Heimilisblaðið - 01.01.1966, Blaðsíða 27

hugboð um, hvað í vændum var, eða haft
tíma til að hugsa sig um-----“ Hann þagn-
aði, og dr. Norman kinkaði hægt kolli.
„Það, að þér búið í London, en Margie
hér í Sturton, gerir þetta samt auðveldara
fyrir alla aðila.“
„Já,“ svaraði Alek, og bætti við með
meira sjálfsöryggi en fyrr: „Ég býst við,
að yður sé óhætt að leggja málefni dóttur
yðar í mínar hendur fyrst um sinn, herra
Norman. Ég heiti yður því hátíðlega að
það skal ekkert illt koma fyrir hana, og
enginn skal fá leyfi til þess að ærumeiða
hana.“
„Þakka yður fyrir það,“ svaraði dr.
Norman alvarlegur. Engu að síður stundi
hann þungan. Svo skrýtið sem það var,
hafði hann ekki hugsað út í það, að neitt
illt gæti yfirleitt komið fyrir Margie, og
æru hennar hafði hann svo til ekkert hugs-
að um nánara. Hugsun hans hafði beinzt
að öðru og erfiðara viðfangsefni. En ekki
gat hann farið að láta ótta sinn í ljós á
stað og stundu, enda voru dyrnar nú opn-
aðar, og inn gekk Margie aftur.
Þegar Margie hafði verið orðin ein, hafði
henni skilizt, að því lengur sem hún væri
burtu, þeim mun erfiðara væri að fást
við ástandið eins og það var. Þess vegna
kinkaði hún eins glaðlega kolli til Aleks
og henni var unnt, um leið og hún sagði:
„Ég fékk ekki einu sinni tækifæri til að
þjóða þér góðan dag, þar sem þú brauzt
svona allt í einu inn í samtalið milli mín
og Dans. Ég verð að viðurkenna, að hann
gerði mig svo æfa, að ég missti algerlega
stjórn á mér. Maður segir heimskulegustu
hluti, þegar maður er verulega reiður, er
það ekki?“
Alek brosti sömuleiðis. „Ég get ekki
sagt annað en að það snart mig djúpt,
hvað þú tókst málsstað minn, — en annars
var ég kominn hingað til að sækja þig í
ökuferð."
Dr. Norman skildi, að þessi létti tónn
breiddi yfir eitthvað, sem erfitt var að
segja.
„Var nú Dan eitthvað erfiður rétt einu
sinni? Það er eins og sá piltur njóti sín
ekki nema hann efni til uppistands. En nú
er bezt þú hlaupir upp og takir með þér
einhverja yfirhöfn, Margie. Ég er viss um,
að þú hefur gott af því að fara í smá
ökuferð núna.“
XIX.
FERÐIN
Þegar Margie kom niður stigann, tíu
mínútum síðar, reiðubúin til að leggja af
stað, var hún mjög rjóð í vöngum og fög-
ur á að líta. Grænn kjóllinn og iitli hatt-
urinn fóru henni einkar vel. Hún hafði sett
á sig dálítinn varalit — eða hafði Alek
ekki sagt, að hann kynni vel að meta
tízkukonur? — og yfir henni hvíldi ein-
hver illa falin óró, sem gerði hana líflega
í yfirbragði.
Alek minntist aðeins á eitt atriði varð-
andi orðaskipti þau, sem hann hafði fyrir
skömmu orðið áheyrandi að. Hann sagði:
„Þú stóðst þig alveg prýðisvel, þegar þú
lékst kómedíuna frammi fyrir Lester —
Margie. Ég hafði ekki minnstu hugmynd
um, að þú gætir verið þetta góður leik-
ari.“
Hún hló glaðlega. „Það hafði ég heldur
enga hugmynd um sjálf. Hann hélt áfram
að staðhæfa, að trúlofunin hlyti að vera
tilbúningur, svo að ég —“ Hún þagnaði.
„Þú neyddist til að sannfæra hann?“
sagði hann og bætti við þurrlega:
„Ég skil.“
Hún gaf honum rannsakandi auga. —
Hafði verið kaldhæðnishreimur í rödd hans
núna?
Þau snæddu morgunverð að Hótel
Shakespeare, og hún tók eftir þvi, að
jafnvel hér þar sem enginn kannaðist við
hann, var komið fram við hann með ýtr-
ustu kurteisi og virðingu. Hún gat ekki
stillt sig um að segja: „Hvernig ferðu eig-
inlega að þessu? Stendur einhver leyni-
leg galdraforskrift á bak við það?“
Hann hló. „Skil það ekki. Ég reyni ekk-
ert til þess.“
Hún hugsaði sig um andartak. Svo sagði
hún: „Ég býst við því, að sumt fólk sé
fætt þannig. Það er hæfileiki, rétt eins og
— eins og að kunna að mála og syngja.
HEIMILISBLAÐIÐ
27