Heimilisblaðið - 01.09.1963, Blaðsíða 4

gæfa eftirfarandi: andlit hins sjúka, hvort
það er líkt andliti heilbrigðs manns, eink-
um hvort það líkist því sem það er vant
að líkjast. Bezt er, að það líkist sem mest
sjálfu sér, en verst ef um engan svip er
að ræða: nefið oddhvasst, augun innfall-
in, eyrun köld, eyrnabroddarnir útstand-
andi, ennishörundið þurrt og skorpið, litar-
raft andlitsins í heild svart, hvítt eða blý-
grátt. Hafi andlit hins sjúka þessi ein-
kenni í upphafi sjúkdómsins, og ekki er
gerlegt að draga ályktanir af neinu öðru,
verður að spyrja hinn sjúka hvort hann
hafi skort svefn, hvort hann sé haldinn
hægðatregðu, eða hvort hann hafi liðið
matarskort. Geti hann gefið einhverja af
þessum orsökum, er ástand hans ekki eins
hættulegt og ella væri. Mun þá breyting á
verða innan sólarhrings. En geti sjúkling-
urinn ekki gefið neina slíka ástæðu og
jafnar sig ekki innan fyrrgreinds tíma, þá
er vitað mál, að dauði hans er nálægur."
Þegar síðar var farið að nota færri og
færri sj úkdómseinkenni til grundvallar
Prógnósunnar, er talið, að grískri læknis-
list hafi verið tekið að hnigna.
Nú á tímum er aðalhlutverk læknisins
meðhöndlun sjúklingsins, að sjúkdóms-
greiningunni lokinni. Hippókratesi ya1
ljóst, að það var ekki síður móðir náttúra
en læknirinn, sem veitti hinum sjúka bat-
ann. Fyrsta boðorð hans til ungra lækna
var líka það, að þeir skyldu aðstoða móðui
náttúru í baráttu hennar við sjúkdóminn»
og þetta var bezt gert með því að fyrir'
skipa sjúklingnum sérstakar lífsvenjur og
fæðu. Læknisaðferð með matarræði kemu1
því hér fyrst fram í dagsljósið og heldu1
áfram að vera einna merkust grein læknis-
aðgerða alla fornöldina á enda. Til voru
fyrirferðarmiklar bókmenntir um þettn
efni. Af brotum þeim, sem varðveitzt hafa>
má enn draga mikla og gagnlega lærdóma>
Þannig getum við lesið um misjafnt níer'
ingargildi fæðutegunda og verkanir þeiria
á líkamann; forskriftir um meðferð ábui’O'
ar og hvernig menn skuli baða sig; 11111
áhrif nudds, heitra og kaldra bakstra>
svefns og hreyfingar. Gefnar eru nákvæm-
ar reglur um matarræði, bæði lasinna og
fárveikra manna. f þessum flokki eru einn-
ig fyrirmæli um heilsu?’æA:t.
Yfirleitt höfðu Grikkir mikinn áhuga a
og
að
heilsurækt. Tilfinning þeirra fyrir sam-
ræmi og fegurð var náskyld þessu viðho11
Þeir kröfðust reglu á öllum sviðum,
þannig átti líf einstaklingsins einnig
vera háð föstum lífsvenjum. Þeir gátu ea
hugsað sér neitt, er betur tryggði heilsu ®
gott útlit en samræmi milli vinnu og hv1
ar, svefns og vöku, matar og föstu, andleg
starfs og líkamlegs. Með því að koma
slíkrl
reglu í framkvæmd — með tilliti til aldu1^
og starfs hvers og eins — sjá áhrif henn ’
skapaðist sá jarðvegur sem upp
sprottinn hinn frægi málsháttur: Heilb11
sál í hraustum líkama. ,
Sú áherzla, sem hinir hippókratlS
læknar lögðu á matarræðið og hollan n
að, sýnir oss, að læknislyfin sjálf
ekki eins ýkjamiklu máli á þeirri tm
þau gera nú. Yfirleitt gátu meðulin a f
tíma ekki veitt öllu meiri hjálp en þa> i.
aðstoða sjúklinginn við að fá hægðir- Sa^.
virðist svo sem skammtarnir hafi á Þ ^
tíð bæði verið stærri og sterkari en
En á 4. öld fyrir Krist varð mikil riaog
vinda í þekkingu manna á jurtalíf11111’

180
HEIMILISB