Heimilisblaðið - 01.12.1964, Blaðsíða 11

irtu- Skipstjórinn var sjálfur við sendi-
ækið, og ég heyrði hann gefa vélameist-
aranum skipun um að sigla sem hraðast.
Það var vonlaust að reyna að bíða þess,
sjóinn lægði eða stormurinn gengi nið-
Ur' ^kipstjórinn gerði sér yfirlitsgrein fyrir
astandinu eins og það var, og síðan tók
ann að velja þá menn, sem senda skyldi
ut í björgunarbát. Við settum út olíuföt-
j*1’ °§ skipstjórinn tók að athafna sig á
hlborða, svo að stýrimaðurinn gæti sett
batinn á sjó.
»Eitt strik á stjórnborða. Mjög varlega!"
r°Paði hann til stýrimannsins.
»Á stjórnborða, skipstjóri. Eitt strik.“
Það var Bill gamli Stormling, sem end-
Urtók skipun skipstjórans í sínum rólega
°n- Ég var hreykinn af því, hvernig hann
^at fengið skipið til að hlýðnast vilja sín-
tn. Ég Vejt j^v^s vegna. Kannski var
a aðeins vegna þess að hann var á minni
akt. Eg var vjg senditækið. Ég sá skip-
J°rann hrópa síðustu fyrirskipanirnar að
sta stýrimanni og stýrimanninn kinka
1 til merkis um, að hann skildi fyrir-
^li hans.
®g fæ j raunjnnj aidrei skilið, hvernig
^ ^rimanninum tókst að koma bátnum
s emmdum í sjó. En honum tókst það.
fylgdumst með því úr brúnni. Stund-
j . Var eins og hann hyrfi í öldurnar á
1 inni, en kom svo j jjós aftur, eilítið nær
flaktau e„ áður.
sVo li)s^urinn sigldi Maliko einnig nær,
0 bað gæti veitt björgunarbátnum eitt-
g Var' ^n Þess myndi hann ekki hafa
haldizt ofansjávar í öllum þessum
+ ***. Hann gaf mér merki um, að ég
ski 1 ieSgja meira á stjórnborða. Ég lét
ekjfUnÍna Sanga. En í þetta sinn gerðist
tij mt- Ég fór inn í stýrishúsið og hrópaði
s ýnimannsins. Hann leit á mig.
g Un Í0etur ekki að stjórn!“
átp að stýrinu, sneri því og leit á
^^aVltann. Hann hafði á réttn að standa.
^Ullu
Hann hafði á réttu að standa.
brakti undan öldunum, og þær
yfir þilfarið.
Ilisblaðið
Skipstjórinn kom æðandi. „Á stjórn-
borða, erkiflónin ykkar!“
„Hún lætur ekki að stjórn!“
Andartak stóð hann sem lamaður. Síðan
hrópaði hann:
„Aftur á — að handstýrinu! Hvar er
stýrimaðurinn?“
Ég svipaðist um. Ég sá Bill gamla Storm-
ling hvergi. Hann var horfinn. En við fund-
um hann þó. Við fundum hann þegar við
komum aftur á afturþilfarið, þar sem ör-
yggisstýrið var. Hann var kominn þang-
að áður en við hinir áttuðum okkur og
var þegar farinn að losa um böndin, sem
héldu því kyrru. Við veittum honum að-
stoð, en skipið tók dýfur undir okkur og
nötraði stafnanna á milli. Tunglið kom
fram úr skýjunum, svo að bjarma sló á
trylltan sjóinn umhverfis, — á öldurnar,
sem ógnuðu bæði okkur sjálfum og vesa-
lings mönnunum á flakinu örskammt frá,
en við yorum þeirra síðasta von.
Við bárumst hægt í átt til þeirra, en
sjóirnir gengu yfir okkur. Unz Bill Storm-
ling hafði náð tökum á stýrinu og byrj-
að sitt þögla en þrautseiga stríð. Hann
barðist sem óður væri. Það mátti sjá vöðv-
ana hnyklast á ofanverðu baki hans og
herðum. Honum tókst. að ná Máliko á sitt
vald, þegar alls ekki mátti tæpara standa.
Á nokkrum æsilegum augnablikum tókst
honum að rétta skipið við, og eftir það
varð smám saman auðveldara að stjórna
því. .. .
Þannig man ég gamla Bill. Ég mun
aldrei gleyma þessari sjón. Stormurinn
hafði svipt af honum húfunni, og snjó-
hvítt hár hans var löðurvott. Hann stóð
í vatni upp að knjám. En hann veitti því
enga athygli. Hann stóð fastur fyrir sem
klettur. Hann bar höfuðið hátt, og þessi
furðubláu augu hans Ijómuðu sérkennileg-
ar en nokkru sinni. Alls ekki eins og kvöld-
ið góða í Shanghai. Því að nú sá hann eitt-
hvað annað fyrir hugskotssjónum sínum,
eitthvað sem við hinir gátum ekki séð;
enginn okkar.
231