Heimilisblaðið - 01.01.1966, Page 11

ur, hann á tvö hús í nágrenni Parísar, og
þarf alls ekki að vinna sér inn meiri pen-
inga. Hvers vegna á hann að fá að taka
stöðuna frá öðrum?“
„Alveg rétt, stúlka mín, en allt þess
háttar er ekki ákveðið effir tekjum manna,
það fer eftir embættisaldri. Þó að hann
sé ekki, eins og þú segir, neinn skýjaglóp-
ur, vinnur hann þó ekki neitt starf að
ráði, en það verður samt sem áður hann,
sem verður hækkaður upp sem skrifstofu-
stjóri, nema því aðeins að hann segi upp
stöðunni......eða deyi!“
Eliane hlustaði og þagði, en hrukkurnar
á hvítu enni hennar sýndu mjög greini-
lega, hvað hún hugsaði.
Nokkur tími leið, og Eliane sparaði og
nurlaði saman og neitaði sér um allan mun-
að, jafnvel í hvað litlum mæli, sem var.
Claude, sem var önnum kafinn við starf
sitt, varð ekkert var við það, og þar sem
hann heyrði hana ekki minnast framar á
bílinn, gerði hann sér í hugarlund, að hún
hefði hætt að hugsa um hann. Það var
samt gremjulegt, hugsaði hann oft, ef
mannhrakið, hann Durand, sem gerir bók-
staflega aldrei annað en lesa dagblöðin og
skrifa fáein bréf. ... ef hann hefði ekki
verið.... hefðum við þrátt fyrir allt get-
að fengið þennan bíl. . . .!
Þegar leið á veturinn fékk þessi um-
ræddi Durand ofsalega inflúenzu, sem sner-
ist upp í lungnabólgu. Þó að Ijótt sé frá
að segja, vaknaði örlítil von í hjarta Clau-
des. En hann leyfði þó ekki þessari von að
koma fram í orðum. Eliane var hreinskiln-
ari: „Ég vildi óska þess, að hann væri far-
inn norður og niður,“ sagði hún, þegar
Claude sagði henni frá veikindum Dur-
ands. „Ef hægt væri að senda hann yfir í
annan og betri heim, bara með því að ýta
á takka, held ég, að ég mundi ekki hugsa
mig um.“
„Já, ég meina það, sem ég segi!“ bætti
hún þrjózkulega við, þegar Claude starði
skelfdur á hana. „Hvers vegna á hann að
sitja í fyrirrúmi fyrir okkur, sem þurfum
að vinna okkur svolítið inn?“
Nú leið mánuður eftir mánuð, án þess
að hjónin minntust nokkuð á bílmálið, og
Claude var alveg viss um, að hún væri
alveg hætt að hugsa um það. Til þess að
fá að vita vissu sína, hafði hann oft hrist
litla peningakassann, þar sem hún var vön
að geyma varasjóðinn, en í hvert skipti
heyrðist óhugnanlegt tómahljóð. Aðeins
fáeinir peningar hringluðu þunglyndislega
á botni hans. Þrátt fyrir það var kaffið
jafnt þunnt, og hann fékk ofanígjöf í hvert
skipti, sem hann gleymdi sér og fór að
auka vindlingareykingarnar.
„Mér finnst,“ áræddi hann að segja, „að
engin ástæða sé til þess að gera okkur lífið
svona erfitt!“
„Það er aldrei gagnslaust að hafa eitt-
hvað upp á að hlaupa," svaraði hún og var
leyndardómsfull á svipinn.
Eliane talaði að vísu ekki um ósk sína,
en því fór fjarri, að hún hefði slegið henni
frá sér. Hún hafði afhent peningana, sem
hún hafði safnað saman, kunningja sínum,
sem var víxlari, og hann hafði keypt góð,
vaxtahá verðbréf fyrir þá. Þegar hún
komst á snoðir um það fáum árum síðar,
að bíll einn, nær því ónotaður, spegilfagur
og blár að lit, væri til sölu fyrir gjafverð,
ef kaupin gætu farið fram strax og gegn
staðgreiðslu, tryggði hún sér hann, kom
verðbréfunum í peninga og fékk lánaða
upphæðina, sem vantaði, hjá vinkonu sinni.
Það var blátt áfram ekki unnt að lýsa
mikillæti hennar og gleði, þegar hún var
loks orðinn eigandi litla, fallega tveggja
manna bílsins. Claude starði undrandi á
hana, þegar hann kom heim. Hún talaði
í sífellu, og litla, fallega andlitið hennar
Ijómaði eins og sól. Hún talaði og talaði,
af því að hún brann í skinninu af óþolin*
mæði eftir að gera hann hluttakandi í ham-
ingju sinni, en hún hafði ákveðið að láta
það bíða, þangað til hún hefði lært að aka
og gæti sjálft sótt hann einhvern daginn
til skrifstofunnar.
Claude var allórólegur þann tíma, sem
í hönd fór. Hann gat ekki skilið skyndilega
löngun Eliane til þess að heimsækja vini
sína og vinkonur. Hún hafði ýmist verið
hjá þessum eða hinum. Þegar hann hringdi
heim, var ekki svarað í símann, og oft og
einatt svaraði hún út í hött, þegar hann
talaði við hana. Nei. . . . hann skildi hana
ekki.
HEIMILISBLAÐIÐ
11