Heimilisblaðið - 01.09.1963, Page 28

Hún hristi höfuðið.
„Þér verðið að spyrja dr. Paul um það.
Annars á ég bágt með að þola framkomu
yðar gagnvart mér.“
„Getið þér búizt við öðru? Ég er ekki
beint undir það búinn að fága framkomu
mína núna.“
„Það get ég vel skilið. Ég mundi heldur
ekki geta það í yðar sporum. En þér getið
sagt mér það í staðinn, hvort þér séuð ást-
fanginn af Alice.“
Henry einblíndi á hana steinhissa. „Að
minnsta kosti meira en yður,“ sagði hann.
„Hvers vegna spyrjið þér?“
Hún sat þögul stundarkorn, en hún var
alvarleg í bragði, þegar hún svaraði: „Æ,
það var ekki neitt -r- ég veit það ekki. Jú,
annars. Það snertir mig. Ég var að vona,
að þér væruð það ekki.“
„Hafið þér horft á mig?“ spurði Henry.
„Gerið yður ekki það ómak. Ef ég lægi í
gröfinni og þér kæmuð ofan í til mín, þá
stykki ég upp, áður en yður gæfist tími til
að spilla jarðneskum leifum mínum.“
Gaby horfði alvöruaugum á hann og lét
ekki þessi bitru orð á sig fá. En stuttu síð-
ar reigði hún höfuðið aftur á bak og sagði
yfirlætislega:
„Ég hef kynnzt betri mönnum en yður,
en það var yðar vegna, sem ég vonaði, að
þér væruð ekki ástfanginn. — Mér má
raunar standa á sama! — Jæja, nú verð
ég að fara, en þér getið alltaf hringt, ef
eitthvað er að.“
„Hringja? Hvar?“
„Það er bjalla fyrir ofan rúmið yðar.
Tókuð þér ekki eftir því? Þá eruð þér ekki
jafnsnjall og ég hélt.“
Hún varð stríðnisleg á svipinn, og
Henry varð að viðurkenna það með sjálfum
sér, að Gaby var falleg eins og gyðja í
hjúkrunarbúningnum með ljóst hárið fram
undan höfuðfaldinum og háðsbros á rauð-
um, fallegum vörunum. Svo sneri hún sér
að arninum og bætti á eldinn.
„Þér getið ekki sagt, að þér hafið ekki
hlotið beztu umönnun,“ sagði hún og rétti
úr sér. „Nú sofið þér, þangað til dr. Paul
kemur. Eruð þér viss um, að yður vanhagi
ekki um neitt?“
„Jú, sígarettu. Er leyfilegt að reykja?“
„Já, hvers vegna ekki það?“
„Þér ættuð að vita það. Þér eruð hjúkr-
unarkona."
„Hvað þá, ég — hjúkrunarkona! Reynið
ekki að vera fyndinn. Það getur bara haft
illt í för með sér. Ég er hér aðeins til
skrauts. Það er gott, að þeir karlmenn, sem
hingað koma, geti horft á stúlku, þegar
þeir halda, að enginn sjái til. Ég á að vísu
ekki við yður. Þér eruð enginn gestur hér-‘
„Nei, ég er einn af föngunum," svaraði
Henry. „Eigi að síður vil ég endilega fá
sígarettu.“
Henry lá grafkyrr meðan Gaby fór út.
„Guð minn góður! Þeir hafa þá náð í Alice,
sagði hann við sjálfan sig. „Þrátt fyrtr
alla okkar fyrirhöfn. Það er svo skammar-
legt, að það getur ekki verið satt.“ Honurn
datt allt í einu í hug, að dr. Paul mundi
kannski reyna að tefla fram þeirri fölsku
Alice til þess að sjá, hvaða áhrif það hefði-
Ef hægt væri að blekkja Henry, þá hlyt1
að vera hægt að blekkja alla aðra líka.
Gaby kom með sígarettuna, en fór strax
aftur. Henry lá í rúminu og reykti, en var
svo vansæll vegna umhugsunar um örlög
Alicear, að hann naut ekki tóbaksins eins
og hann hafði búizt við.
Hálfri stundu síðar kom dr. Paul. Han11
heilsaði hróðugur í bragði og svaraði greið-
lega öllum spurningum Henrys.
„Hvernig ég uppgötvaði aðsetursstað
yðar? Jú, það var alls ekki erfitt. Þega1
vinur yðar, Monier, gekk ekki í gildruna,
sem ég lagði fyrir hann á sunnudagskvöld-
ið, þá beið ég bara betra tækifæris. Hann
er þrátt fyrir allt maður með góð sam-
bönd, stöðu og skyldur. Ekki þyrfti & r
hafa svo mikið fyrir því að hafa upP &
honum. Ég ætlaði að bjóða honum hinga
til að komast að, hve mikið hann vissi. En
þess gerðist, sem betur fer, ekki þörf. Þe1
og ungfrú Kerlon eruð ekki þau einu, sem
ráðið geta dulmál. Og dulmálslykillinn var
auðleystur, þegar menn þekktu knat -
spyrnuáhuga yðar og Moniers."
Dr. Paul brosti, þegar hann sá undrun-
arsvip Henrys og bætti við: „Auðvita^
vissi ég um knattspyrnuáhuga yðar.
afla mér upplýsinga um þá, sem á
vegi
mínum verða. Þér getið verið þess fullvlSS’
204
HEIMILISBLAÐ1®