Heimilisblaðið - 01.01.1966, Side 35

ísmeygileg og bljúg, að það var eins og
hún væri að því komin að bresta.
Hann vætti varirnar. „Það gleður mig,“
sagði hann. „Hvað viltu fá, Dolly?“
„Einn viský, þakka þér fyrir. Öbland-
aðan,“ svaraði hún. „Ég vona, að þú sért
því ekki mótfallinn þótt ég segi það, — en
ég þarfnast þessa sannarlega, Alek.“
„En þú, Margie?“ spurði hann, án þess
að líta á hana. „Þú vilt glas af sérrí, er það
ekki?“
„Nei, þakka þér fyrir, Alek. Ég held ég
kjósi líka einn viskí. Með dálitlu sódavatni,
— nei, Alek, þú mátt alls ekki hella of
miklum sóda út í!“
Alek leit upp og starði á hana. f annað
skipti hvarflaði að honum, að hún hlyti að
vera búin að tapa sér. En hún leit ofur-
rólega og eðlilega út. Hún brosti jafnvel
til hans, opnu og vingjarnlegu brosi.
Hún hafði enga hugmynd um það, hvern-
ig viský — sem hún hafði aldrei áður
bragðað — myndi orka á hana, en henni
var líka alveg sama um það. — Það eina
sem hún hafði áhuga á, var sú hugmynd
hennar að setja duglega ofan í við þessa
óhugnanlegu kvenpersónu, sem hafði látið
sem hún ætti Alek með húð og hári; og
svo var henni að sjálfsögðu ofarlega í huga
að sýna Alek, að hún væri engan veginn
það litla flón, sem hann hafði jafnan álitið
hana vera,
„Unnusta þín hefur verið fram úr máta
skemmtileg í viðkynningu," sagði Dolly,
þegar Alek hellti í glas hennar aftur. „Hún
hefur sagt mér, að hún ætli sér að fyrir-
gefa þér allar smáyfirsjónir þínar og alls
ekki taka það nærri sér, þótt þú gefir
kvenfólki undir fótinn — til dæmis mér. —
Það var svo fallegt af þér að skrifa henni
allt um mig, Alek, og ég hef kunnað að
meta það núna, eftir að við höfum hitzt
aftur; það er lika miklu auðveldara og létt-
ara að bera fyrir okkur bæði.“
Hvert orð féll' sem eiturdropi af vörum
hennar, og Alek skildi hvað hún var að
fara. Hvað í ósköpunum hafði Margie
eiginlega sagt við hana? Hann gaf henni
miður vingjarnlegt auga, en hún endurgalt
það aðeins með sama elskulega brosinu.
Skyndilega fór hann að hugsa um það,
hversu undarlega tilfinningum hans var
háttað í garð Margiear. Þegar hann var
í London en hún heima í Sturton, var hún
miklu oftar í huga hans en hann sjálfur
vildi með góðu móti viðurkenna. Það var
til að hrekja þær hugsanir á brott, að hann
hafði lagt sig eftir félagsskap Dollyar Har-
ding. Hún var lífleg og skemmtileg, einmitt
á þann hátt sem hann kaus. En nú, þegar
Margie var komin hingað í eigin persónu,
voru tilfinningar hans í hennar garð allt
annað en viðkvæmar. Hann hafði áður
orðið uppnæmur hennar vegna, en aldrei
á ævinni hafði hann orðið eins illa upp-
næmur eða reiður út í nokkurn eins og
hann var út í hana, nú á þessari stundu.
„Það er svo gaman að sjá og heyra, að
þú og unnusta þín skiljið hvort annað
svona vel,“ hélt Dolly áfram eftir stutta
þögn, en hvomgt hinna lét í ljós neina
löngun til að segja neitt. „Hún hefur líka
sagt mér, að „vinátta" þín og mín hafi
komið í veg fyrir, að þú værir of einmana
í fjarveru hennar. Að sjálfsögðu gleður það
mig mikið að hafa getað gert ykkur báðum
greiða á þann hátt. Ég vona bara, að mað-
urinn minn hafi sömu afstöðu til þess sam-
bands, sem verið hefur okkar í millum, og
unnusta þín virðist hafa, Alek.“
Hann leit á hana undrandi. „Maðurinn
þinn?“ endurtók hann.
„Já, maðurinn minn,“ sagði Dolly með
áherzlu. „Það er auðsjáanlega mjög hugul-
söm og vingjarnleg sál, sem hefur sent hon-
um símskeyti um mig og þig. Ég var að
fá þær fréttir, að hann væri á leiðinni heim
til Englands —“
„Nei, en gaman —!“ tísti í Margie. „Þá
nær hann máski heim í tæka tíð til að vera
viðstaddur brúðkaup okkar Aleks.“
En þetta var meira en Dolly þoldi. Svo
miklu meira. Hún snöggleit við og starði
á ungu stúlkuna. „Eruð þér hreinn fáviti?“
hvæsti hún. „Hafið þér ekki skilið orð af
því, sem ég hef reynt að koma yður í skiln-
ing um? Þessi elskulegi unnusti yðar hefur
ekki aðeins gefið mér undir fótinn, heldur
gengið eins langt og hægt er. Hann hefur
látið mig halda, að honum væri alvara með
HEIMILISBLAÐIÐ
35