Heimilisblaðið - 01.12.1960, Side 46

Hún veður fram og aftur um gólfið, og
augu hennar skjóta gneistum. Ármann er
sízt af öllu maður til að grípa fram í fyrir
henni með einu orði.
„Og það get ég sagt þér,“ heldur hún
áfram, ,,að ég beinlínis spring í loft upp,
ef ég fæ ékki að rasa út. Annars hefði ég
ekki tekið mér vagn hingað út eftir og
hraðað mér eins og ég gat: Þú heldur, að
ég kæri mig um að vera leiksoppur þinn
og þér til athlægis; býður mér í leikhúsið
og lofar að sækja mig klukkan átta — en
lætur svo ekki sjá þig. Og það er ekki eins
og það sé í fyrsta sinn, sem þú kemur
þannig fram við mig! En nú þoli ég sem
sagt ekki meira; ég þoli þetta ekki stund-
inni lengur — við höfum misskilið hvort
annað með því að umgangast, og það er
eins gott að við viðurkennum það í tæka
tíð . .. Nei, þú þarft ekki að gera þér upp
neina iðrun eða eftirþanga, vinur minn.
Ég veit, að innst inni er þér alveg ná-
kvæm-leg-a sama, svo við skulum ekki
reyna að leika neitt hvort framan 1 öðru.
Ef þér þætti eitthvað vænt um mig, gæt-
irðu beinlínis ekki komið þannig fram við
mig... Ég verð að segja, að þetta er ann-
að en gaman, Ármann ... gefðu mér sígar-
ettu . Ég þekki þig ekki lengur fyrir
sama mann, og skil þig ekki... og eld-
spýtu, já . . . þú ert mér sem ókunnur mað-
ur allt í einu ... Takk fyrir ... alveg eins
og fjarlægur hnöttur úti í himingeimnum,
sveimér þá!“
Hún sezt á stól og virðir Ármann fyrir
sér, sem stendur steinrunninn á gólfinu.
„Já, þú mátt virkilega skammast þín.
Þú átt alls ekki skilið, að ég komi til þín;
framkoma þín er beinlínis ófyrirgefanleg.
Skilurðu það ekki, að ég hef verið eins og
fest upp á þráð? — Það gat líka eitthvað
hafa komið fyrir þig, þú ert einn af þeim
s.em aldrei gætir þín þegar þú ferð yfir
götu. Og ef þú hefðir hjarta eins og ann-
að fólk, myndirðu hafa fundið til samvizku-
bits vegna svona framkomu. Þess vegna
skaltu ekkert vera að látast, Ármann. Það
er ekki eins og heimurinn farist, þótt ég
láti þig heyra sannleikann eins og þú átt
skilið. — Ég meina þetta heldur ekki allt
saman bólcstaflega; það veiztu vel. Það er
266
svo merkilegt, að þrátt fyrir allt ber e
dálítið hlýjan hug til þín, þótt þú æ 1
helzt skilið, að ég færi burt á stundinni o
skellti á eftir mér dyrunum ..."
Loks þegar hún sér, að sálarangist na
er heil og ósvikin, og næsta takmarkalauS|
réttir hún honum hönd sína. Og henm
er
g
runnin reiðin. Hún segir lágt, og allt a
því blíðlega:
„Góði bezti Ármann, vertu nú ekki svona
leiður út af þessu, heyrirðu það. Ég raeiv1
ekki orð af því sem ég sagði. Það er hr® ^
legt, hvað ég get verið uppstökk, en nu
ég komin til þín, og allt er í lagi aftui-
Fyrirgefðu mér öll þessi læti, ef Þu ^ .
ur . . . og við skulum heita hvort öðru P
að rífast aldrei framar. Ég elska þig’ °
þú elskar mig, og þá er líka sama uw &
annað... Segðu, að þú elskir mig’>
Hefurðu
mann.
„Það veiztu,“ svarar hann. „
nokkru sinni haft ástæðu til að efast u ^
það ? Ég get bókstaflega ekki lifað án ÞlU‘
„Og ég ekki án þín,“ hvíslar Margrét o
leggur vangann í hálsakot hans, „eða he
þú efazt um það?“ ^ ^
„Nei, aldrei! Aldrei! Því að þú og ég>
við erum sköpuð hvort fyrir annað! ^
„Já. Sköpuð hvort fyrir annað, — ^
verðurðu að flýta þér að hringja á bn» ^
við eigum að komast í leikhúsið áðui
tjaldið fellur.“
en