Heimilisblaðið - 01.12.1964, Blaðsíða 15

* sveit. Ég get ekki afborið þetta líf til
'er>gdar, heyrirðu það, fóstri minn!“
»Því skyldirðu ekki geta það? Mér finnst
tað ekki vera svo erfitt. Nú skulum við
■?era smá áætlanir í sameiningu, barnið
g°tt, og það er engin hætta á öðru en við
Setum skemmt okkur bæði tvö. Þegar ég
er í samfélagi við þig, finnst mér ég allur
yngjast."
»Já, en ég vil ekki vera ,barn‘ lengur.
u nieðhöndlar mig eins og brúðu eða tóm-
stundagaman. En ég er vaxin úr grasi —
eg er nítján ára gömul, og þú ert að því
°nnnn að eyðileggja mig. Segðu mér, hvað
e§ get skemmt mér við að lokum, úr því
eg fæ þegar í stað allt, sem hugurinn girn-
lst. Ég þarf ekki að keppa eftir neinu,
^■et ekki náð neinu takmarki. — Ó, ég
11111 það þreytir þig að hlusta á mig. Ég
s at líka lofa þér að vera í friði: Karlmenn
eru alltaf svo úthaldslitlir.“
% skellti upp úr. Það var fyndnara en
sv°. að ég þyldi það, að heyra hana fóst-
^óóttur mína litlu koma með alla þessa
. erlingaspeki. Hamingjan mátti vita, hvaða
astæðu eða grundvöll hún hafði til að
U£ema
anna.
um úthaldsleysi okkar karlmann-
»En, sem sagt fóstri minn, nú hef ég sagt
, er hvert erindið var; og svo hef ég auk
ess tvennt í fréttum handa þér,“ hélt hún
arn. án þess að glata reisn sinni. En
ap var auðséð, að hlátur minn hafði
j n®Sað hana örlítið. ,,í fyrrakvöld, á dans-
jJ.1 num bjá Dancevoirs, hitti ég Albert
há\fny’ ^U ve*zt’ Þennan unga> ljóshærða,
ax°a pilt; hann er glæsilegur á að sjá,
n fjarska þóttafullur og ánægður með
afan sig. í stuttu máli sagt, þá er hann
a fgerður kjáni. Hann bað mín. .. . “
”^;inei!“ Ég kipptist við.
» ú! Þetta er alveg satt, fóstri minn....
g eg sagði já.“
’Mvað sagðirðu?“
s sPratt úr sætinu. Skemmtun mín af
ÞetftalÍnU Var rokin ut 1 veður °g vind.
a var í fyrsta skipti, sem Nellie hafði
^JMilisblaðið
aðhafzt nokkurn hlut, án þess að ráðfæra
sig við mig. Sú tilhugsun, að hún myndi
giftast, hafði aldrei þvælzt mikið fyrir
mér. Mér fannst hún enn svo ung. ... í
rauninni barn. Og Albert Magny, þessi....
já. .. . þessi kjáni, eins og hún hafði sjálf
kallað hann. Nei! Nei og aftur nei! Ná-
ungi, sem ekkert var eða vildi.... nema
það að erfa einhvern ríkan ættingja í fyll-
ingu tímans.
„Nei, bíddu bara rólegur, fóstri minn,“
sagði hún, þegar ég leit út fyrir að ætla
að hefja langa siðferðisprédikun. „Ég er
ekki búin að segja þér allt.“
Þetta hafði skotið mér skelk í bringu,
og ég beið óttasleginn eftir framhaldinu.
„Við móttökuna hjá Miraults í gær hitti
ég Stephen Beauvoisis, þú veizt, — hann
sem ég hef leikið tennis við. Hann sagði
mér, að hann væri orðinn meðeigandi að
fyrirtæki föður síns. Faðir hans er víxl-
ari, eins og þú manst.“
„Nú, jæja, þetta eru þó. .. . hvað skal
segja?. ... ekki eins afleitar fréttir....“
„En fóstri minn, ég er enn ekki búin.
Stephen sagðist nú vera kominn á þann
aldur, að hann væri farinn að hugsa um
að kvænast og stofna eigið heimili. — Hann
bað mín líka. . . . “
Ég gapti, en kom ekki upp nokkru orði,
heldur var það Nellie, sem hélt áfram:
„Og ég sagði líka já við hann. Svo hef ég
ekki meira í fréttum í dag. Ef þú vilt, þá
getum við talað meira um þetta á morg-
un, þegar þú ert búinn að átta þig betur,
ha?“
Hún faðmaði mig að sér snögglega og
tiplaði síðan á brott; eftir sat ég í allt
annað en skemmtilegum hugleiðingum.
Um nóttina kom mér ekki dúr á auga; ég
var óánægður með sjálfan mig, með Nellie
og með heiminn eins og hann lagði sig.
Albert Magny! Hann kunni yfirleitt ekki
að lifa, sá maður. Stephen Beauvoisis! —
Enda þótt hann væri ekki eins glæsilegur
á að sjá, var auðséð, að hún hafði meiri
235