Heimilisblaðið - 01.09.1963, Qupperneq 34

um, en hann heyrði smell í veggnum á bak
við sig. Hann sneri sér ósjálfrátt við til
að sjá, hvaða tjóni skotið hafði valdið og
þrátt fyrir hræðsluna, sem gagntók hann,
var hann samt svo mikið með sjálfum sér,
að hann fann til gleðikenndar yfir því, að
kúlan hafði lent á bjöllu. Sennilega heyrð-
ist nú hringing einhvers staðar í húsinu.
„Frábært!" sagði Henry skjálfandi af
taugaæsingi. En hvort yrði nú fyrr á ferð-
inni Gaby eða næsta kúla?
„Nick,“ heyrðist í reiðilegri röddu úr
dyragættinni, „hvað í fjandanum ert þú að
gera hér, fíflið þitt ?“
. Hann sneri sér við þegar í stað og byrsti
sig sem hann mátti.
„Haltu þér saman, stelputuðra!“ sagði
hann skipandi röddu og sveiflaði byssunni.
. „Farðu nú út héðan á stundinni"
„Þú ert drukkinn,“ sagði hún og lagði
áherzlu á orðin. „Fáðu mér byssuna, asn-
inn þinn.“
Augljóst var, að stúlkan var alls ekki
hrædd. Hún gekk beint til hans eins og
þetta væri banani, sem hann var með í
hendinni. Eitt andartak báru andlitsdrætt-
ir hans vott um mikla æsingu og hann
hvæsti eins og köttur:
„Út með þig, segi ég!“
Nick sveiflaði byssunni í ákafa, en hún
vék ekki fet til hliðar, og Henry kom í
hug, að hann hefði tekið eftir því, þegar
þeir sáust fyrst í íbúð hans, að þau höfðu
illar bifur hvort á öðru. En hvað gat hún
hamlað upp á móti drukknum bófa? Og
hvað gat hann gert í þessu máli?
Þau horfðust í augu í nokkrar sekúndur.
Svo lét Nick sem hann ætlaði að slá til
hennar með byssunni. Hún beygði sig nið-
ur, en þá sparkaði hann hrottalega í kvið-
. inn, svo að hún féll í gólfið.
Ósjálfrátt greip Henry nú inn í bardag-
ann. Hann hafði aðeins eitt vopn við hönd-
ina, koddann, sem hann varpaði af öllu afli
. í hægri hönd Nicks, en þar var ógnvaldur-
inn, skammbyssan. Um leið stökk hann
fram úr. Þau lágu öll í einni hrúgu á
gólfinu. Gaby stundi og brauzt um til að
ná andanum, en Nick og Henry voru í
hörkuáflogum.
Framhald.
um
Næstum því öll dýr eru vingjarnleg, að-
eins ef maður lærir að þekkja þau á réttan
hátt, og mörg dæmi eru til um ástúð þeirra,
þakklætiskennd og vinarhug í garð manna
og hvers til annars.
Við skulum nú forvitnast svolítið um
dæmi þess arna frá ýmsum ólíkum dýr-
um.
Læknir einn í Englandi fann særðan
rottuhund á vegi sínum og tók hann heim
með sér. Hann rannsakaði sár hans og
batt um þau, læknaði hann þannig á ein-
um tveim dögum og sleppti honum síðan
lausum. Hundurinn hljóp óðara heim til
sín. En vikum saman eftir þetta kom hann
daglega í heimsókn til læknisins, dinglaði
rófunni ákaft og fór svo leiðar sinnai'-
Þegar hundur dinglar rófunni er hánn að
auðsýna þakklætisvott; og þegar hundur
þessi hafði dinglað rófu sinni framan i
lækninn nógu oft, fannst honum hann vera
búinn að borga nóg fyrir sig og hsetti
komum sínum.
Fíll nokkur, sem var í eigu liðsforingja
eins í Austur-Indíum, var settur í vörzlu
gæzlumannsins á meðan eigandinn var i
langferð, — en gæzlumaðurinn gerði Þa
skyssu að svíkja fílinn um hluta af dag-
legum matarskammti hans. Er eigandinn
kom aftur heim, lét fíllinn gleði sína 1
ljós á þann hátt sem hann bezt kunni. Þeg-
ar eigandinn sá til, lét gæzlumaðurinn
fílinn auðvitað hafa allan þann mat sem
honum bar. En — fíllinn skipti matai'-
skammti sínum í tvo hluta. Annar hlutmn
átti að sýna þann matarskammt, sem hann
hafði fengið á meðan liðsforinginn va*
fjarverandi, og þann partinn át hann meö
áfergju; hinn hlutann, sem gæzlumaðurina
hafði verið vanur að hirða sjálfur,
hann liggja ósnertan — og sýndi með Þy*
eiganda sínum, hvernig farið hafði veri
210
heimilisblaðiI)