Heimilisblaðið - 01.01.1966, Blaðsíða 32

að hún væri komin. Hann hafði sent henni
bréf daglega, síðan hann fór frá Sturton.
Fyrsta bréfið hafði aðeins verið fáein orð
á heilli örk, þannig hljóðandi:
„Með tilliti til kjaftagangs.
Kveðja. — Alek.“
Hún hafði reynt að leggja einhverja aðra
merkingu í orðin, en hyernig sem farið
var að, þá var ekkert hægt að hafa á þeim
annað en það sem þau þóttust vera.
Hin bréfin höfðu ekki verið annað en
gersamlega auðar pappírsarkir.
Skyndilega andvarpaði hún og stillti á
númerið. Henni fannst hún nánast líkam-
lega veik, á meðan hún beið eftir svarinu.
Hún var að því komin að vonast til, að
hann væri ekki heima, er hún heyrði ró-
lega og kalda rödd Masters.
„Herra Wyman er því miður ekki heima“.
En hún hefði getað grátið af vonbrigð-
um óðara er hún heyrði þessi orð. Áður
en hún gat jafnað sig eða sagt nokkuð,
hélt Masters áfram:
„Þetta er frú Harding, er ekki svo?“
Og þegar hún andmælti ekki — þar eð
hún kom ekki upp nokkru orði — hélt
hann áfram sínu ópersónulega tali: „Herr-
ann bað mig um orðsendingu til yðar: Ef
þér hefðuð hug á að koma hingað og fá
smávegis kokkteil, væri honum það sönn
ánægja að sjá yður. Herra Wyman þurfti
nauðsynlega að skreppa upp í sveit í dag,
en hann bjóst við að verða heima um níu-
leytið.“
Margie heyrði sjálfa sig svara: „Kærar
þakkir, Masters."
Hún sat kyrr í röskar fimm mínútur
og starði á símann án þess að hreyfa legg
eða lið. Vangar hennar voru glóðheitir,
hendur hennar saman klemmdar, og gremja
af því tagi sem hún hafði aldrei fundið
fyrir áður, læstist um hana alla. Aldrei
hafði hún fyrirlitið nokkra manneskju eins
innilega og hún nú fyrirleit þessa frú
Harding. Ekki einu sinni Kitten. Að lítilli
stundu liðinni myndi frú Harding áreiðan-
lega hringja, segja til sín og fá að heyra
þau skilaboð, sem fyrir henni lágu. Og
Margie sá það fyrir sér, hvernig hún gengi
inn í vistlega íbúð Aleks, settist á sófann,
drykki kokkteil og hlægi og skemmti sér
í nærveru hans. En hér sat hún, unnustan
hans (í hryggð sinni gleymdi hún því, að
trúlofunin var reyndar aðeins til mála-
mynda), alein í þessari snauðu íbúð, án
þess að hafa nokkurn til að mæla málum.
Átti hún að sætta sig við það? Nei, það
ætlaði hún sér ekki að gera. Kom ekki til
mála. Eitthvað varð hún að taka til bragðs,
sama hversu heimskulegt það yrði.
Hún opnaði ferðatöskuna sína og tók
að dreifa innihaldinu um gólfið í óreiðu.
Loks fann hún gamlan samkvæmiskjól,
appelsínugulan, sem henni fannst geta
gengið. Hann var ekki himinhrópandi. En
litur hans var áferðarfagur, og litli hatt-
urinn sem tilheyrði honum, fór henni eink-
ar vel. Hún var alltof æst til þess að taka
strætisvagn eða lest, heldur steig hún upp
í fyrsta leigubíl sem hún sá og lét bílstjór-
ann fá heimilisfang Aleks.
Það væri heldur dauft til orða tekið að
segja, að Masters hafi orðið undrandi á
svipinn.
„Ég — ég veit ekki gerla, hvenær herr-
ann kemur heim,“ sagði hann tvíráður.
„En ef — ef frökenin vill skilja eftir skila-
boð, þá------“
„Þetta er allt í lagi, Masters. Herra
Wyman býst við mér.“ Hún brosti og gekk
fram hjá honum inn í íbúðina.
Hún var ekki lítið undrandi á sinni eigin
dirfsku, en hún var jafnframt harðánægð
með sjálfa sig. Alek hélt hún væri barnaleg
— gott og vel, hann skyldi fá að sjá hvort
hún var það svo mjög!
Klukkan á arinhillunni sýndi, að tuttugu
mínútur vantaði í níu. Nú var spurningin
aðeins sú, hvort þeirra kæmi fyrr — Alek
eða frú Harding.
XXI.
ALEK FÆR AÐ UNDRAST
Ekki leið á löngu áður en hringt var og
raddir heyrðust utan úr forstofunni. —
Masters, sem var harla varnarlitill undir
kringumstæðum sem þessum, visaði frú
Harding inn í stofuna.
32
HEIMILISBLAÐIÐ