Heimilisblaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 12

in, þegar umheimurinn er orðinn svo fjöl-
breyttur og nýr, finnur hann miklu meira
fyrir því, hvað það er hörmulegt að vera
blindur.
Fyrrverandi hermaðurinn Klaus Frank
veit nú þegar, að uppskurðurinn, sem átti
að vera tilraun til að gefa honum sjónina
aftur, hafði engan árangur borið. Myrkrið
myndi þjá hann áfram, þetta hræðilega,
óbærilega myrkur, sem byrjaði með sárs-
aukafullri og ærandi sprengingu.
Hin mjúka rödd hjá honum verður allt í
einu dimm.
„. . . . lítill, lamaður drengur þráir föður
sinn og móður. Hver veitir honum þessa
jólaósk?" les unga hjúkrunarkonan, og í
fyrsta sinni í dag hlustar Klaus Frank með
athygli.
Klaus .... Drengurinn heitir alveg sama
nafni og hann. Einmana og lamaður....
Engan föður og enga móður ....
„Systir, er langt til barnasjúkrahússins?"
spyr hann klökkum rómi. Það er eins og
nýr kraftur hafi vaknað til lífsins í honum.
— ★ —
Það er sunnudagur. Rétt fyrir jólin.
Það heyrist fótatak fjölda fólks á göng-
um bamasjúkrahússins. Það er fjölmennara
en vant er. Hér og þar opnast dyr, og fagn-
aðaróp heyrist eða þá gráthljóð.
En flestir þeirra, sem í heimsókn eru,
koma samt inn á 8. deildina.
Leikföngin hrúgast upp á litla rúminu
hans Klaus. Ávextir, piparkökur og súkku-
laði. Drengurinn veit alls ekki hvort hann
á fyrst að skoða allar þessar óvæntu dá-
semdir eða hin mörgu vingjamlegu og sam-
úðarfullu andlit, sem horfa á hann.
En Klaus er hamingjusamur. Fólkið kepp-
ist um að halda á honum, klappa honum,
stinga sælgæti upp í hann og spyrja hann
spjörunum úr . . . .
„Viltu ekki koma til mín, Klaus?“ Feit
og góðlátleg kona í loðkápu strýkur honum
um fölan vangann.
„Á ég að verða mamma þín?“ spyr horuð,
Ijóshærð kona ísmeygilega.
Klaus verður smeykur. Hann horfir frá
einum til annars og óttinn skín úr augun-
um.
Nei, Klaus skilur alls ekki, hvað hér er á
seiði, að kærleikur hefur vaknað hjá þessU
stórborgarfólki til hans, litla einmana bai,rlS
ins. Ástin og hlýjan, sem það hafði þráð sV'°
mjög verður nú eins og þungt farg á bai-115
hjartanu.
Drengurinn litli tekur þó eftir einu and 1
í hópnum, sem ekki verkar ógnandi á ha^
með stanzlausum orðaflaum, eins og h1
fólkið . . . . Á þessu andliti er góðlegt br°^
og Klaus gengur til þessarar fallegu J(l
og segir: „Þú ert eins og mamma á að vera
Grannvaxna konan með dökku glera^
un, í smekklega gráa kjólnum, svarar e

barS
rerir
hún tekur litla, ljóshærða drenginn
varlega upp á arma sína. Og hjá henni ge ^
hann það, sem hann hafði ekki gert
neinn annan, hann vefur litlu, mögru ba> ^
handleggjunum utan um fögru konuna
felur andlit sitt við háls hennar.
ad1'
- yfir
„Má ég hafa drenginn heima hjá mer
jólin?“ spyr grannvaxna konan og b°’
bænaraugum á yfirlækninn. , ur
Roskni maðurinn í hvíta sloppnum g1"1^
fram í fyrir henni og segir: „Barnið er ^
undir læknishendi, og það verður að 1
leikfimi daglega.“
Hin fagra og göfuga kona brosir vms'
lega. g.
„Ég get auðvitað komið með Klaus bJ ^
að daglega, en á jólunum verður hann Þ° '
fá að hafa það á tilfinningunni, að hann
heima hjá sér.“ ^
„Viljið þér taka barnið að yður?
læknirinn alvarlegur á svipinn. „Þá ve ^
þér fyrst að tala við yfirvöldin, sem J ^
um tökuböm. Þar að auki liggur fyrir
beiðni um ættleiðingu barnsins, og er..nCb
frá fyrrverandi hermanni, sem nú er D
ur, og á enga aðstandendur lengur. ^0
Konan þagnar allt í einu. Brosið er be £
af andliti hennar. Hún verður hugsan

segir hún hikandi, ,Mríl m
séð fyrir
svipmn.
,,Blindur,“
maður getur þó varla
barni.“ ^
Gráhærður kollur læknisins hnígur
á bringu, þar sem hann situr við skrifb°r^j,
Hann horfir ekki á hana, á meðan
segir með áherzlu: ,
„Náðuga frú, þér kunnið að hafa á 1
232 — HEIMILISBLAÐIÐ