ua ^
svipað í hyggju og ég. Nefnilega, að þið
að leita að vissum manni eða mönnum. ^
þið gjarnan viljið hafa upp á. Einmg
ykkur sé það kappsmál að finna þenr>3
252 — HEIMILISBLAÐIÐ