Heimilisblaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 11

Hjartað leynir engu
ÍÓÍq
saga, sem hefur gerzt á okkar dögum.
p.Cb',l;veri"á
sVst
eg enga mommu og engan
spurði litli, ljóshærði drengurinn
'Us UfIlar a 8. deild í barnaspítala bæjar-
rS: ^ann hefur spurt um þetta, alveg frá
Uailn Sat farið að tala. Og ef hann spyr
ekki> þá skín þessi spurning út úr stór-
ko' kraaddum, brúnum augunum, þegar
^ r °g karlar streyma inn um stóru stofu-
rnar á sunnudögum.
; .ns og hin börnin réttir hann þá úr sér
En hann hrópar ekki:

,lrnlarúminu.
atnnia!
lann
mamma!
hrópar
eða: „Pabbi! pabbi!“
til l Veit> að enginn er kominn í heimsókn
nans.
litj^a’ 611 seSÍa systurnar með ofur-
tjj^.111 ásökunarhreim í röddinni og þó sam-
Va. *S 1 huggunartón. „Þykir okkur ekki
nt_um þig?“
un”Jn’ svarar Klaus litli og sendir löng-
nilt augnaráð til hinna barnanna, sem
feg an hlæja og gera að gamni sínu með
ekkUrn sínum eða mæðrum, „en þið eruð
a'vöru-mömmur!"
fau aUS ^etur Það á tilfinningunni, hvernig
fr Uveruleg móðir á að vera. Og fyrst og
Un^i 1 Verður hún að tilheyra honum ein-
JjgftU ^Vað eiga systurnar að segja við hann?
f0í , ^ayndi ekki geta skilið, að hans eigin
Huun r.Ul V1^u ekkert vita af honum. Að
'Uóð' 3 enBan raunverulegan föður og að
i stU þans hefur horfið gjörsamlega, týnzt
þ6s aurni heimilislausra karla og kvenna á
litl Uln ettlrstríðsárum, eftir að hún setti
eð ^ r,Bgja ára snáðann á barnaspítala, þar
vinisaUn þafði fengið barnalömunarveiki, og
KlaUs te£in að vera laus við þessa byrði.
gef;„ Veit bara, að hann er einn og yfir-
Un- aleinn.
Þetta stendur allt í fréttadálki, sem stórt
dagblað birti fyrir jólin undir fyrirsögninni
„Döpur og einmana hjörtu“, til þess að vekja
samúð fólks með hinum fátækustu í mann-
félaginu. I greininni stendur einnig að Klaus
sé enn talsvert lamaður í fótunum, og að
það þurfi mikla peninga og þolinmæði og
ástúð til þess að gera hann aftur að heil-
brigðu og glöðu barni.
Og enda þótt flestir láti þessa grein fram
hjá sér fara og gleymi fljótt neyð og ein-
manaleik annarra, vegna jóla-anna, þá vekur
greinin samt samúð hjá mörgum lesendum
og þeir láta sig örlög Klaus litla miklu
varða. /
— ★ —
„Eruð þér þreyttur, herra Frank?“ spyr
hin mjúka rödd systurinnar. „A ég að hætta
lestrinum?“
Klaus Frank, sem hafði verið hermaður
og komið seint úr herfangabúðunum, hrekk-
ur við, við orð hennar, sem rífa hann upp
úr djúpum hugleiðingum. Hann hristir höf-
uðið.
„Nei, systir, gerið svo vel að lesa áfram.“
Mjúk röddin í dimmunni hækkar og lækk-
ar eftir efni greinarinnar. Klaus Frank hlust-
ar á þessa rödd. En eyru hans meðtaka ekki
innihald orðanna. Það er raddblærinn, sem
hann fylgist með og af honum myndar hann
sér skoðun um útlit ungu stúlkunnar, sem
situr þarna rétt hjá og les blaðið fyrir hann.
Liðin ár hafa kennt Klaus Frank áð verða
að lifa án sjónarinnar og láta sér nægja
heyrnina og tilfinninguna, til að skapa sér
mynd af umhverfinu.
En nú þegar hann er kominn heim frá
hinu fjarlæga, kalda landi bak við Uralfjöll-
HEIMILISBLAÐIÐ — 231