Heimilisblaðið - 01.12.1964, Blaðsíða 33

ðert; þótt það væri reyndar skammvinn
ast, hafði hún verið einlæg og afdráttar-
laus.
En kannski var bezt að það væri þannig:
ekki að elska manninn, ekki að ala yfir-
leitt i brjósti neinar tilfinningar, hugsaði
hún. Því að hún vissi — og það hafði lífið
kennt henni — að mörgum manni var það
n°g að eiga konuna, þótt þeir ættu ekki
tilfinningar hennar eða veittu henni sínar
eigin tilfinningar. Ef þessi maður var einn
bessara, gat hún hugsað sér að gefa hon-
Urn það, sem hann vildi. Það var ekki nema
sanngjarnt, hugsaði hún með beiskju.
Martin sagði: ,,Já, þetta er stofan mín.
% hef eigið baðherbergi. Það heyrir nú
1>eyndar til næstu íbúð við hliðina, en ég
§et svo vel notað það líka. Það er hent-
u§ra að hafa það þannig. Þú hefur sterk-
an slagbrand hér á dyrunum þín megin.
Þl1 getur skotið honum fyrir, og þá þarftu
ekkert að óttast.“ Hann gekk að dyrun-
Urn, lét þær aftur, skaut slagbrandinum
tyrir og gekk aftur til hennar um leið og
hann sagði: ,,Ég hef aðrar útgöngudyr
h’am á ganginn. Nú fáum við okkur eitt-
hvað að drekka, svo að við getum séð okk-
Ur um á útsiglingunni — eða finnst þér
tað ekki? Klukkan sex?“
„Alveg ljómandi," svaraði Tía og kink-
aði kolli. „Þá kem ég.“
Hann gekk út, en leit við brosandi. Það
Var reyndar nokkuð þurrt bros, og þó
ðrengjalega stríðnislegt. Hafði hann tekið
eftir því, hve óróleg hún hafði verið áður
en hann sýndi henni slagbrandinn á dyr-
Unum? Hún lét fallast á bólstraðan knakk
eg hugleiddi þetta. Sér til undrunar fann
nun að vissu leyti fyrir vonbrigðum. Kærði
ann sig kannski ekki um hana? Var þetta
aðeins riddaramennska, og var hann ef til
Vl11 haldinn sams konar ótta og fordóm-
Urn og hún sjálf, hvað þetta snerti?
„Nei, það getur ekki verið,“ sagði hún
Vlð sjálfa sig. Það var óhugsandi. Hún
kElMlLISBLAÐIÐ
óskaði þess eins að geta losnað við alla
auðmýkingarkennd og tilhugsun um
brostnar vonir og órætta drauma; byrja
að nýju; lifa og elska.
Því að þau áttu þó fyrir höndum að
giftast. Og skyndilega fór hún að hugsa
um Martin Grove á annan hátt en nokkru
sinni fyrr; með tilfinningu, sem hlaut að
vera eitthvað í ætt við reiði Róberts kvöld-
ið, sem þau dvöldust undir einu þaki í
Veiðimannakránni í Vitbel. Gat ekki hugs-
azt, að Martin væri kaldsinna að eðlis-
fari?
„Hann er kaldur eins og ís,“ sagði hún
upphátt, næstum sorgmædd. Það útskýrði
það, hvernig hann gat snúið heim til Eng-
lands til að sækja sér konu, hentugan
maka — og svo hafði hann rekizt á hana,
sem frá öllum sjónarmiðum séð hentaði
honum ágætlega. Þetta varpaði Ijósi á út-
skýringar hans úti í garðinum við Genne-
hvol. Hann vildi fá kvenmann í húsið.
Hann þráði heimili. Til endurgjalds hafði
hann heitið henni öllu, sem hann hafði
ástæðu til að halda að hún væri á höttun-
um eftir. Þetta var viðskiptasamningur,
sem heimurinn myndi telja mjög hagstæð-
an fyrir hana.
Hún opnaði dýrindisfagra snyrtiöskju
sína og lagfærði sig í framan. — Hún virti
sig fyrir sjálfri sér í speglinum af sömu
ákefð og hún hafði skoðað sjálfa sig í
ómerkilegum spegli í Veiðimannakránni,
þar sem taskan hennar og taska Róberts
stóðu hlið við hlið á gólfinu á bak við
hana. Nú lagði hún fyrir sjálfa sig sams
konar spurningar og þá. Hinsvegar þurfti
hún þess ekki, því að nú var hún á snær-
um manns sem var tilfinningalega kaldur,
manns sem á elskulegasta hátt hafði vakið
athygli hennar á því, að það var slagbrand-
ur hennar megin á dyrunum á milli
þeirra.
Hún stóð snögglega á fætur og dró slag-
brandinn frá.
Hún heyrði ys og þys ofan frá hafnar-
bakkanum, og að skipsvélarnar voru komn-
253