Heimilisblaðið - 01.01.1966, Blaðsíða 29

henni skyndilega allt vera grátt og ömur-
legt. Hún fylgdi honum til dyra.
Frammi við dyrnar, sagði hann: „I
kvöld hef ég komizt að þeirri ákveðnu
niðurstöðu, að morð eru ekki aðeins fyrir-
gefanleg — nei, þær stundir renna upp, að
smávegis morð hlýtur að skoðast sem virð-
ingarverður gerningur.“
,,Já, majórinn var ekki beinlínis það,
sem maður kallar háttprúður eða nærgæt-
inn,“ svaraði Margie.
„Háttprúður! Þetta var grímulaus hern-
aðarandi, Að skjóta með fallbyssum, svo
að drunurnar kveði við, — og halda svo
þar að auki að maður hafi gert veröldina
eitthvað skemmtilegri fyrir annað fólk til
að lifa í!“
Hún brast í hlátur, og eftir andartaks-
stund gat hann ekki stillt sig um að hlæja
líka. „Jæja, en ég verð að koma mér af
stað,“ sagði hann að lokum.
Þegar Alek ók af stað, varð honum óð-
ara ljóst, að hann hafði misst alla löngun
til að hverfa aftur til London. Einmitt
sama tilfinningin gerði honum jafnframt
Ijóst, að það var nauðsynlegt, að hann
hyrfi burt frá Sturton. ,,Ef ég verð hér
öllu lengur, endar það með því, að ég verð
bæði hjartameyr og veiklyndur," sagði
hann við sjálfan sig. „Eftir þrjá eða fjóra
mánuði getur hún slitið trúlofuninni, án
þess það veki mikla athygli, og það er svo
sem engin ástæða til að hitta hana aftur á
meðan það millibilsástand er að líða hjá;
ég get jafnvel komizt algerlega hjá því
að verða yfirleitt á vegi hennar."
En Margie, sem stóð kyrr hjá innkeyrsl-
unni og horfði á afturljós bifreiðarinnar
fjarlægjast og smækka inn í myrkrið, unz
þau hurfu til fulls, hún hafði allt öðruvísi
ráðagerðir á prjónunum.
Henni var sjálfri ekki fyllilega ljóst,
hvenær hún hafði tekið þá ákvörðun að
ferðast til London; en áður en vikan var
liðin, sendi hún Mavis bréf:
,,....Ég hef hugsað mér að fara til
London og reyna að fá þar eitthvað að
gera.
Geturðu ekki stungið upp á einhverju?
Því miður er ég liklega ein af þessum
gagnslausu vesalingum, sem ekki bera
skynbragð á annað en að sjá um hús og
heimili.
En ég er reiðubúin að reyna hvað sem
er. Ef þú gætir hjálpað mér við að sigrast
á byrjunarörðugieikunum, myndi ég vera
þér þakklát —“
Hún sagði Mavis ekkert frá „trúlofun“
sinni og Aleks. Henni fannst of erfitt að
segja frá slíkum hlut í bréfi.
Innst inni varð hún að bíta í það súra
epli sannleikans: að löngun hennar til
London stafaði einvörðungu af þránni eftir
að hitta Alek. Hún ól veika von í brjósti
um það, að sér myndi á einhvern hátt
takast að hafa áhrif á hann — á þann hátt,
sem öðrum konum haí'ði tekizt. Þegar hún
væri sezt að í London, myndi hún gera allt,
sem hún gæti til að sýnast dálítið veraldar-
vön og í hófi glaðlynd. Hún ætlaði sér að
rækta hjá sér þá eiginleika, sem hún vissi,
að Alek kunni að meta í fari kvenna.
XX.
KITTEN LEYSIR FRÁ SKJÓÐUNNI
Margie beið eftir svari frá Mavis full
óþolinmæði. Henni fannst dagarnir aldrei
ætla að líða, og það stoðaði ekki, þótt vor
væri í lofti. Nei, hún varð vör við gróanda
og líf í kring um sig.
Einn morguninn varð hún fyrirvaralaust
á vegi Kittenar. Það var ógerningur fyrir
hana að komast hjá því að mæta henni
með því að víkja úr vegi, því að þær hitt-
ust einmitt í verzlunardyrum. Kitten gerði
heldur ekkert til þess að víkja úr vegi, en
virtist beinlínis njóta þess að hitta Margie.
„Góðan dag,“ sagði hún, lágri en hörku-
legri röddu og stóð kyrr fyrir framan
Margie.
„Góðan dag, Kitten,“ sagði Margie kulda-
lega og gerði tilraun til að komast fram-
hjá henni. En Kitten hreyfði sig ekki úr
stað, og Margie varð að stanza þar sem
hún var komin.
„Þú heldur máski að ég hafi hugsað
mér að biðja þig afsökunar á þessum kinn-
hesti, sem ég gaf þér?“ sagði Kitten. „En
HEIMILISBLAÐIÐ
29