Heimilisblaðið - 01.01.1966, Page 24

AF HEILUM HUG
Eftir JENNYFER GRAYSON
Hann hló aftur sínum lága, sérkennilega
hlátri, sem hún þekkti svo vei; en í þetta
sinn var einhver gælutónn í honum. „Gott
og vel, það var litli siðapostulinn í þér, sem
gaf mér þetta svar. Ef þú hefðir fylgt þínu
eigin eðlilega hugboði------“ Hann hætti
við allar frekari umræður, laut hægt að
henni — og kyssti hana.
Áður þegar slíkt hafði komið fyrir, hafði
hún endurgoldið koss hans. En nú hratt
hún upp bíldyrunum og hljóp út. Hann fór
á eftir henni og náði henni.
„Við sjáumst á rnorgun," sagði hann.
„Ég kem og sæki þig og fer með þig í
ökuferð."
„Nei, takk fyrir.“
„Vertu nú ekki kjáni. Ég hélt við værum
ásátt um, að leiknum skyldi haldið áfram
fyrst um sinn? Ég get beinlínis ekki snúið
við til London þegar í stað, eins og komið
er. Það myndi iíta hlægilega út. Og á með-
an ég dvelst hér, verðum við að hittast.
Annars fer fólk strax að stinga saman
nefjum. Geturðu ekki séð, að ég hef á
réttu að standa?“
„Jú — þú hefur víst rétt fyrir þér,“
svaraði hún hægt og gekk inn án þess að
líta við.
Dr. Norman var kominn heim fyrir
langalöngu og var í miklu uppnámi. Hann
hafði verið vottur að því óhugnanlega at-
viki, sem átt hafði sér stað í danssalnum,
en einmitt í því sem hann hafði ætlað sér
að ganga á milli þeirra hafði Alek gripið
inn í og lýst þvi yfir, að hann og Margie
væru trúlofuð.
Þegar hann heyrði Margie koma, kallaði
hann á hana, lágt og á nærfærinn hátt.
Hún andvarpaði þungan og gekk inn til
hans.
„Veslings stúlkan mín,“ sagði hann. —
„Vesiings litla stúlkan mín.“
„Ó, pabbi!“ 1 næstu andrá grét hún uppi
við öxl hans.
„Svona, svona!“ Hann ræskti sig kirfi-
lega og hóstaði nokkrum sinnum. örstuttu
síðar sagði hann: „Þú ert ekki trúlofuð
honum, er það, Margie?“
Hún hristi höfuðið og reyndi að stilla
sig. „Nei, pabbi.“
Hann sagði, eins blíðlega og hann gat:
„Þetta er nú meiri uppsteyturinn eða hvað
finnst þér? Hvað skyldi koma fyrir næst?“
„Við Alek höfum orðið ásátt um að láta
sem sVo fyrst um sinn, að við séum trú-
lofuð — með — með tilliti til fólksins hér.
í bænum. Strax og hægt er segi ég upp trú-
iofuninni." Rödd hennar var merkilega
blæbrigðalaus. „Það er enginn skaði skeð-
ur, þótt maður grípi til slíks.“
„Nei,“ samsinnti hann eins samúðarríkt
og hann gat. „Það er enginn skaði skeður.“
En hann var samt ekki eins viss um það,
er hann tók eftir því, hversu raunamædd
hún var á svip. Óróleiki hans var svo megn,
að hann varð að fá útrás. 1 gamansömum
tón, sem hljómaði nokkuð annarlega eins
og á stóð, bætti hann við: „Þú hefur þó
ekki í hyggju. að verða raunverulega
ástfangin af honum, ef mér leyfist að
spyrja?"
Hún hrökk við, eins og hleypt hefði ver-
ið af byssu við eyrað á henni. Hún varð
jafnvel enn fölari en hún hafði áður verið,
en síðan stokkroðnaði hún. Þegar hún loks-
ins svaraði, var rödd hennar lág og óörugg:
„Pappi! Hvernig geturðu spurt svona
kjánalega! Það — það er alls ekki um
neitt slíkt að ræða. Hann — hann elskar
24
HEIMILISBLAÐIÐ