Heimilisblaðið - 01.01.1966, Síða 13

Einbúinn
Eftir Anders Finsing.
Rasmus gamli Anton bjó niðri við mýr-
ina, aleinn í litlu múrgrindahúsi með reyr-
þaki.
Hann var fráhrindandi í útliti. Hann
var haltur, með langt, ósiétt nef, hvítt,
úfið skegg og hafði alltaf svarta kollhúfu
á höfðinu.
Það var ekki unnt að sanna, að mýrar-
karlinn hafði nokkru sinni valdið slysi eða
tjóni. En flestir á Eikarey voru samt
hræddir við hann — bæði börn og full-
orðnir.
Rasmus Anton gaf sig aldrei á tal við
neinn, tók ekki þátt í veizlum og manna-
mótum og sté aldrei fæti sínum í kirkju.
Það var sagt, að hann stæði í sambandi við
yfirnáttúriegar verur og að kynlegir hlut-
ir gerðust í húsinu við mýrina á dimmum
óveðursnóttum, þegar stormurinn kom æð-
andi utan af hafinu og skall yfir litlu
eyna.
Á þeim tíma, þegar Rasmus gamli ein-
búi bjó í mýrarhúsinu, var Eikarey svo
langt fyrir utan lög og rétt, að hrepp-
stjórinn hafði, á eigin ábyrgð, látið útbúa
fangageymslu í einu. horninu í fjósinu sínu
og hafði á hendi bæði embætti lögreglu-
stjóra, dómara og fangavarðar.
Jacob Stenager hreppstjóri var sterkur
maður og hélt uppi strangri réttvísi. Ef
til áfloga kom milli fiskimannanna við sam-
drykkju, gekk hann einn síns liðs inn í
áflogaþvöguna, þreif í sinn áflogahund
með hvorri risahendi sinni, lamdi ófriðar-
seggjunum saman nokkrum sinnum, og
dró þá síðan til dýflissu sinnar. Þar lét
hann þá sitja nokkra daga. Þeir fengu
engan mat þann tíma — aðeins vatnssopa
á morgnana og á kvöldin. En hreppstjór-
inn fór einu sinni á dag inn í fangageymsl-
una og barði þá. Þessi aðferð hafði sef-
andi áhrif á þá, sem ódælir voru af íbú-
um eyjarinnar.
Hreppstjórinn óttaðist aðeins einn mann,
Rasmus Anton frá mýrarhúsinu. Og þessi
ótti vakti hatur í huga hans. Það varð
smám saman aðalósk hans og markmið
að koma Rasmus í fangelsið — en ekkert
tækifæri hafði gefizt hingað til. Og ef Jacob
Stenger átti að vera alveg heiðarlegur
gagnvart sjálfum sér, var hann ekki einu
sinni viss um, að hann mundi hafa kjark
til þess á úrslitastundinni að draga gamla,
halta manninn í dýflissuna.
Beygur hreppstjórans við myrkraöflin
var í bráðina svo mikill, að hann gætti þess
ávallt — eins og allir aðrir menn á Eikar-
ey — að komast vinstra megin fram hjá
Rasmus Anton, ef hann mætti honum.
Tækist það ekki, var það ólánsmerki.
Þegar því Sören Prikkelsen þakmaður
gat sagt frá því einn daginn, að Jens Nord
frá Norðurmörk hefði, að morgni þessa
sama dags, brotið þessi óskráðu lög á leið
til strandarinnar, fengu margir ill hugboð.
Og þegar það kvisaðist skömmu síðar, að
Rasmus Anton hefði siglt út á fiskiveiðar
í kjölfar bátsins frá Norðurmörk, sáu eyj-
arskeggjar það fyrir, að illir atburðir væru
í vændum.
Klukkutíma eftir að bátar Jens Nords
og Rasmus Antons höfðu siglt til hafs, fór
að hvessa. Og síðari hluta dags óx storm-
urinn og varð að rjúkandi fárviðri.
Sonur Jens Nords, Jörgen, 13 ára gam-
all, sem var vinnupiltur á einum búgarð-
anna, sneri heim um kvöldið til Norður-
merkur.
Hann fann móður sína, Ellen Kirstine,
uppi á lofti, en þaðan hafði hún útsýni yfir
hafið úr vestari gaflglugganum.
„Pabbi þinn er ekki kominn aftur“, sagði
hún. „Það var einn bátur að koma að rétt
í þessu — en það var bátur mýrarkarls-
ins“.
Ellen Kirstine var utan við sig af ótta.
1 hvert sinn sem ofviðrið þaut ýlfrandi
HEIMILISBLAÐIÐ
13