Heimilisblaðið - 01.12.1964, Blaðsíða 10

létu lifið. Við yfirheyrslurnar var hann
spurður að því, hvernig þetta hefði at-
vikazt. Og vitið þið, hverju hann svaraði?
,,.Ég var að hugsa um annað“.
Coates skipstjóri leit á okkur. „Þetta
sagði hann. Hugsið ykkur bara, hann sagði
þetta frammi fyrir hinum gráskeggjuðu
og æruverðu dómurum sjóréttarins. Ég var
sjálfur viðstaddur og heyrði þetta. Og ég
heyrði, að þeir ráku upp hlátur. En Storm-
ling skipstjóri hló ekki. Hann stóð kyrr,
horfði hvasst fram fyrir sig og endurtók
það: — „Herra dómari, ég var að hugsa
um annað.“ Þetta var það eina, sem hann
gaf sem svar. Ef til vill hefði ekki farið
eins illa fyrir honum, ef hann hefði reynt
að koma með aðra skýringu. En það var
ekki hægt að fá annað upp úr honum.
Síðan var hann sviptur skipsstjórnar-
réttindunum, og hann réðist sem óbreytt-
ur sjóliði á einn strandbátinn eftir annan
við strendur Kína.
En hvað annað gátu þeir gert? Að sjálf-
sögðu ekkert. Hann var að hugsa um allt
annað! Sjómaður má aldrei hugsa um
annað en skipið, þegar hann siglir um
Durian-sund. Munið það, góðir menn.
Þetta gæti hent ykkur alla — og sjálfan
mig líka.“
Skipstjórinn leit á okkur, og svo hélt
hann áfram: „Nú segist hann gjarnan vilja
komast heim. Það sagði hann við mig,
þegar hann fór fram á að ráðast hér um
borð. En mér þætti gaman að vita, hvar
hann á heima. Mér fannst ég ekki geta
annað en tekið við honum, og sem sagt:
ég lét slag standa.“
Coates skipstjóri kinkaði kolli til okkar,
sneri sér við og gekk burt. Og morguninn
eftir sigldum við til Pugt-sunds.
Þetta var erfið sjóferð. Skip lenda oft-
ast í slíku einu sinni á ári. Það má segja,
að þær heyri til uppeldi skipsins. Einmitt
þegar maður heldur, að maður sé slopp-
inn undan vetrarhættunni og heldur, að
það versta sé að baki — þökk fyrir, þá
skellur það yfir. Og þessi för var einmitt
230
slík eldraun. Við vorum komnir skamnh
út fyrir japönsku eyjarnar, þegar við tók-
um eftir því, að hið norðanverða Kyrrahaf
ætlaði sér að sýna okkur í tvo heiman3'
Og Máliko virtist. skynja þetta líka.
fór að taka dýfur, sem andsvar við undk'
öldunni. Brimlöðrið steig hærra og hsen’a
upp með síðum og stafni, og stormurinn
jókst.
Öllu þessi tók Bill Stormling með mestu
hugarró. Ég fylgdist með honum. Ég hef
aldrei vitað jafn skapgóðan mann, eða
mann með svo stór og skærblá augu. ?vl
æstara sem veðrið varð, þeim mun meh'a
jafnaðargeð sýndi hann. Kannski var Þa®
vegna þess að hann vissi, að hvorki haf
eða stormur gat gert honum mein frama1'
Hann átti ekkert til að missa. Og svo va1
það líka þetta: hann var á leiðinni heim-
Við mjökuðumst áfram, og er við vo1'
um komnir suður undir Aleut-eyjar, koul
ég fyrst auga á flugeldana, sem bar vi^
dökkan óveðurshimininn. Mér varð stx’a>
Ijóst, hvað þetta þýddi. Þetta voru meth’
frá skipi í sjávarháska. Ég kallaði á skh5'
stjórann, og við fylgdumst með fluge^'
unum og stefndum á þá.
Þar með fengum við storminn beiih
fangið. Þetta var sannkallaður fellibylul'
Hann nísti gegnum hverja spjör á skrokk11
um. Brimlöðrið rauk beint framan í
ur, svo að við sáum varla út úr augum, al1
við héldum okkur uppi í brúnni og rýha
um fram á við, unz við komum auga ‘
skonnortu í bjarma frá einum flugelh'h
um. Möstrin voru brotin og lömdust v
skipsskrokkinn. Sjórinn gekk yfir skip1 ’
og við sáum greinilega, hvernig það nöt1
aði og seig d.ýpra og dýpra í öldurnar.
yfir það gengu.
seh1
Og við sáum, að mennirnir voru enn
borð. Við greindum þá eins og örsmáa
uh1
dha
við
aftur á skipinu, þar sem þeir héldu sér ^
mesanmastrið og leifarnar af þilfarshuS
inu. Einn þeirra veifaði höndum í áka
Er tunglið brauzt fram úr óveðursskýju .
um um stund, sáum við þá í óhugnanlea
HEIMILISBLAh15