Heimilisblaðið - 01.01.1966, Blaðsíða 28

— Hefurðu aldrei hugsað út í, hve merki-
legt það er að sumir geta haft svo sterk
áhrif á aðra — jafnvel átt upphaf að því,
að aðrir gerbreyta lífi sínu — að því er
virðist án þess að gera nokkuð til þess
að hafa slík áhrif?“
Hann lyfti brúnunum. „Er þér full al-
vara?“
„Þú átt víst líka bágt með að þola al-
varlegt kvenfólk, er það ekki?“ Nú var
greinilegt, að hún gerði smávegis grín að
honum.
örlítill roði kom fram í vanga hans. „Þú
hittir á auman blett, væna mín. Ég býst
við því, að ég hafi sagt einum of mikið í
gærkvöldi. Annars er ég ekki vanur því að
halda fyrirlestra yfir kvenfólki — sízt af
öllu, ef þær eru fallegar."
„Finnst þér ég vera falleg?“ spurði hún
forvitnislega.
„Þú þreytist ekki á því að koma með
beinar spurningar.“
Hún brosti. „Kannski er það einn af
ágöllum mínum. En samt sem áður vil ég
fá svar.“
Roðinn í andliti hans jókst örlítið. Það
var engu líkara en hann væri orðinn reið-
ur. „Víst ertu falleg,“ svaraði hann stutt-
lega. „Og þú veizt það líka vel.“
„Það er undarlegt,“ sagði hún eins og
hún væri að tauta við sjálfa sig, „að karl-
menn vilja svo gjarnan slá konum gull-
hamra. Og þó — ef maður biður þá um
það, er eins og þeir ætli af göflunum að
ganga.“
„Það lítur út fyrir, að þú vitir anzi
mai’gt um karlmenn.“
„Hugsazt gæti, að ég væri ekki alveg
eins mikið barn og þú heldur.“
Þegar hann gekk á eftir henni út úr
yfirfylltum matsalnum, gat hann ekki var-
izt þeirri tilhugsun, hvað hún hefði breytzt.
Áður hafði honum þótt hún vera blíð,
barnsleg og blátt áfram; einkar aðlaðandi.
En nú var hann alls ekki eins viss um, að
hún væri eins einföld í sniðum. Hún hafði
gefið honum smávegis nálax’stungur með-
an á matnum stóð. Hann minntist þess
einnig, hvei’su vel hún hafði varið hann
gegn árásum Lesters. — Allt þetta hafði
skyndilega fengið hann til að hætta að
líta á hana sem ólífsreynt stúlkubarn,
heldur þroskaða konu; fagra og lífsþyrsta
konu.
Þegar bíllinn nam aftur staðar fyrir ut-
an hús dr. Normans, sagði Alek: „Ég neyð-
ist til að fara aftur til L.ondon á moi’gun,
Margie. Það eru ýmiskonar viðskipti, sem
ég þarf að koma í ki’ing.“
Hún kinkaði aðeins kolli, án þess að
segja nokkuð. Hún kom bókstaflega engu
hljóði upp, — þvi að henni datt ekkert í
hug annað en orðin: „Nei, það máttu ekki
gera; þú mátt ekki fara!“ — en þau orð
mátti hún heldur ekki láta út úr sér.
„Nú höfum við verið úti saman mestan
hluta dagsins,“ sagði hann og varð skrýt-
inn á svip. „Og hagað okkur nákvæmlega
eins og nýtrúlofuð. Nú ættum við að fara
hvort til síns heima, ofur rólega. — En ég
gæti ósköp vel hugsað mér að koma inn
með þér og þiggja miðdegisverð, ef mér
væri boðið.“
Kannski var það gott, að faðir Margiear
hafði hitt gamlan vin sinn, Bampton majór,
og boðið honum með sér heim í miðdegis-
verð. Það, að ókunnugur maður var við-
staddur, gerði kringumstæðurnar viðráðan-
legri, enda þótt gamli majórinn væri fram
úr máta rómantískur. Engin sjón fannst
honum jafn fögur og „ung ást í einum
rósahnappi“ eins og hann orðaði það. —
Hann var óþreytandi við að smástríða
Alek og Margie á þann hátt, sem honum
þótti vera saklaus fyndni, en var honum
þó í rauninni jafn erfið og fyrir fíl að
stíga með fótinn ofan í fiskaker. Margie
sá, að Alek kveinkaði sér í hljóði undan
skírskotunum majórsins, og þau augnablik
komu, að hún iðaði af meinfýsni og reyndi
að koma majórnum til aðstoðar, svo að
ertni hans gæti hitt sem bezt í mark. En
einnig og engu síður komu fyrir þau augna-
blik, að hún kenndi í brjósti um Alek og
reyndi að koma honum til hjálpar án þess
hann tæki eftir því. Hún skemmti sér stór-
kostlega. Henni var sjálfri ekki Ijóst, hve
vel hún skemmti sér, fyrr en Alek stóð
á fætur og sagði: „Jæja, ég verð víst að
hugsa um að koma mér af stað.“ Þá fannst
28
HEIMILISBLAÐIÐ