Heimilisblaðið - 01.12.1964, Blaðsíða 32

auðveldara að gleyma, að nefna hann
ekki.“
„Og að gleyma — það er einmitt það,
sem þú þarfnast."
Tíu varð litið á breiðar herðar bílstjór-
ans í framsætinu og varð hugsað um það,
hvað hann myndi halda um það, sem hús-
bóndi hans hafði tekið sér fyrir hendur.
En hann auðsýndi engan minnsta vott af
undrun, ekki svo mikið sem með augna-
ráðinu. Sambandið milli þjóns og herra
grundvallaðist á fullkomnu og gagnkvæmu
trausti og virðingu. Það mátti sjá fljót-
lega.
Og jafnframt varð henni hugsað um
það, að gestgjafanum í Veiðimannakránni
hafði ekki litizt sem bezt á Róbert. Hún
minntist þess einnig, að eitt sinn fyrir
„brúðkaupið“ hafði Róbert lent í illdeilum
við þjón einn í London.
„Nú erum við komin,“ sagði hún.
„Ágætt. Við förum um borð þegar í
stað.“
Tveir af áhöfn skipsins stóðu rétt við
landganginn, þegar þau gengu um borð.
Þeir brostu til Martins Grove, og hann
heilsaði þeim með breiðu brosi og sagði:
„Má ég kynna ykkur fyrir konunni minni.“
Hún áttaði sig varla á þessari litlu en
hátíðlegu athöfn með brosi og handabandi,
en komst þó vandræðalaust í gegn um það.
Hins vegar komst hún ekki hjá að sjá
undrun þeirra — og aðdáun. Síðan varð
hún vör við handlegg Martins yfir um
sig, um leið og hann leiddi hana undir
þiljur.
Stimamjúkur skipsþjónn gekk upp að
hliðinni á þeim, og þau urðu honum sam-
ferða inn í lyftuna, sem fór með þau upp
á sólbaðsþilfarið. Tía hafði aldrei gert sér
í hugarlund annan eins íburð og þægindi
og hún sá fyrir sér hér. Frá sér numin
gekk hún inn í einkaíbúð þeirra, sem hafði
eigin sólbaðsskýli með legubekkjum — og
blómum.
252
„Ég hef reynt að fara eftir tilmælum
yðar, herra,“ mælti skipsþjónninn.
„Ljómandi. Konan mín annast sjálf un1
þær breytingar, sem hún kann að óska
eftir. Ég þakka yður fyrir.“ Svo voru ÞaU
ein eftir.
„Ég er feginn því, að ég gat fengið þessa
íbúð,“ sagði Martin. „Þú færð stærra her'
bergið, vina mín.“ Hann vísaði henni iuu
í vistaveru hennar, stórt og fagurt herbergj
með baði. „Ég bý hér við hliðina," bætti
hann við og benti með flötum lófa í áÚ'
ina að herbergi sínu. Hún svipaðist uæ.
undrandi og spurul á svip. Allan dagir*11
hafði hún reynt að hugsa ekki um Þa^’
er þau væru orðin einsömul, raunveruleg3
ein, og tækju að ferðast saman eins
hjón.
Hún hafði vísaði þeirri hugsun á bug
og sagt sem svo við sjálfa sig:
„Ég hef einu sinni áður hrundið maiu11
frá mér með sérvizku minni. Ætti ég uU
í annað sinn að fara að halda manni 1
fjarlægð, þegar til kastanna kemur? MyU^1
hann sætta sig við það —?“
Dyrnar milli vistarvera þeirra stóðu
opnar, svo að Tía gat séð þangað inn °f
gengið úr skugga um það á augabragð1’
að þar var ekki eins vel og glæsilega f1’3
öllu gengið. „Er þetta þitt herbergi, Mal'
tin?“ sagði hún miður ánægð, mest 11
þess að segja eitthvað, en jafnframt val
hún ekki laus við ótta.
Hún vissi ofur vel, að í augum margia
ungra stúlkna var ástarævintýri anna
slagið ekki annað en þýðingarlaus dægra'
stytting, sem ýmist var hægt að teýgia
á langinn eða Ijúka af á skömmum tíma’
eftir því sem löngun stóð til. En sjálf =a
hún ekki haft annað leiðarljós en sah1
vizku sína í þeim efnum. Henni vai’ð a
þessari stundu hugsað til móður sinnai’
hvað hún hefði orðið að reyna. Hér val
um meira og alvarlegra að tefla en ven]u
legar konur hefðu ef til vill getað salTl
þykkt. Og hún elskaði ekki Martin eiuu
sinni eins mikið og hún hafði elskað
heimilisbla£>i£)