Heimilisblaðið - 01.01.1966, Blaðsíða 12

Loks rann upp dagurinn, þegar ökupróf-
ið átti að fara fram. Það voru nokkrir
aðrir, auk Eliane, sem áttu líka að taka
prófið, og hún beið þess, titrandi af tauga-
óstyrk, að röðin kæmi að sér. Svo sat próf-
dómarinn við hliðina á henni. Hún gaut
hornauga upp til hans. Hann var hár vexti,
með alvarlegt, nær því kaldranalegt andlit.
Nei, það var vist ekki umburðarlyndis að
vænta frá honum.
„Viljið þér setja í gang, frú, beint áfram.
Þökk fyrir. Beygið til vinstri."
Henni tókst til allrar hamingju að setja
óaðfinnanlega í gang, og hún komst áfram.
Það virtist ganga betur en hún hafði búizt
við. En svo var það, að mannhrakið við
hliðina á henni skipaði henni að aka niður
á mikla umferðargötu. Það tókst. . . . þó
að hún væri nokkuð taugaóstyrk. Þegar
hún ætlaði að fara fram hjá mjórri hliðar-
götu, gekk maður nokkur á ská beint út
á götuna. Hann gekk án þess að líta til
hægri eða vinstri, eins og hann væri eini
maðurinn á jörðinni. Nú sneri hann við
höfðinu.... sannarlega.... vildi ekki svo
hrapallega til, að þetta var Pierre Durand.
Hún þekkti hann strax á mikla, ljósa yfir-
skegginu.
Hvað skyldi hafa farið fram í heila þessa
nýbakaða ökumanns á þessu andartaki?
Það er ekki gott að vita. Hún ætlaði að
beygja til hliðar, bíllinn tók kipp, og fát
kom á hana. Hún steig benzíngjafann í
botn í stað þess að stíga á hemilinn, bíll-
inn hentist áfram, prófdómarinn greip
í stýrið, en of seint. Aurbrettið hitti Dur-
and og þeytti honum á grúfu eftir mal-
bikinu, og þar lá hann meðvitundarlaus
í blóði sínu.
Fólk þyrptist saman utan um manninn,
sem orðið hafði fyrir slysinu, og nokkrir
menn báru hann inn í næstu búð. Eliane
sat alveg eins og steingervingur. Þegar
lögregluþjónninn kom til þess að fá nafn
hennar og heimilisfang, svaraði hún svo
slitrótt, að prófdómarinn varð að svara
fyrir hana. Hann settist því næst við stýrið
og ók henni heim. Að því búnu var sent
eftir Claude. Hún sagði grátandi og viti
sínu fjær frá öllu saman. Veslings Eliane
litla! Hún hafði ekki hugsað sér að koma
honum á óvart á þennan hátt.
Eliane fannst næstu dagar vera óendan-
legir og skeifilegir, og þegar fréttirnar um
andlát Durands bárust, fannst henni eins
og allt hryndi fyrir sér.------
Hálfu ári síðar var Claude hækkaður upp
og gerður að skrifstofustjóra. Hann lærði
að aka bíl, en hann gat ekki fengið Eliane
til þess að setjast upp í vagninn.
„Ó, Claude,“ muldraði hún hrygg, „seldu
þennan bíl aftur. Ég get ekki hugsað mér
að aka í honum. f hvert skipti sem ég reyni
að venja mig við hugsunina um það, sé
ég veslings Durand fyrir mér, þar sem
hann lá þarna á malbikaðri götunni með
blóðlitað yfirskeggið.“
Borgarstjórn Parísar hefur lát-
ið byggja þessa nýju loftbraut
milli borgarhlutanna Caren-
tou og Creteil. Vagnarnir fara
með 100 km hraða á klukku-
stund.
Mvndin er tekin, þegar Eliza-
beth Englandsdrottning heim-
sótti landbúnaðarsýningu í
Lundúnum. Kvigan, sem hún
er að skoða er af Hereford-
kyni.
12
HEIMILISBLAÐIÐ